Ballonnenvrees 30 september 2016

Als je de juiste mensen uitnodigt, wordt je Ballonnenvrees precies zo legendarisch, chaotisch en explosief als je had gehoopt, en soms nog enkele gradaties erger. Na een jaar stonden we nog eens in het altijd gezellige Café Ami, en daarvoor kwamen jullie van heinde en ver: Kortrijk, Gent, Rotterdam, Leiden... Soraya Deborggraeve, van het West-Vlaamse podium The Lyrical Lounge, opende met aangrijpende Engelstalige spoken word. Mathieu Charles, van Stand & Deliver, deed het ook in het Engels. Zijn woorden vlamden als racewagens door het café. Zijn Nederlandstalige slamteksten gaan over migratie en opgroeien in een witte wereld. Dan schrijfster Lies Gallez, uit Brugge, die een intense performance ten berde bracht met haar zorgvuldig gesponnen poëzie met een flinke scheut theater erin.

Na de pauze deed Bekvegter, ofwel Martijn Nelen, zijn titel van vice-slampioen alle eer aan, met ingenieuze teksten over neutraliteit, wannabe mc's en een kippenvel kwekend eerbetoon aan Magdalena, een dierbare holocaustoverleefster. Als klap op de vuurpijl was er zijn tekst die flirt met de kleur grijs, met een sneer naar de Belgische F-16's die Aleppo mee tot gruis helpen reduceren. De jonge Jaimee Brown is een opkomend Rotterdams slamtalent. De emotie trilde op haar stem bij het brengen van haar twee bezwerende teksten. Tom Spoelders heet nu De Spoel en had een koffer vol nieuwe kleinkunstliedjes bij, over de Witte van Zichem, hippe diëten en gitaren bouwen. Ook zijn kleine klassieker 'Troostwals' schelde door de boksen.

Weer een pauze, waarna Rotterdams podiumbeest Von Solo het podium besteeg in een badjas, die uiteindelijk ook uitging, waarna hij in blote bast met een fles fruitsap en enkele vruchten in de hand een theatrale versie van zijn klassieker 'Fruitontbijt' bracht. Hilariteit alom, want zijn stunt mislukte door het veiligheidsplastiekje op de teut van de fles. Zijn fruitsapdouche kwam er dus niet. Misschien volgende keer. Gelukkig was er nog zijn aangrijpende getuigenis over abstinentie, geteisterd door twee stemmetjes, zijn blitzclassic 'De Dictator' (een waanzinnige cocktail van referenties) en de welverdiende sneer naar jihadbaarden. Wir leben alles en deze man ademt rock'n'roll!

Ook zijn Eindhovense collega Derrel Niemeijer is zowat vergroeid met dit podium. Hij kwam zijn dichtbundel Als Wolven Huilen voorstellen in roze das, maar ging al gauw voor interactiviteit. Zo riep hij dichter Bert Deben mee op het podium, die een van Derrels teksten bracht. Ook Derrels performance was niet echt ontdaan van enige theatraliteit. Een tekst over ambtenaarszaad droeg hij op aan alle zonen van ambtenaars in het café.

De open mic werd geopend door Gert Vanlerberghe zelf, met zijn nog niet al te vaak opgevoerde tekst 'Elk Huis'. Daarna Bart Daems, die ons vroeg de ogen te sluiten en verhaalde over de relatiestatus 'It's Complicated' en andere teksten met sterke beelden en literaire referenties. Arthur Follebout deed nog een schepje bovenop het theatrale. Hij kwaakte zijn gedichten tussen het publiek, sprak ze als een halve gek aan, verdween even naar buiten, huilde naar de maan, kwam weer binnen en hield een pleidooi voor de rechtbank. Geschift goed! Rotterdammer Olivier Van Nooten knalde een waanzinnige slamtekst door de speakers, die het publiek buiten adem achter liet. Martin M. Aart de Jong kwam helemaal uit Leiden. Hij bracht een dadaïstische ode aan de dodo, en eentje aan Johnny Van Doorn. 

Lynn Van Hoof, uit Turnhout, voerde haar gedichten 'Vrouwen' en 'Zelfbeeld' op. Steven Grietens had zijn smakelijke manier van teksten brengen duidelijk niet thuis gelaten. Altijd een heel avontuur om in zijn prettig gestoorde universum te verdwalen. Hij droeg onder meer een gedicht op aan de vorige editie van Ballonnenvrees, waar hij niet kon bij zijn. Daarna vaste klant Gust Peeters, die de liefde verklaarde aan zijn twee minnaressen de poëzie en de Nederlandse taal. Bert Deben, al eerder deze avond op het podium, sloot de avond af met hilarische gedichten over one-night stands, weerwolven bij volle maan en Rambi, het ruige hert.

Jongens jongens jongens, wat was dat? Een lichtjes tot zwaar beschonken avond boordevol dichters die van een 'poëzielezing' een wervelende show maken, waarin we weer voortdurend met kwaliteit rond de oren werden geslagen. Poëzie kan geen poëzie meer zijn. Nee. Er moet een halve Broadwayshow worden bijgesleurd. Bedankt iedereen voor deze onvergetelijke editie, en tot op 16 november, in De Kleine Hedonist! Die wordt ook niet mis verdorie.

Foto's: Theo Huijgens en Kattya Janssen