Ik ben kantelklaar
en zie de rand nog groeven
onder mijn verloren voeten.
Ik kijk naar buiten,
het zijn mannen die windowshoppen:
iets om hun schaamte in te soppen.
Weinig wijzer glijd ik Brussel binnen,
bedenk een hond achter de knoppen,
labrador of jakhals.
Deze trein houdt nog halt
in lege steden met in
bloed gedoopte handen
en niemand veel geweten,
er is altijd achteraf,
er is altijd nog de collectieve straf.
Met een moreel kompas van beton
en een zelfbeeld van lekkend karton
vergeten wij in niemandskroegen,
oefenen er eenzaamheid,
een enkeling volleerd.
Ook woensdag is weer ledig.
We dragen allemaal het feestelijke pak
en het masker met de lach,
een orgie van tandplak.
Overstem de moordstemming.
Het dansen van de sater met de fakkel in de hand.
Weet mijn papieren brein veel dat het altijd kantelen kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten