1 november

Vastgesnoerd als een gegijzelde grap,

het lichaam een machteloze vuist.

Roerloos dode uren uitzitten,

de kaak een verlepte croissant.

Het kwelkoord balt

een murw gemept lijf.

Wachten op de vreselijke

bevrijding van de morgen.

De polsen los schud ik weer

de demonen van me af

als een labrador in een plas.

Ook de stad schraapt alle

duivels en monsters weg

maar laat vandaag de dood

nog deinen in ons achterhoofd.

 

Wij hebben de zomer nog niet begraven,

want na augustus kwam september

en na september kwam september,

en in de oevers van de Nete

vermoed ik kiemen van een lente

die we nog niet verwachten.

De bladeren dwarrelen maar

de jas moet weer uit.

Is dit dan november

of meer septemberisering?

 

Een camionette stopt bij de brug,

hond achter het stuur.

Mijn hoofd is een lek springkasteel,

mijn borst zingt een vrolijk lied

dat niet goed afloopt.

Rook de jakhals uit die

te keer gaat in mij.

Meet het braakland tussen

twee oren aan de chaos van de jazz

die als een duivel uit een doosje

door de speakers wordt gespoten.

Overstem de moordstemming,

het dansen van de sater

met de fakkel in de hand.

Weet mijn papieren brein veel

dat het altijd kantelen kan.

 

In de zon op het plein bij de pinnemutskerk

weet ik: er is enkel nog november.

En zal mijn borst piepen of kraken

als ze uiteindelijk implodeert?

Welkom in de hel, heet dan het mantra

van een moe gespeeld orkest,

met natte voeten excelleert het

op de helling van mijn geest.

Een najaarswind schreeuwt nog: overleef!

Maar wie op 1 november dweept

met metaforen als een falend springkasteel

kan beter zijn matras verschepen

naar het lorgnet van de storm

en er een boom opzetten over

hoe de leegstand daar begon.

 

Het leven is een doos krijtjes in vele kleuren

maar ooit geldt op = op.

En op feestdagen als deze denkt men

wat vaker aan de dag waarop dit alles stopt.

Je zegt: het rijmt niet,

en slaat me met je vuist in het gezicht.

Blijf hier nog even aan de ketting,

in ons bed van waaruit je

al de kieren en de barsten

in de wereld nog niet ziet.

Want de kerker tussen lakens is je thuis

en daarbuiten zal de herfst

weldra de zege gaan opeisen

na een tergend trage strijd,

die van de vergankelijkheid.