Scherven

Ik mag niet denken aan pegging
op een lege maag,
bestudeer kaalslag en erosie
als ik voor de spiegel sta.

Trek ik die geasfalteerde sokken
nog één dag aan,
een hemd of een hoodie,
welke Gert ben ik vandaag?

Ik geef de cactus water
en de olifant in de kamer aandacht,
stroop zijn vel af,
eigen kweek duurt me te lang.

Ik verzamel moed en de scherven die ik ben,
groet mijn buur die ik niet ken.

Een slogan op de muur van
een huis getatoeëerd:

destroy capitalism

Ik wil het een like geven.
Neem een foto
met m'n smartphone,
post op Facebook,
like het daar.

Lijstjes maken.
Het wordt een automautisme.
Maar mijn avatars zijn
opvallend eensgezind vandaag,
zelfs mijn Jekyll en Hyde.

Ik wil klimmen maar weet niet
of ik de top kan bereiken
als gevoelens van rechtvaardigheid
me blijven ondermijnen.
Een eruptie waar reporters van gaan lopen,
want de vloer is lava.

Vraag me niet hoe het gaat
want mijn tong ligt in de knoop
met zichzelf.

Camera grijnst in mijn gezicht,
ik voel me licht als het bestaan
en ik heb al mijn pakken aan.
Druk de vinger op de naad.

Wat was de vraag?