Zo'n zeldzame uitgewerkte conceptdroom nog na het snoozen. De aftershow van een hoofdprogramma waar ik me niets meer van herinner. Ik ontwaak uit de bis en weet meteen dat ik me minstens een uur heb overslapen.
Ik toerist door de bevreemdende straten van een ver land waarvan ik trots was dat ik de knoop van een reis had doorgehakt. Denk Reizen Waes. Gewaagd. Veel licht als in een vluchtelingenkamp, daar zorgen zandsteen en het lichtbeige van de tentzeilen voor. Denk Star Wars. Wie hier ooit over de grens geraakt, voelt zich vast thuis in Steenokkerzeel.
Op het eerste gezicht is alles hier schattig en donzig. Ondanks milde temperaturen zijn man en vrouw en kind verstopt in dikke wollen kledij van één stuk, overal bedekt, met slechts openingen aan mond en ogen. Onesies van de kuisheid. Ook voor mannen. Een onderscheid zie je niet, toch niet onmiddellijk.
De voltallige bevolking ziet eruit alsof Studio 100 hen elk moment kan kopen.
Circusgeel is de schutkleur van repressie.
Ondersteboven of niet, dat is hoe je het onderscheid kunt maken. Al worden ook kleine jongens aan hun voeten vastgebonden en omgedraaid opgehangen, terwijl wollen patriarchen op de kanariegele theemutsen meppen als bij piñata. Ook al doen de geïsoleerde paaspakken nog zo hun best om verder onderscheid te verhullen, het is duidelijk dat enkel volwassen mannen de dans ontsnappen, wellicht omdat elk greintje vrouwelijkheid er in hun jeugd reeds werd uit gemept.
Hoe vaak per dag vrouwen en kinderen van de stok krijgen is niet duidelijk. Dat hoeft niet bij een in alle haast simultaan geregisseerde en geprojecteerde droomsequentie.
Ik zie nog hoe de enige onbedekte figuur behalve mezelf een oude Japanner is die hier al enkele decennia een casino uitbaat. Dat weet ik door het selectief alwetende privilege van de dromer. Al leert een snelle blik naar binnen mij dat de potsierlijke neon ook maar een façade is voor meer piñata, maar dan indoors en in teamverband. Een vrijgezellenavond in couleur locale.
Ook al kom ik te laat op mijn werk, mijn ochtendritueel sla ik nooit over. Met een Zestpresso in de hand scroll ik door de nieuwsberichten. Nergens draagt men gele wollen onesies. Niet in Syrië. Niet in Pakistan. Niet in Jemen. Gelukkig maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten