Festivalverslag TW Classic 14 juli 2018

Natuurlijk is geen van de Werchters nog echt rock'n'roll, en zeker Classic niet, maar deze affiche konden we niet laten liggen. Line-upvullers Bløf was voor hun hit 'Zoutelande' (ja hoor, ze hadden Geike Arnaert bij) nooit zo geliefd in ons land als wijlen The Scene - de band waarmee ze tot in den treure worden vergeleken. Misschien omdat we zelf middelmatige Nederlandstalige bands te over hebben - en betere. Naast tenenkrullende ballades als 'Harder Dan Ik Hebben Kan', krijgen we van de Hollanders gelukkig ook enkele puike rocksongs. Hoeveel festivalbezoekers zullen na afloop effectief denken dat Bløf "die van 'Iedereen Is Van De Wereld'" zijn?

Britpopgod Richard Ashcroft plukt gul uit het repertoire van The Verve, naast overtuigende solonummers als 'Break The Night With Colour'. Afsluiter 'Bittersweet Symphony' is niet de eerste hit die uit volle borst wordt meegezongen, maar wel de kers op een behoorlijk gesmaakte taart. Amerikaanser dan Nathaniel Rateliff & The Night Sweats maken ze ze niet. Deze big band lardeert hun Americana-meezingers met krachtige blazers en aanstekelijke pianodeuntjes. Naast oorwurmen als 'Cooling Off', 'You Worry Me' en natuurlijk 'S.O.B.' voor de rest van de dag in onze breinen pompen, etaleert de charismatische zanger ook zijn talent voor stijlvolle danspasjes placeren en bliksemsnelle demontage van een tamboerijn. Veel van hetzelfde, maar heerlijk uitbundig, en wat ons betreft een geslaagde passage op Werchter.

dEUS is terug, mét nieuwe gitarist Bruno De Groote, en deze wordt op TW Classic op de fans losgelaten. Hoewel de Antwerpse band met heel wat technische pech heeft te kampen en ondanks enkele foutjes, krijgen ze de wei mee. Het partijtje greatest hits heeft als hoogtepunten de tegendraadse georchestreerde herrie die hen destijds terecht hun heldenstatus heeft opgeleverd: 'Fell Off The Floor, Man', 'Them From Turnpike', 'Instant Street', 'Hotellounge'. Fenomenaal. Bij 'Quatre Mains' is het zwoel dansen geblazen, en na het verschroeiende 'Bad Timing' is er enkel nog de teasende vioolintro van 'Suds & Soda', waarna de heren het teken krijgen dat ze ermee moeten kappen Over slechte timing gesproken. Meer dan verdienstelijke oefenmatch.

The National brengt een evenwichtige set vol ijzersterke nummers, het ene al meeslepender dan het andere, van 'Slow Show' tot 'Mr. November', van 'Fake Empire' tot 'Guilty Party'. Met 'I Need My Girl' pinken we meer dan één traan weg, met 'Terrible Love' jaagt er duizend volt door onze naar meer snakkende lijven. Matt Berninger is in zijn gebruikelijke dronken doen, maar zelfs wanneer hij de microfoon weg gooit of opzettelijk laat vallen (en nog eens - en opnieuw) en even vaak bekertjes wijn met ijs in het publiek keilt, komt hij min of meer elegant over. Zijn 'sympathieke divagedrag' zorgt voor een komisch effect dat goed werkt bij de melancholische doch warme klassesongs. Wat een inspirerende frontman, wat een straffe band. En zei er iemand: fantastisch concert?

Voor de grootvaders van de synthpop, de electro én de techno krijgen we een 3D-brilletje mee. De vier Duitsers van Kraftwerk brengen de gekende set (verandert die ooit?) in hun iconische opstelling. In de 3D-show worden sneltreinen, computers, ruimteschepen, UFO's, pelotons en dansende robots op ons afgestuurd. 'Computer Love', 'Radioactivity', 'The Model', 'Musique Non-Stop', ze zijn er allemaal, en de combinatie van tijdloze elektronica en visueel spektakel doet ons dansen met open mond.

Wat is Editors groot geworden. Van ambitieuze postpunk tot overgeproducete stadiumpop, en dat in iets meer dan tien jaar. Tom Smith is nog even energiek, gedreven en charismatisch als vroeger, en dan kom je met veel weg, zeker live. Want hoewel de nieuwe nummers, van hun alweer zesde album Violence vaker niet dan wel overtuigen, kan je live niet om hen heen. Tussen de bombast (de elektronica, de lyrics, het vuurwerk, de vuurregen) door zijn de Britten gewoon een stel aardige jongens die plezier willen maken, en dat spelplezier staat duidelijk op Tom Smiths gezicht te lezen. Net als Matt Berninger van The National duikt hij even in het publiek en loopt hij voortdurend over en weer, zij het veel kwikker dan zijn voorganger, op het spastische af. Heerlijk.

Zowel de fans van het oude als het nieuwe werk, en alles tussenin, worden op hun wenken bediend. Naast gitaargedreven klassiekers als 'Blood', 'Munich' en het epische 'Smokers Outside The Hospital Doors', passeren ook onder meer 'Life Is A Fear', 'Formaldehyde' en 'A Ton Of Love' (die laatste akoestisch) de revue, met een gulle greep uit de laatste langspeler. Een onbetwistbaar hoogtepunt is 'Papillon', waarbij we het op een nog uitzinniger dansen zetten dan bij 'Violence', omdat die beats nu eenmaal beter smaken. Voor 'Magazine', hun hit van 2018, halen ze nog eens alles uit de kast wat vuurwerk en confetti betreft, om vervolgens in schoonheid af te sluiten: het stroperige 'No Sound But The Wind', alleen Tom, zijn gitaar en een wei die stijf staat van het kippenvel. De headlinertitel staat Editors als gegoten en hoewel het dramagehalte soms echt wel naar beneden mag, zien we een overtuigend concert met een band die er heel veel zin in heeft - zij zijn de lap en wij de stier.