Sri Lanka 15-30 september 2018, deel 3

Sri Lanka, deel 3: De rand van de wereld

Voor de ochtendwandeling in de hoogvlakte Horton Plains is het vroeg uit de veren. Aan het visitors center wordt de ochtend inge-luid door consonant gekwaak. We zijn wakker. We wandelen 9 km door de hoogvlakte, voorbij Baker's Fall en World's End, waar door de mist letterlijk enkel het Grote Niets te zien is, alsof dit echt de rand van de wereld is. Nec plus ultra. Bij Little World's End klaart het een klein beetje op. Bij helder weer kan je tot aan de kust zien. Nog verder is er enkel water, een halve wereldbol vol niets. De olifanten zijn hier al lang weg. Wel wonen hier nog luipaarden, maar die zien we deze keer niet. In de graslanden grazen grote sambarherten.

Na de middag rijden we naar het station Nanu Oya in Nuwara Eliya. We reizen derde klas naar Bandarawela. Verschillende passagiers hangen uit de trein. Plots vliegt er een zwaluw op Kee's schoot. Katja laat ze bij de eerstvolgende stop weer het raam uit.

In ons hotel is er een rooftop tranquil garden. Ik beklim de gladde treden en krijg een panorama over heel Bandarawela, om de paar seconden opgelicht door bliksem. Ik denk dat we dat Lion-pilsje binnen zullen drinken. Het is volle maan, dus 's nachts worden we nog een tijdje wakker gehouden door speciale ceremonieën in de lokale boeddhistische tempel.

 Het is opstaan met stralend weer en het vooruitzicht door de lokale rijstvelden te trekken en bij lokale inwoners van het dorp Kahagolla rijst en curry te gaan eten. We gaan op bezoek in een kleuterklasje, passeren verschillende boerderijtjes en knikken vriendelijk Ayubowan! naar de breed lachende landbouwers. De tocht is zwaar want met heel wat hellingen en bij drukkende hitte, maar die eerste slok van het frisse water bij de lunch van het gastvrije moslimgezin aan het eind van de klim smaakt dan net zo verlossend.

Na de overheerlijke lunch worden Igor, Nele en ik naar Ella gereden, een charmant stadje te midden van theeplantages en watervallen. Met de umbrella in Ella. Een hippe plek vol onderkoelde beats, wereldkoffie en cocktails op basis van arrack. Hipster's paradise ligt aan de voet van Little Adam's Peak. De regen deert ons niet. Dit is een klein beetje thuiskomen. Het One Love-geneuzel nemen we er met plezier bij. Terug in Bandarawela is er 's avonds karaoke.

's Morgens rijden we weer naar Ella. Zuidwaarts. Ella Gap is de kloof tussen Ella Rock en Little Adam's Peak. Vanaf hier begint het landschap kustwaarts te vervlakken. Ravena Ella Falls is onze tweede fotostop. We verlaten dit memorabele bergland en rijden naar Udawalawe National Park, in het zuiden van Sri Lanka. Hier is een olifantenweeshuis gevestigd, waar kalfjes tot vijf jaar melk worden gevoederd. Het opvangcentrum behandelt de olifanten met respect en liefde: geen kettingen, toeristen mogen er niet mee op de foto etc. Echt bijzonder om ze te zien eten en spelen. Eén van de dieren heeft een pootprothese.

Na de lunch gaan we op safari in dit prachtige reservaat en zien oosterse dwergooruil, Bengaalse varaan, Indische olifant, beo, ijsvogel, Smyrna-ijsvogel, buulbuul, witte pelikaan, damhert, waterbuffel, zilverreiger, Indische kuifarend, baardagame, malabarneushoornvogel, bontbekplevier, bijeneter, wilde waterbuffel, witbuikzeearend, groene parkiet, mangoest, wilde kat, Indische nimmerzat, blauwe reiger, lepelaar, krokodil, Indisch paapje, grijze wouw en een zwerm sterns.

Wat een beeld: kuddes olifanten en buffels voor een meer vol krokodillen en ooievaars met aan de horizon het bergland gehuld in onweer, af en toe een bliksemschicht. Wij zijn fan van dit park.

Verder zuidwaarts naar Tissamahara, aan het Tissa Wewa. Bezienswaardig zijn een handvol impressionante dagoba's. 's Avonds drinken we cocktails in het zwembad, met vliegende honden in de lucht en een hele keversafari in het water. Vakantie, ik zou er nog aan wennen. Aan de biljarttafel verbroederen we met de reisgroep van Lottes zus. Een goede nachtrust na heel wat drank. Vervolgens de lange rit naar het westen, die bijna de hele dag duurt, met enkele stops. In ons hotel ligt een Bengaalse varaan in de zon. De jarige Arthur gaat ermee op de foto en een Japans koppeltje vraagt of dit een krokodil is. In de bus zingen we voor Arthur en eten we taart.

Vlak naast de stoepa van Tangalle staat een hindoetempel met een groot kleurrijk beeld van Skanda, de god met de vele gezichten en de pauw als rijdier. Verder moskeeën en kerken, en oh daar is de oceaan weer. Die krijgt van Igor een groot applaus. Kort voor Matara is het zuidelijkste punt van Sri Lanka. Tussen hier en Antarctica is er niets dan water. Matara telt enkele Hollandse forten. Het meest bezienswaardig is echter dat van Galle. In Fort Galle komt de Gouden Eeuw weer helemaal tot leven: de Hollandse huisjes, kerkjes, steegjes, bastions, pakhuizen - inclusief een karakteristieke vuurtoren. Op de bastions spelen enkele langoerapen. Het Hollandse fort is bovenop dat van de Portugezen gebouwd.

In Midigama poseren enkele steltvissers voor ons. Daarna vertelt Wimal over de tsunami van 26 december 2004, die op enkele minuten tijd 50000 levens eiste in Sri Lanka alleen al. Een afgrijselijke klap voor het land. De economische kater was haast een even groot drama, met name voor de visvangst en de toeristische sector. Ons hotel met zwembad in Narigama, bij Hikkaduwa, komt meteen uit op de oceaan. Een bed aan de rand van de wereld. Dit badplaatsje is een surfparadijs. 's Avonds dansen we op het strand met de krabben tussen onze voeten.

Voor dag en dauw vertrekken we naar Mirissa. Vanuit het drukke haventje varen we uit naar open zee. Twee soorten dolfijnen (langsnuitdolfijn en langbektuimelaar) zwemmen in school voorbij onze boot, maar het hoogtepunt van onze whale-watchingtrip is de blauwe vinvis. Deze goedaardige kolos kan tot 30 meter lang worden en is zo het grootste dier dat ooit op aarde heeft geleefd - groter dan de dinosauriërs. We zien er verschillende zwemmen, hun minirugvin boven water, en plots diep duiken, met de staartvin in de lucht. Walvissen zijn altijd majestueus om te zien!

De rest van de dag vult zich snel met zon, zee, zwembad, koffie en Jonathan Franzen. Voor ons laatste avondmaal gaan we naar een gezellig restaurant in Hikkaduwa. Op onze laatste dag rijden we naar het noorden van Hikkaduwa. De zee is woest. Elders in de wereld razen orkanen en tsunami's, met vele slachtoffers. Het is bijna cynisch om het tsunamimuseum vandaag te bezoeken, met wat er nu in Indonesië gebeurt. Wat een krachtige en diep trieste foto's, getuigenissen, cijfers van de ramp van 24/12/04. De eigenares was ooggetuige en vertelt ons over deze tragedie. Eerst trok de oceaan anderhalve kilometer weg. Arme vissers begonnen haastig achtergebleven vissen te verzamelen. Twintig minuten later kwam een muur van zee met een ongelooflijke verwoestende snelheid terug en maakte al meteen duizenden slachtoffers binnen de eerste minuten. Achter het huis staan enkele graven.

We bezoeken een zeeschildpaddenopvangcentrum (Scrabble, anyone?) en leren over de verschillende soorten. Baby's en gehandicapte reptielen worden hier klaargestoomd om weer in het wild losgelaten te worden. Hun slaagkans in de natuur is vrij klein. De albino (wat een prachtig dier) moet blijven omdat zeeschildpadden nogal racistisch durven zijn. In de namiddag is het tijd voor afscheid. De groep vertrekt naar de luchthaven terwijl ik nog wat in da hood blijf rondhangen, tot mijn taxi arriveert.

In Indonesië loopt het dodental op. Aan onze kant van de Indische Oceaan blijft het bij razend water. Enkele hotelgasten gaan erin zwemmen maar krijgen de waarschuwing dat het gevaarlijk is. In onze stambar Top Secret hang ik nog wat rond met de Zweden die we de laatste dagen hier voortdurend tegen het lijf liepen, terwijl achter de rode vlag de oceaan als een bezetene te keer gaat. Dan volgt de storm, die meteen het moessonseizoen aankondigt. Tijd om te vertrekken.

Op de radio van mijn taxi naar de luchthaven speelt 'Another Day In Paradise'. Dat Aards Paradijs moet ik nu verlaten, net als Adam en Eva, de allereerste pioniers. Het is weer tijd om mijn plekje op de wereld te zoeken. De bo-boom moet ik er zelf maar bij bedenken.