We krijgen maar geen genoeg van Ballonnenvrees. Twee dagen na onze editie in Mechelen deden we er eentje in Antwerpen, in het vertrouwde boekencafé Boekowski. Sarah Vanheuverzwijn kroop in de huid van een zekere Rudy. Tussen de andere acts door las ze telkens één klachtenmail voor aan het tuincentrum, in de stijl van Dikke Freddy aka Erik Vlaminck. De situaties die in de hilarische e-mails werden beschreven, werden steeds gekker, op het surrealistische af. Met de saga van de strijd tegen de hardnekkige klimop, in zeven delen, zeven klachten, heeft Sarah een nieuwe hit te pakken!
Dylan Moorthamer is eigenaar van Café In de Stad Aalst maar ook dichter op de Dinsdag Club. In zijn 'Zwarte Ruis' liet hij ons kopje onder gaan in een bloedbad. Sommige gedichten hadden een snoeperige nasmaak, anderen als soundtrack de hoempapa. De stad leeft in Dylans werk, al schuwt hij ook het surrealisme niet. Of wat dacht je van zijn nu al legendarische pelikaantekst 'Vogelen'? Na alweer een klachtenmail van Rudy riep podiumdichter Bert De Meulder het 'Staat van beleg' uit. In zijn werk prikten we ons aan de doornen van de disneymaatschappij, verkenden het puin achter de maxtrix. Volgden nog onder meer de cyclus 'De dagen' en 'Olifantenkerkhof Oostende', een luide en vertederende ode aan Oostende en aan Ensor. Met Bert kregen we zoals gewoonlijk urgente poëzie om op door te denken. Kijk, zo lusten we haar graag.
De heren Daryl en David van Schaduwvreugd kwamen helemaal uit Rotterdam om in Café Boekowski de liefde en de angst te bezingen. Daryl zong en sprak, David tokkelde, en wij genoten van een entertainende set. We kregen het muzikale relaas van de duivel en de bochelaar, en waar zijn alle kwajongens nu eigenlijk gebleven? Een klachtenmail, een pauze en een klachtenmail. Ook Gert Vanlerberghe had wat woorden bij, hij las de helft van een kortverhaal uit Ik ben een ander. Dan Ken Post met een nieuwe versie van Genesis: op de zevende dag scheppen God en Lucifer de artiesten. Eigenlijk zong Ken zijn Engelstalige gedichten meer dan hij ze voorlas, zo muzikaal waren ze. Bijna hadden we zin om mee te zingen: we're all atomic bomb babies, en minstens even catchy: gloria in the Chelsea Hotel. Kijk, dat gebeurt er wanneer je een singer-songwriter laat dichten. Meer van dat.
Van Ali Attoumani's drie teksten werden we stil. Ook zijn spoken word was in het Engels en ook zijn woorden kenden een muzikaal ritme dat aanstekelijk werkte. De woudmetafoor was een ijzersterke opener, en met 'Cognitive Dissonance' illustreerde hij voortreffelijk en in benevelende beelden hoe het voelde: you need to live but want to die. Depressie als vriend, zelfmoord als geliefde, zelfliefde als ware liefde. Elke regel kwam keihard binnen. Dat Ali nog niet zo lang schrijft en optreedt, kwam dan ook als een complete verrassing. We zagen een pro aan het werk. Elter Alven is een vaste waarde in Café Boekowski en vandaag kregen we van hem 'Brons in de tempel'.
Ondertussen waren we toe aan de zevende en laatste klacht van Rudy, waarna het duo zacht bruTaal de line-up afsloot met een hartstochtelijke dialoog van proza en poëzie. Wieland en Nele, tevens dorpsdichter van Opwijk, gingen voor rijke beelden en prachtige zinnen. Ze nodigden ons uit om te gaan wonen in de holte tussen twee woorden, ze verklankten de nachtschade, een koortsdroom in witte lakens, geurloos in de kadans van de stad, verkalkend tot weekdieren. En dan was er een goed gevulde open mic, met Maike Bretschneider die zowel een liefdesgedicht als een hekelgedicht aan het adres van de vastgoedsector bracht, en ook Olav Van Heesch met de gedichten 'De Popster', 'De Geconditioneerde Dichter' en 'Tekortgeschoten'.
Dan was er O'tentic Tim, met een schitterend 'ongeluksgedicht', opgedragen aan Ballonnenvrees, en verder dames in cadeauverpakking en chihuahuaanzin. Tim was al de derde Rotterdammer op ons podium vanavond, en het hield ook niet meer op. We kregen ook nog Remy van Aarden en zijn lofgedicht op Rotterdam, het 'Ellis Island aan de Rotte', en verder nog enkele straffe teksten, waaronder 'Liefdescommando'. Kenneth Swaenen ontroerde met een meesterlijk gedicht voor de Pride, waarin de savanne een passende metafoor blijkt: wij zijn geen jachttrofeeën. Tim Albus raasde door zijn vijf minuten: over senseless hate en psalmbomen. En een eer was het zeker om auteur Christophe Bell te laten afsluiten met een tekst op wat zijn allereerste open mic was. En toen waren de woorden op. De alcohol echter nog bijlange niet.
Tot snel he! Ik hou jullie eraan, bijvoorbeeld op 19 oktober in Tram 3, of op 26 oktober in De Floeren Aap, of op 18 november in Café Boekowski. Ballonnenvrees was er nog nooit zo klaar voor.
Foto's: Gust Peeters
