IJsvogel

Een kooi met daarin een ijsvogel op een schommel. De snavel heeft kleine scherpe tandjes als bij een pterodactylus en krijgt zo iets dolfijns. Kan de vogel zingen? Absoluut niet. IJsvogels zingen niet. Eet hij soms vis? Nee hoor. Hij kan zaadjes uit een bakje pikken zoals de andere gekooide vogels in deze dierenwinkel. Liesje vindt dat het dier er verdacht uitziet met al die tanden. Maar misschien moet Liesje nog eens in een prentenboek over dieren bladeren. Dan zou ze leren dat wel meer dieren tanden hebben. Ook vindt ze de vogel te blauw. Al durft ze dat niet luidop te zeggen.

Haar nonkel, die haar mee naar de winkel heeft genomen om iets voor haar verjaardag te kopen (haar = tante) vindt de ijsvogel dan weer te duur. Zelfs het argument van de Tunesische verkoper dat het hier om een ontzettend zeldzaam exemplaar zou gaan, zet geen zoden aan de dijk.

Nonkel, die zelf van Tunesische afkomst is, vindt dat een erg flauw excuus en hij wordt er zo kwaad van dat hij de verkoper zelfs in het gezicht wil slaan, wat een niet toevallige passant – ook zij moest in de winkel zijn, niet om haar zuurverdiende hongerloon er in één bingebeweging door te jagen, maar omdat ze de gloeilamp in het slangenterrarium komt vervangen of repareren, welk van de twee, dat weet ze nog niet, daarvoor moet ze eerst naar het peertje in kwestie kijken – maar net kan verhinderen. Niet dat ze met haar 150 kg zo sterk is – nonkel zou haar met één welgemikt knietje kunnen vellen – maar wel omdat ze pas tien uur later dan haar afspraak met de dierenhandelaar komt binnenwaaien, waardoor de slangen de kans kregen om hun ongelede ogen aan het volstrekte duister in het terrarium te laten wennen en op zoek gingen naar zwakke plekken in de wanden van het terrarium, zoals likkebaardende velociraptors in een met technische problemen kampend pretpark.

Gelukkig vonden ze die niet, overal dubbele beglazing, al moet hier wel bij worden vermeld dat geen van deze slangen tot de giftige soorten horen. Eerder is het de aan de winkel volstrekt niet-gerelateerde want niet als vervelbaar koopwaar tegen verveling aangeboden pofadder, uiterst zeldzaam in Tsjechië, en tevens ook in Iowa, waar dit tragische verhaal zich mogelijk afspeelt, die via de riolering toegang tot het pand heeft gevonden en wiens superefficiënte gif een einde maakt aan het negentien lentes jonge leven van nonkel nog voor deze de nochtans beslist onaangename en eigenlijk heel pijnlijke beet kan voelen.

De winkel wordt niet opgedoekt. De adder wordt niet afgemaakt. En ook Liesje zal het lachen drie maanden later vergaan, al verdient ze dat gruwelijke lot, waar hier niet over zal worden uitgeweid, ondanks al haar misdaden tegen de mensheid, nu ook weer niet.