Scheur

de woorden stollen in mijn keel
ik braak ze uit als een geheel
er zwenkt een lichaam
in het midden van het moraalrif
het voorgeborchte van een kreet

nieuwe bergen parasiteren
als dwergen op mijn luchtwegen
kraters in mijn klankkast
geslagen, elke adem astmaromatisch
en een nasmaak van zwavel

het is diep graven voor
wat sporen van verontwaardiging
een geologisch palimpsest
en elke geladen groeiring
ooit de slotsom van een toren + vrije val

versteende razernij
stilleven in het ondergrondse
cryptische kringen waarop

breinen als walnoten breken
een aangedampt raam en
haar schaamte gauw schoon vegen

stilleven in het onderlongste
stil leven om ter langste

tot monden breken
in een onleesbare schreeuw