Hij was ongezond lang wakker en zij in een exemplarisch zwartgallige bui. Aangenaam. De nacht voordien had hij namelijk heel wat poeder door zijn nasale tunnels gejaagd. En hoewel het afspraakje dus weinig opbeurend was en desondanks toch vijf tergend trage uren in beslag nam, kon je deze ontmoeting met weinig andere termen beschrijven dan 'speeddate' en 'peptalk'.
Misschien was hij te oud voor zulke verzetjes maar telkens wanneer iemand een zakje bovenhaalde, greep hij reflexmatig in zijn broekzak naar zijn sleutelbos. It's snowtime! Met op het programma amfetheater en dramafetamime. Een hele marathon. Witte nachten en verdwaasde dagen bij entropische temperaturen. Tot het doek valt. Onder luid applaus. Als een zaagfabriek.
Een dagenvullend programma waar je doodmoe van wordt. Zelf geen fan, slechte recensies, maar gratis tickets. Nochtans een neus voor kwaliteit.
Na enkele dagen de onvermijdelijke val van de Olympusberg en het vitriolige besef dat hij al die tijd geen ambrosia maar verpulverd glas in zijn neuskapel heeft zitten proppen.
De gevallen sneeuwengel. Applaus. Afgelast wegens succes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten