Bright Light, Little Fingers

De techniek van de verschroeide aarde,
de hele planeet uitgekleed, het gros tot gruis geblazen,
geen hoop op heil of Heiland
in dit voormalige paradijs, overbelast met beschaving.

Twee kleuters bekvechten
als kwetterende verkoolmeesjes:
een muisklik
een rode knop
twitterwachtwoord
nucleaire codes
tweet
tweet
klik
tweet
klik
klik
......
....
........
....
..

In het land van laatste dingen
vechten honden en slangen
over de manier waarop nederigheid
zich moet manifesteren,
alsof hier nog plaats kan zijn
voor levensbeschouwing.
Daarvoor moet er leven zijn.

Vel over been, je zou je opa
een oog uitsteken voor
enkele kruimels brood
of een bodempje vette melk.
Een nijpend tekort aan voedsel
en verwondering is de norm,
en God zit zich te schamen in een vlok
gecondenseerde zure regen,
zijn half ontblote kont rillend
in de laatste sporadische sporen
van de bovist die alles
voor deze hemisfeer eindigde.

Overlevingsdrang en sterfwens,
geen tijd voor vragen
wat als terug in de tijd
met een machine, een zwart gat of een scheur,
slechts één kogel
en zoveel leed bespaard
en levens gespaard;
irrelevant als het verleden nu is,
net als de toekomst.

Geen engel met vlammend zwaard,
de droes kwam met vlammenhaar,
en zijn zwartgelokte rivaal even gevaarlijk - 
wat is dat toch met monsters en
een permanente bad-hair day.
 Niemand die hen kon schorsen,
of zelfs maar even in de hoek zetten.
Een online speelplaats werd al te tastbaar
als slagveld. Maar geen soldaatjes,
plastieken zwaardjes,
eerder twee knoppen
en beschaving naar de knoppen.

Nu heerst de wet van de sterkste, de slimste, de snelste,
geen held meer op het veld,
hyena's zwaaien de scepter,
breken botten, trekken messen,
planten hun vlag in koekoeksnesten.
Opwaartse mobiliteit voor wie handelt in mensenvlees,
vier muren en een warm bed voor wie zichzelf mutileert.

Stront doet deze terminaal zieke wereld
nog een poosje verder draaien,
het is het bloed dat door haar
versleten aders kruipt,
een hart dat hortend klopt
met de onregelmaat en
op het aritme van onze stoelgang.
PRO-PROT___PRO-PROT_________PRO-PROT_____PRO-PROT

Elke dag veldwerk, op de hoede en de loer,
we verzamelen ons een half huis bij elkaar,
een kwart garderobe, een fractie geborgenheid.
Hellende huizenrijen, een stad vol parallellogrammen:
home, you're drunk.
Harde lessen in een warme herfst,
bladeren dwarrelen in ons hoofd,
de oude wereld sterft af aan ons,
hoe het vroeger was een oppervlak
van dode najaarskleuren op het water.
Herinneringen zeldzaam
als vallende sterren.

Dit is de dictatuur
van het permanente nu.
De terminaal zieke wereld
blijft nog wel een poosje draaien,
tot ze daarmee ophoudt
en wij, volleerd in het vallen,
vallen.