Na een gezonde dosis van Gogols Peterburgse Vertellingen had ik nog eens nood aan een goed Engelstalig boek. Want dat blijken mijn favorieten te zijn: recente, steengoed geschreven romans uit het Engelse taalgebied. Mijn grote favoriet is Jonathan Coe. Zijn romans zijn het perfecte huwelijk van hilarische taferelen, meeslepende situaties, briljante woordspelingen, sterke personages, scherpe maatschappijkritiek en gezond experiment. Vooral What a Carve Up!, The Rotters' Club, The Closed Circle en The House of Sleep kan ik u voor ontelbaar verschillende redenen aanraden.
Vandaag ben ik in Leviathan van Paul Auster begonnen. Een jaar geleden heb ik Timbuktu gelezen, de roman die de specifieke eigenschap had van een hond als verteller-personage. Nu had ik zin in meer Auster. Ik heb me naar Park Spoor Noord begeven en ben daar beginnen lezen. Al gauw had ik door dat dit verhaal me waarschijnlijk nog meer zou aangrijpen dan Timbuktu en het ontroerende levensverhaal van Mr Bones.
Leviathan begint heel sterk met de vermelding dat de held van de roman zichzelf heeft opgeblazen. Natuurlijk wil je als lezer weten hoe, wat, waar, waarom... Je wil dat personage leren kennen. Vervolgens beschrijft de verteller Peter Aaron het aangrijpende verhaal van deze excentrieke en mysterieuze man Benjamin Sachs.
Hoewel ik nog maar 26 pagina's ver zit, kan ik het boek nu al aanraden. Gewoon omdat het nu al zo verdomd goed is. Paul Auster zou zeker wel eens kunnen uitgroeien tot één van m'n favoriete schrijvers. Beware, Jonathan Coe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten