De vrijlating van Michelle Martin heeft al heel wat stof doen opwaaien in ons land. Zoveel dat het de publieke opinie sterk lijkt te verdelen. Rechts schreeuwt moord en brand en wil allebei nog het liefst zo snel mogelijk toepassen op Martin. Jurgen Verstrepen moedigt zelfs aan om beroep te doen op een huurmoordenaar, wat compleet bespottelijk is natuurlijk. Links juicht en voegt er nog aan toe dat het tijd ging worden.
En daarin ontgoochelt 'links' me zwaar. Hoewel ik natuurlijk geen hele politieke visie over dezelfde kam mag scheren, lijken de meeste linkse partijen de vrijlating van Martin toe te juichen, vanuit een misplaatst christelijk gevoel van solidariteit en vergeving voor alle zonden.
Martin vrijlaten is onvergeeflijk. Al lijkt de kans me klein dat ze ooit nog zulke gruwelijke feiten zal plegen, toch geeft ons rechtssysteem hiermee een zeer fout signaal. Straffen betekenen blijkbaar niets meer, en hoewel ik tegen het in stand houden ben van zware straffen voor kleine misdrijven, ben ik onthutst dat er zoveel mensen zijn die zich verheugen over de vrijlating van Martin. Waar zij aan heeft meegeholpen is wat we wel eens het onzegbare noemen. Feiten die zo afschuwelijk zijn, dat je er slechts met moeite kan over praten, en er niet eens aan moet beginnen om het te beschrijven. Wat er tijdens de holocaust is gebeurt, is het onzegbare. Waar Dutroux en Martin zich schuldig aan hebben gemaakt is dat ook.
Het is te gruwelijk voor woorden en het is onmogelijk om je in te beelden dat dit ooit met iemand zal of kan gebeuren die je na aan het hart ligt. Je kind, om maar iemand te noemen. Kan iemand die zelf kinderen heeft het goedkeuren dat het gerecht Martin heeft vrijgelaten? Is dat ethisch mogelijk en is dat wenselijk?
Beide partijen beroepen zich op termen als 'rechtvaardigheid' en 'ethiek'. We hebben allemaal wel een mening over de vraag of een moordenaar een tweede kans krijgt. Zo zorgde de zaak van Tookie Williams in de V.S. voor heel wat ophef. Maar is hier nog wel een vergelijking mogelijk? We gruwelen allemaal van wat Breivik en De Gelder hebben gedaan, maar is dat afgrijselijke hoofdstuk uit de jaren negentig dat we allemaal zo snel mogelijk zouden willen vergeten - maar niet kunnen vergeten en ook niet mogen vergeten - dan niet nog pakken erger? Voor zover je dat allemaal kan vergelijken natuurlijk...
In de recente Belgische geschiedenis ken ik geen gruwelijker misdrijf dan dat van Dutroux en Martin. Wat het Belgische gerecht vandaag heeft beslist, is een gevaarlijk precedent. Marc Dutroux heeft alvast laten weten dat ook hij hoopt om ooit vrij te komen. Een dag waar, behalve hij, nog andere mensen naar uitkijken? Laten we hopen van niet...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten