Ballonnenvrees Mechelen 27 januari 2017

Het is Poëzieweek! Voor het eerst ging Ballonnenvrees eens buiten de gemeentelijke grenzen van Antwerpen kijken voor een locatie. Ballonnenvrees vond de bibliotheek van Mechelen. Zo werd een hoogst kwalitatieve avond beraamd op de tweede dag van de Poëzieweek. Die werd geopend door Gert Vanlerberghe zelf, die teksten afvuurde over vooruitgang, selectieve armoede, kerkhoven en jazz. Gents dichteres Dominique De Groen volgde met een kapitalistisch epos over haar job bij een kledingzaak. Een zinnenprikkelende, speelse, maar nuchtere tekst die de vinger op de wonde houdt.

Met Arno Moens hadden we al de laatste man van de avond. Hij is geen onbekende voor wie wel eens vaker naar een evenement in de bibliotheek gaat. Met zijn collectief Dichtatuur organiseert hij er frequent poëzieavonden. Vooral zijn tekst rond de zin 'Check! Ik ben een mens' was opvallend. Halverwege was hij zijn tekst kwijt, maar dat loste hij op magnifieke manier op door plots te verdwijnen, als was het deel van zijn act. Zijn performance was uiterst dynamisch, geestig, charmant, en zat vol met grappige gimmicks, zoals de schoenen en kousen die hij onderweg verloor. Op het einde van zijn optreden zocht hij druk in de zakken van zijn pak naar een brief die hij wou voorlezen, en vond die uiteindelijk achter zijn oor. Het was een minuscuul papiersnippertje en de tekst die hij 'ervan af las' kon er onmogelijk op. Zeer spitsvondig allemaal. We zien hem graag samen met zijn broer Hidde terug op de verjaardagseditie in april!

Na de pauze was het aan de Mechelse dichteres Samira Saleh, die nog heel last-minute kon komen invallen. Haar spoken word deed ze in het Engels en fladderde rond thema's zoals feminisme en onzekerheid. Dat ze geen muurbloempje is. Dat het leven als een gekleurde vrouw soms een bikkelharde strijd is. Innemend optreden vol mooie boodschappen!

Jill Marchant stond op vertrouwde grond. Nog geen jaar geleden won ze hier op dit podium in Mechelen de Naft Voor Woord voorronde die haar een ticketje naar de finale opleverde, die ze dan ook won. Deze winnares staat bekend om haar speelse performance en haar experimentele maar hartverwarmende teksten. Eerst blies ze een ballon op, die ze vervolgens met een scherp voorwerp doorprikte. Aan de reactie van sommige mensen uit het publiek bewees ze proefondervindelijk dat ballonnenvrees wel degelijk bestaat. Daarna vroeg ze of we onze ogen wilden sluiten. Bij het woord 'wakker' ontwaakte het hele publiek in een krater. Ze spinde een tekst rond het neologisme 'heuvelen', waarvan ze had gehoopt dat ze dat zelf had bedacht, maar helaas, het woord bestond al. Ook bracht ze haar alomvattende gedicht, dat als reclame voor Naft Voor woord diende. Vervolgens telde ze tot drie, waarop iedereen in het publiek hun favoriete dier moest nabootsen, wat een hilarisch effect had. Haar laatste tekst, een bijna improcomedy-achtige manier van uitbeelden hoe een kop koffie wordt besteld en opgediend, is ondertussen al zo'n beetje een klassieker geworden.

Een jaar voor Jill de prijs in de wacht sleepte, won Moya De Feyter Naft Voor Woord, toen nog bekend onder de naam Frappant TXT. Met haar aangrijpende tekst over een bosklasse met achtjarigen waar zij een begeleidster was, over het kind dat elke avond aan haar bed stond met vragen over mannen met een bom aan hun buik, over knappe bedelaars, sloot ze een meer dan geslaagde editie van Ballonnenvrees af, de 40e trouwens, en de eerste ver weg van Antwerpen. Ik dank bib, artiesten en publiek, want deze avond was goud waard.