Mycelium

Ik ging de spoken met Dettol te lijf,

zette het raam in mijn hoofd op kiepstand

om nevenschade te beperken

- een futiel gebaar, zo bleek.

 

De juiste woorden bleven weg uit zelfbehoud,

de rest lag op z'n rug te creperen.

Het is staren naar een bodem van glas,

tevergeefse vulpen in de hand,

 

en alle letters zijn weggespoeld.

Zo is een glas gewoon een glas,

zijn functie van heel korte duur.

 

Het is ten strijde trekken en verliezen.

Uitvaren en vergaan,

net als de Vasa niet mee wachten,

faam vind je meestal verticaal.

 

En kopje onder in een badkuip

op de bodem van de zee

leg ik ideeën mee te rusten,

weet dat de hemel niet kan rotten,

dat weet de dwangarbeider ook.

 

De diepe wortels van de tong

tieren zoals een honingzwam

die zo sequoia's overklast

zoals de kelders van een ijsberg,

geducht door elke kapitein.

 

Het achterste van de tong

weet ik voorbij de horizon,

de larven van mijn woorden

morsdood naast uitgeroeide spoken.

 

Dus ik verzegel nu mijn hoofd

en met krijt teken ik de pijlen

die wijzen naar een vruchtbaar residu,

een kiem van inspiratie,

 

als een uitgestoken tong

naar al die vers verschroeide aarde.

Revoluties starten in potgrond.

 

"Tabula rasa is een fabel",

aldus de beiaard in mijn hoofd.

Ik laat de spuitbus in de kast

maar gooi een doek over de kooi.

 

 Foto: Lisa Deckers