LA SPERANZA E L'ULTIMA A MORIRE
uno
Ook vandaag geen regen in Italianië. En ook morgen en overmorgen geen druppel.
Geen hoop op beterschap voor volgende week en overvolgende week, aldus de
weerman, die binnen twee weken hetzelfde zal beweren. De beweerman.
De akkers hebben dorst. De moeders ook, al is het nog steeds geen martini
o'clock. De kinderen zagen en klagen en roepen en tieren dat iedereen in il
villaggio het horen, zien, ruiken, proeven en voelen vergaat. Ook zij hebben
dorst en de chocomelk is op.
En hoe zullen al die alleenstaande huismadri en huispadri deze tergend trage,
deprimerende, snikkerdesnikhete dag weer overleven? De deurmat dubbelbesmeerd
en -besmeurd met klei, stof en stront, zodat je 'Benvenuto!' niet eens meer kan
ontcijferen. Mooi zo. Niemand loopt nog deuren plat.
Ook 's nachts hangt er weinig anders dan blues in de lucht, niet de muziek maar
de staat van zijn. De maan ligt weer in de goot en de sterren spoelen we weg in
de lavabo. Samen met onze plannen en ineens gans onze toekomst erbij. Was je
handen in de goot, poets je tanden in de sloot.
Eenzaam als een wolk, eenzaam als het graf aan het grasmeer, waar de hoop nog
wel eens durft op te flakkeren, tegen beter weten in, voor de schijn wellicht,
of voor de schone ogen van verdwaalde kapitaalkrachtige toeristen van Calabrische
komaf, hun hart aan de grauwe wolkenpakken verpacht. Ontvolkte ommelanden
omarmen nu de H2O- maffia.
due
Vanavond heten wij Dagobert Duck.
Wij zwemmen niet in het geluk,
maar in het slijk der aarde (bij
gebrek aan H2O)
en al sedert onze moeders ons
baarden,
we hadden nog geen snorren of
baarden,
wij zouden hier nooit ofte nimmer
kunnen aarden.
Toch steunen wij iedereen door dik
en dun,
want zo zijn wij, steunberen,
halve steunzolen.
Zelfs Kevin steunen wij,
en als Kevin valt, dan rapen wij
hem op,
en als Kevin van een brug springt,
gaan wij erachteraan,
en als Kevin met Corona in bed
ligt, vertellen wij het zijn vrouw.
ha ha ha ha ha ha
tre
In de lobby van Hotel Mamma staart Giacomo verveeld voor zich uit. Op de
achtergrond speelt Radio Mamma. Op zijn schoot ligt de Gazzetta della Mamma van
vandaag. Cipressen en olijfbomen aan de horizon. Bob Dylan op de radio. Duizend
bommen en granaten in de krant. "Is dit nu alles?", zucht Giacomo en
hij nipt nog eens van zijn lauwe cappuccino op basis van stof en grind.
"Straks is er nog Boston en een ballade van Clapton", belooft de
radio, waarop Giacomo opnieuw zucht en zijn reebruine ogen weer naar het raam
afdwalen. "The sky is the limit", probeert de radio nog. "De
nieuwe single van Bieber komt eraan na het nieuwsblok. Meer bommen en granaten
allicht."
Weer geen Tsjaikovski. Weer geen vooruitzichten. Enkel achteruitzichten, kommer
en kwel, blommen en granaatappels, klei en mest, stof en stront. Uit de kraan
druppelt enkel nog de herinnering aan H2O. Er is droogte bij de vleet. Er is
droogte genoeg voor iedereen.
quattro
Vanavond zijn wij Donald,
we livestreamen ons privilege
vanuit onze bibberbunker.
Laat ze maar tweeten en hashtaggen,
wij weten beter, wij zijn slimmer.
Onze karaf is altijd halfvol,
in elk geval nooit leeg.
Nooit deed een wittehuizenaar
wittekluizenaar
meer voor de minderheden
dan heden: tevreden?
Kevin bestaat niet. Giacomo ook niet.
Kevin hebben wij uit onze duimen gezogen
en Giacomo uit onze pollici.
Bob Dylan bestaat echter wel.
Maar hoe lang nog? Voor hoe lang?
The times they are a-changin'.
The rhymes they are a-mazin'.
Ze wonnen zelfs een prijs.
Zijn wilde haardos grijs nu.
Wij, de jongeren die destijds
de wereld gingen upgraden,
crooners van het eerste uur,
boomers van het laatste.
Vanavond verdelen wij
nogmaals de wereld onder elkaar.
What a carve up, eh?
cinque
"Due bicchieri d'acqua per favore. Quanto costa?"
"Cinquantotto euro."
"Come?! E carissimo!"
"Sì, l'acqua non è più economica."
"Allora, cin cin!"
"Cin cin!"
Pas in de achtste dorpskroeg vonden Giacomo en Agnese acqua frizzante dat geen sporen van klei en mest, stof en grind bevat. Daar hadden ze gerust een dagloon voor over, want ze hebben wat te vieren. Al tien jaar houden ze het met elkaar vol. Schol. Zo'n mijlpaal verdraagt geen brol.
Iedereen in de bar kijkt afgunstig naar hun bicchieri d'acqua. Dat is volk dat op ons neerkijkt omdat het zich nog H2O kan veroorloven, horen ze hen denken. Wellicht volk dat nog douches neemt en handen wast.
sei
Als een echte Donald sakkeren we op elke suggestie pro vooruitgang. Rac- en seks- zijn ismen die een dam vormen tegen veranderen. Schaaf de ongelijkheid weg en ons goudgelokte privilege stort als een house of cards in elkaar. Beschaving leidt alleen maar tot verwarring. Gij weet: all lives maga.
Een echte Donald gedijt in een crisis als een vis in het H2O. De goudgelokte oranjegesmoelde rattenvanger van Hamilton, Ohio blaast als een in het nauw gedreven garfield, nl. hoog van de gouden toren. Pull the twitter, bunker boy. Krijg de volkswoede nog eens over je heen. Met je vlugge lilliputtervingers en je bullebakkes.
Zet je met een beker stomende covfefe voor je scherm & go nuts. Over hoge muren die je ego moeten indijken. Over rode knoppen, groter en krachtiger dan die van de anti-Donald. Over de rechtbank voor de rechtbank slepen. Over hoe je wind nooit echt hebt begrepen. Over het geboortecertificaat van je demonische voorganger.
Over fake fake fake. Over rake rake rake. The news is finished. The woods are Finnish. En wil de echte Donald alstublieft rechtstaan van zijn troon en afzetten zijn kroon en misschien ook ineens zichzelf.
Met de hoogste minachting verblijven wij in de veilige bubbel van onze beeldschermgloed. Wij de zwijgende meerderheid weten dat het toch nooit zal beteren. En als het je niet aanstaat...
sette
En zo vangt de goudgelokte opgefokte zongeklopte zijn derde ambtstermijn aan en palmt hij alle televisiekanalen van Italianië in. Nooit water uit de kraan. Altijd dat bullebakkes op onze buizen. Zullen we verhuizen?
C'è il sole en nooit eens pioggia laat staan neve. Stralend schralend broeiend schroeiend.
Zullen we naar Finlandistan verhuizen? Daar harken ze hun wouden schoon en spenderen ze de hele dag in sauna's.
Of gaan we naar Kaunas. Daar leggen de temperaturen ons niet in de luren en liggen ze als ooit in Toscane rond de dertig graden. Kevin nemen we toch gewoon mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten