Jaaroverzicht: Mijn 2016

2016 gaf me veel. Een overvol jaar met fantastische reizen, geweldige samenwerkingen (Studio Bernadette, Hersencellen, Koala, 10 op de schaal van Dichter, Fameus...), en erg veel mooie mensen die mijn pad kruisten. We verloren ook enkele mooie mensen en dat deed pijn. Maar 2017 ziet er nu al ontzettend beloftevol uit. Aan alle mensen die deze overwinningen hebben mogelijk gemaakt - dichters, muzikanten, acteurs, regisseurs, organisatoren, all-round genieën - een dikke MERCI!

Dit waren mijn hoogtepunten van 2016. Enkel de hoogtepunten. Want er was nog zoveel meer dan dit. Ongelooflijk dat dit allemaal in één jaar tijd is gebeurd... 

Januari

20 januari: Fotoshoot voor het Liefhebber Kunstenfestival later op het jaar. Het resultaat mag er wezen! In het voorjaar organiseerden we met 10 op de schaal van Dichter een traject waar jonge dichters workshops en podiumkansen kregen. Missie geslaagd!

28 januari: Gedichtendag! Met enkele poëten van 10 op de schaal van Dichter staan we in Bibliotheek De Poort in Berchem, en twee dagen later nogmaals.

30 januari: Een onvergetelijk optreden van het lichtjes fantastische Tame Impala in Vorst Nationaal.

31 januari: Dubbel optreden en lichtjes geschifte dag. Eerst op Dichter Bij de Bar in Delft, daarna met de Stoombootmobiel richting Herentals voor Verzet de Stad.

Februari

2 februari: 10 op de schaal van Dichter en kunstenares Aras slaan de handen in elkaar voor een gezellige avond poëzie en kunst in de bibliotheek van Aartselaar. Dit is het gedicht dat ik voor deze gelegenheid schreef.

14 februari: Na een weekendje Belgische showcases op We Are O'pen in Trix gaan we in dezelfde zaal naar Youth Lagoon kijken.

15 februari: Vertrek naar Larnaka voor een weekje Cyprus.

Maart

15 maart: Bijzonder straf concert van Muse in Paleis 12.

22 maart: Ik win de Messcherp trofee op de Belmundo slam poetry battle in Gent!

25 maart: Ik krijg een eervolle vermelding maar mag niet naar de finale van Naft Voor Woord. De voorronde werd uitgevochten in de bibliotheek van Kalmthout.

27 maart: Paasconcert op Frontaal in een oude Rotterdamse cinemazaal.

April

9 april: Soloperformance en try-out theaterstuk Gifkind met Studio Bernadette op het Broeihaard Festival in Lier. Theater spelen in een kerk, dat kan alvast van de bucketlist!

13 april: We vieren drie jaar Ballonnenvrees in De Kleine Hedonist, met onder meer Jee Kast, Diane Grace, Charlotte Van den Broeck en Didi de Paris. Killeraffiche.

23 april: Over killeraffiches gesproken. Carmien Michels cureert op Volta: Liefde Voor de Stad in Café Mombasa in Borgerhout. Heerlijke line-up. 's Avonds onder meer Go March in de Roma en een feestje in Bar Venice.

30 april: Drukke dag. Eerst is er de SOET poëzieprijsuitreiking, vervolgens breng ik poëzie op het Rewired Festival in Ekeren, waar ook Warhola en The Guru Guru staan, en 's avonds is er London Calling, een zot indiefeestje in Bar Venice.

Mei

1 mei: Zoals elk jaar verzorgt Ballonnenvrees de poëzie op Feest Van den Boom in 't Werkhuys, waar we al enkele maanden repeteren met Studio Bernadette. Dit jaar is het in samenwerking met Gideon Hakker en is het thema Romeo en Julia.

2 mei: Het lichtjes waanzinnige Liefhebber Kunstenfestival start. Met Gifkind, een theaterstuk over abortus, repressie en hedonisme, doen we twee shows in Zaal Zirkus, op 2 en 5 mei. Ik schreef de tekst en kruip in de huid van Vos.

7 mei: Mijn vader trouwt en 's avonds presenteer ik Fameus op de schaal van Dichter in 't Appeltje.

12 mei: Melting Time stopt ermee, maar ze geven een stomend afscheidsconcert in Trix, met onder meer 'De Ballade Van de Desescalade', waarvoor ze mijn hulp inschakelen. Bootsie en ik komen op het idee om onze band Hersencellen te noemen.

16 mei: Erg gezellige avond in Filmhuis Klappei, waar we met enkele dichters en muzikanten beeld, woord en muziek samensmelten op Tele-text.

19 mei: Hersencellen neemt hun eerste album op, die in 2017 verschijnt en 'We Ploeteren Voort' zal heten. 'Kubisme' wordt de eerste single en daarvoor wordt in juni de videoclip gemaakt.

22 mei: Drink My Puke neemt hun derde EP op in Tienen. Later in het jaar volgen er ook enkele optredens.

27 mei: Vertrek naar Edinburgh voor een lang weekend in Schotland.

Juni

3 juni: Hommage aan de overleden Irene Vervliet, Benidorm Bastard, zangeres, vriendin van velen.

16 juni: Ik word dertig. Met enkele dichters van 10 op de schaal van Dichter geven we een privé-optreden in een feestzaal in Kasterlee

18 juni: Met enkele dichters, waaronder Runa Svetlikova en Derrel Niemeijer, reizen we af naar het verre Amen, bij Groningen, waar we op het festival Zomerzinnen performen.

25 juni: Optreden van Dichters van Angst & Broekschijterij op de OXOt Happening in Westerlo.

26 juni: 10 op de schaal van Dichter treedt op in Gent op het Poemtata Festival.

Juli

9 juli: Gifkind speelt op het theaterfestival Spots Op West in Westouter.

10 juli: Ik presenteer het muziekfestival Feesten In Het Stadspark, terwijl Gust Peeters een geslaagde poëzieroute uitstippeld.

15 juli: De Gentse Feesten gaan van start. Ik treed er dit jaar vier dagen lang op. Zo heb ik op 23 en 24 de eer om Dichters In't Raam te presenteren.

Augustus

1 augustus: De Poëziebus rijdt uit en Antwerpen is de eerste halte, waar ik de presentatie van verzorg. Geslaagde eerste dag met zes podia verspreid over heel Antwerpen, waar de busdichters naar hartelust konden performen.

12 augustus: Ik breng slam poetry op het lekkere undergroundfestival Hoboken Apocalypse in een ondertussen afgebroken artistieke wijk in Rotterdam.

18 augustus: Een dag naar Pukkelpop, met als hoogtepunten The Last Shadow Puppets, The Kills en Bloc Party.

27 augustus: Drink My Puke treedt maar liefst twee keer op vandaag: eerst in Oostende, daarna in Borgerhout.

28 augustus: Samen met meer dan dertig voorbijgangers schrijf ik het 'Stadsgedicht' in de Oude Beurs, als onderdeel van de Cultuurmarkt Vlaanderen. In de voormiddag treedt 10 op de schaal van Dichter op in het Fakkeltheater, samen met Tegen Beter Weten In.

September

7 september: Hersencellen komt naar buiten en stelt in de Cabron het te verschijnen album 'We Ploeteren Voort' voor. De aftershow wordt verzorgd door Ateritis Beldemor.

10 september: Sven de Swerts regelt een Poëzietrein die door heel Jette rijdt en waarop dichters hun werk voorlezen. Het is onderdeel van het groots opgezette Brussels Poetry Fest, een evenement met internationale allures.

17 september: Meer poëtische leut met 10 op de schaal van Dichter op de Nocturne in de Brilschans. We performen letterlijk tussen twee vuren.

24 september: Een kleine performancemarathon, eerst op het Steenplein in Antwerpen, dan in de Rabotwijk van Gent, tot slot op De Nacht Van Den Tuin in Borgerhout.

27 september: Ik host de laatste voorronde voor het EK, de Wolvenslam in Gent.

30 september: Schitterende editie van Ballonnenvrees in Café Ami, met alles erop en eraan. Het is de laatste keer dat ik Derrel Niemeijer zie, die korte tijd later overlijdt, wat voor een schokgolf zorgt doorheen de Nederlandstalige poëziewereld. 

Oktober

1 oktober: Enkele dagen naar Londen, waar ik in de legendarische Waterrats club naar indiebands ga kijken.

6 oktober: Minitournee in Nederland met Hersencellen, eerst op het waanzinnige ADM Festival, dan met State Of the Pigs in de ACU in Utrecht, tot slot solo in de Molly Chaoot in Amsterdam. Een reisje van epische proporties, zoveel is zeker.

15 oktober: Vertrek naar Johannesburg voor een safarireis doorheen Zuid-Afrika en Swaziland.

November

12 november: November is de concertmaand, met onder meer Red Hot Chili Peppers, M83, The Kills, Mono, Alcest, De Mens, Pascal Deweze, Hersencellen en natuurlijk The Cure!

24 november: Ik mag de open mic presenteren als voorloper van het Europees Kampioenschap Slam Poetry in Leuven. Geweldig om de slam in zoveel verschillende talen en smaken te horen.

December

1 december: Een vrij unieke Complimentenbattle op het Gentse Festival van de Gelijkheid. Ik verlies van mijn tegenstander Siebrand.

3 december: De lang verwachte Nacht Van Dada in DE Studio, met onder meer Blixa Bargeld, Marcel Vanthilt, MCHNRY, Ateritis Beldemor, Barbara Bervoets, Herr Seele, Diane Grace, en wij deden er ook iets met Hersencellen. Waanzinnige nacht waarin kunst en absurdisme welig tierden.

Overvloed

Overvloed

In het jaar van de grote europese teloorgang ontplofte de boel zo grondig en dusdanig en op een plek die geografisch gezien niet ver van ons bed meer was maar waar gelukkig enkel asielzoekers vertoefden waardoor er dus geen autochtonen bij de vele slachtoffers waren. Het zat er al lang aan te komen en het was slechts een kwestie van tijd. En tijd hadden ze, de asielzoekers. En juichen dat de inwoners van het naburige stadje deden want nu waren ze in één klap van al die vervelende parasieten af en dat werd hoog tijd want als je niet van het hierboven aangehaalde stadje kwam dan kon je onmogelijk begrijpen wat voor miserie die verdomde asielzoekers brachten. Wat het meedogenloze water van de middellandse zee niet had kunnen voltooien hadden de bommen van een weldra zich bekend makende en de aanslag opeisende terreurcel of een geheime dienst van een of andere politieke en/of economische grootmacht gelukkig kunnen voltooien. Meer dan vijfhonderd hongerige monden die geen honger meer moesten lijden. Mooi zo. Min vijfhonderd, zo tweette iemand. Want wij maar werken voor onze kost en ook voor de hunne en zij die er geen klop voor deden. Als ze mooi in hun eigen land waren gebleven en verdomme moeite hadden gedaan het met hand en tand te verdedigen (had men hun gevoel voor patriottisme misschien bij de geboorte verwijderd?) was dat allemaal niet zover gekomen. De plaatselijke krant sprak zelfs van een overwinning op de zwermen ongedierte die al jaren onze kusten en grenzen aanvallen en besmeuren met hun ongewassen en onverzorgde lijven en bedenkelijke hygiëne van hun bestaan als verstekeling en profiteur van onze Staat. Dat ze in hun eigen land maar gaan profiteren. Als ze onderweg niet verzuipen zullen ze hier de lucht in gaan.

De politie deed helemaal niets vanwege de mensenrechten en de politiek keek de andere kant op dus moesten we maar zelf het recht in handen nemen. Op zee vielen we de sloepen aan zoals in de tijd van de piraten. We enterden de bootjes en sloegen alle immigranten halfdood met stokken. Mannen, vrouwen, kinderen, dat maakte ons niet uit. Als ze dan de kust bereikten en niet in die laatste honderden meters verdronken wachtte een tweede militie hen op het strand op. Daar maakten knokploegen komaf met de sterk verzwakte horde immigranten. Maar het was vechten tegen de bierkaai. Uiteindelijk belandden de overlevenden toch nog in onze ziekenhuizen waar ze weer werden opgelapt op onze kosten en onderdak kregen op onze kosten. Het was weinig efficiënt dus moesten we naar andere middelen grijpen. Ondertussen zwol Containerstad maar aan en werd het een Metropool van de Miserie waar de asielzoekers als beesten leefden en ziekten wisselden zoals wij vroeger flippo’s en kaarten van voetballers.

Die bewuste dag, de dag van de aanslag, was Jamals tweehonderdentiende dag in Containerstad en hij wist de aanslag te overleven en dat als een van de weinige zogenaamde inwoners van deze bedenkelijke metropool. Hij zette door. Trok de flarden ijzer uit zijn lijf en drukte een vod tegen zijn bloedende mond om zich zo uit de vlammenzee te redden net zoals hij de odyssee op zee had overleefd.

En zo komt het dat Jamal met zijn klikken en klakken en intacte kloten in Café Het Paard belandde en er ondanks zijn duidelijke nood aan medische verzorging niet enkel werd buiten gekeken maar ook nog eens met zijn klikken en klakken en minder intacte kloten werd buiten getrapt als ware hij de eerste de beste kakkerlak of vuile vluchteling of zo. Bijna hadden ze hem doodgetrapt zoals ze die dag op het strand met enkele negenjarige meisjes en zeventigers en kreupele mannen en vrouwen en hun doodzieke baby’s hadden gedaan. Daar was hij maar mooi aan ontsnapt zij het met enkele blutsen en builen erbij en dus minder intacte kloten en zo moest hij van de regen in de drop opnieuw de regen in en als enige overlevende van de aanslag, althans dat dacht hij, hield hij zich schuil in het minst zwartgeblakerde deel van Containerstad en dat zonder vrouw (die had hij in de brand achtergelaten en misschien hing haar verkoolde romp wel ergens in het skelet van een boom te bengelen) en zonder zoon (die had hij op zee verloren) en zonder dochter (hij heeft met eigen ogen gezien hoe zij eerst verkracht werd en vervolgens aan stukken gereten en dat allemaal in zijn land van afkomst waarvan wij beweren dat daar helemaal niets aan de hand is of toch niets om helemaal per boot naar europa voor af te zakken met gevaar voor eigen leven en dat van vrouw, zoon en dochter).

“Het is erg gesteld met de gastvrijheid van dit land als een brandend containerpark er de veiligste plek is voor hulpeloze asielzoekers zoals wij”, klonk het tussen de wind en de regen en het vuur en de rook en de as en de geur van verrotting en aangebrand vlees door. Jamal was niet de enige overlevende, zo bleek.

Een lichtjes aangebrande maar zwaar gehavende man naderde Jamal van achter een brandende container en reikte hem de aan flarden gereten hand.

“Dicht bij het vuur durven ze niet te komen. Daar hebben ze schrik voor. Wij daarentegen zijn het vuur gewend geraakt. Maar een ongastvrije meute inboorlingen dat is niet voor ons. Daar zijn wij niet tegen opgewassen. Die haat. Je kan het in hun ogen zien. Zij spugen op alles wat vreemd is. Het liefst vermorzelen zij ons onder hun hielen. Wij zijn kakkerlakken. Parasieten. Ze zouden onze lijken nog niet aan hun honden willen geven.”

“Hoe lang zullen we het hier kunnen volhouden”, probeerde Jamal voorzichtig.

“Ik weet wat jij denkt. Dat ik het misschien nog tot morgen vroeg volhoud, maar dat je dan met een lijk zult zitten.”

“Zonder medische hulp zijn we ten dode opgeschreven.”

“Zonder medische hulp ben ik ten dode opgeschreven.”

“Hoe hebben ze…”

“Ze hadden planken en knuppels met verroeste nagels van zo’n twee centimeter lang. Weet je wat ik heel de tijd deed toen ze op me in hakten en sloegen? Ik beschermde mijn ogen. Anders was ik ze kwijt geweest.”

“Die… die beesten… De rollen zouden eens…”

“Wij zouden hetzelfde doen. De luxe van de bevoorrechte. Angst als goed geoliede motor van hun bloeddorstige drang tot moorden. Ze hebben schrik van ons. Ze denken dat we het hier komen overnemen.”

“Ik walg van hen.”

“Ze hebben me daarna in het vuur gegooid. Ik bleef liggen tot ze weg waren. Het werd hen letterlijk te heet onder de voeten.”

“Ik heet Jamal en jij?”

“Mijn naam is Dtmir.”

Samen keken ze hoe het vuur bleef branden. Hoe de zee wrakstukken op het strand bleef werpen. Hoe de zon niet opkwam.

Natuurlijk nam niemand de dood van duizenden drenkelingen voor zijn rekening, noch de voormalige europese unie, noch de niet meer zo verenigde staten. Of deze twee grootmachten de rebellen nu geld en wapens hadden toegestopt of niet, dat maakte niet veel uit, aldus hun tientallen presidenten. De vluchtelingen zijn immers zelf, op eigen krachten, in dat bootje gestapt. Ze zijn zelf hun dood tegemoet gevaren. Ze hadden ook in hun eigen land kunnen blijven, en ofwel vechten, ofwel schuilen, maar dat hadden ze niet gedaan. Ze hadden een mensensmokkelaar geld betaald en die had hen over de zee gevoerd, met als bestemming het rijke maar zieke fort europa, echter die bestemming haalde lang niet iedereen. De zee nam tot zich wat het land niet langer kon verdragen.

“Dat ze nergens welkom zijn, hebben ze louter aan zichzelf te danken”, zei de minister van binnenlandse zaken van één van de landen van de voormalige europese unie. “Je bestormt niet zomaar met duizend man een weerloos continent. En je rekent er al helemaal niet op dat ze je met open armen zullen ontvangen. Dat is van een ongeziene agressieve naïviteit.”

“Ieder voor zich”, had de man die zich Dtmir noemde nog gemompeld. Niet veel later was hij als een zak meel in elkaar gezakt. Al is zijn wil van ijzer, een aan flarden gereten vleeshomp zal vroeg of laat door de zwaartekracht worden verraden. Jamal sloot Dtmirs ogen en keek verder naar het vuur. Voor hem mocht het nog een hele tijd blijven branden. De vlammen vormden zijn nieuwe thuis. Maar niet voor lang meer.

Hij wachtte nog een volledige dag en nam dan eindelijk de benen. Eerst over het strand en dan het bos in. Pas na verscheidene uren lopen stierf de oranje gloed van Containerstad weg in de zwarte door boomstammen geschrapte horizon die zijn recente verleden omvatte. Nu was alles nog wankele toekomst. Geen levende ziel had hij ontmoet. Hadden ze zich ergens met honderden teruggetrokken? Waren ze zich aan het groeperen? Of zaten ze alweer tot aan hun kin in hun dagelijkse beslommeringen? Achter de kassa in de supermarkt of op kantoor. ’s Avonds enkele smerige vluchtelingen kapot maken. ’s Anderendaags opnieuw travakken. Het leven kan eenvoudig zijn als je hier bent geboren.

Een scherp geluid dat razendsnel dichterbij kwam. Dan de even scherpe pijn. Hij had de pijl niet zien aankomen. Genageld aan een fruitboom van honger en ontbering omkomen. Meerdere hellen ontsnappen om dan hier op zo’n belachelijke manier aan zijn einde te komen. Of zou zijn belager nog even hallo komen zeggen?

De oranje gloed zette zich al dik aan op de hoge boomtoppen wanneer een groepje van vier mannen eindelijk kwam opdagen. Ze brachten een lang touw mee. Door het vele bloedverlies van de pijl in zijn been had Jamal het bewustzijn verloren, maar dat duurde niet lang meer. Een vuistslag in zijn gezicht bracht hem ogenblikkelijk weer bij kennis.

“Gek hoe een man zowel in zwijm kan vallen als wakker kan worden van een slag in het gezicht, hangt er maar van af in welke staat hij zich bevindt. Heeft er iemand een speciale interesse in na te gaan na hoeveel dreunen hij naar de eeuwige jachtvelden zal vertrekken?”

“Niets daarvan. Ik wil zijn nek horen breken. We hebben dat zware touw niet voor niets helemaal naar hier gesleept.”

“Dan moeten we eerst die pijl uit zijn been krijgen. Of toch tenminste uit die boom. Lijkt me ook een heel karwei.”

“Wat kunnen jullie een stuk zaniken, die van ons is er niets tegen. Als we samenwerken is de klus zo geklaard.”

Dat zei de grootste van de vier mannen. Hij was de meest angstaanjagende man die Jamal ooit had gezien. En het is nu niet dat Jamal geen angstaanjagende mannen in het recente verleden was tegengekomen. Hij was bijzonder gespierd. Zijn armen en benen waren niet veel dunner dan de boom waaraan hij gespietst was. Zijn volle zwarte baard was warrig en onverzorgd.

“Je had in je eigen land moeten blijven, makker. Daar waar je thuishoort. Dat is niet hier”, gromde hij zijn gele tanden bloot.

“Maar…”, begon Jamal nog. Maar wat kon hij in godsnaam nog vertellen dat de mannen op andere gedachten zou brengen. Hij kon hen vragen waarom ze hem zo haatten, maar dat antwoord kende hij al. Hij had hen kunnen zeggen dat zijn dood niets zou uithalen. Dat er nog honderdduizenden zouden komen. Dat het een druppel op een hete plaat was. Dat ze hem beter konden helpen. Zijn wonden verzorgen. Hem een douche en een avondmaal aanbieden. Hem onderdak geven. Dat hij niets verkeerd had gedaan. Dat hij op de vlucht was omdat ze hem alles hadden afgepakt en naar het leven stonden. Zijn landgenoten maar ook hun landgenoten. Dat ze niet moesten opgaan in de massahysterie waar de inwoners van dit land zo gevoelig voor bleken te zijn, maar zich moesten afvragen waar het gevaar zat, hoe reëel hun angst was, of ze de dingen niet oneindig veel erger maakten zo. Het zou niets uitmaken. Hij had het kunnen proberen want proberen gaat mee en een nee heb je en een ja kan je krijgen.

En dus liet hij zich maar losmaken van de boom. En dus verbeet hij de pijn maar toen ze de pijl uit zijn been haalden. En dus wachtte hij tot ze een lus in het koord hadden gemaakt. En dus stond hij toe dat ze die lus over zijn hoofd trokken en het koord aanspanden rond zijn nek. En dan moest het echte fysieke werk nog beginnen. Het was zwaar werk, maar veel handen maken licht werk. En enthousiasme in een hogere dosis dan nodig maakt het nog gemakkelijker. Alsof ze zo hun eigen toekomst niet opknoopten. En dat van hun land. Dat van hun kinderen. Wat zouden ze hun kinderen vertellen? En hoeveel lotgenoten van Jamal hadden ze al opgeknoopt? Hoeveel hadden ze er aan bomen vastgepind en doodgeslagen? Hoe lang zou het duren eer het land werkelijk werd overspoeld? Zou een volgende golf van vluchtelingen hier een tweede oorlog te wachten staan? Hoe lang zou het duren eer de vluchtelingen in de meerderheid zijn? Ondervoed en uitgeput maar gewoon met veel meer? Een vloed van honger en ontbering maar ook van vastberadenheid en overlevingsdrang. Het was koffiedik kijken. Maar niet voor Jamal. Die hing vier meter hoog te bengelen. Vier meter hoog. Want hoger lukte het hen niet hun schaamte te hijsen. En zo hing hij wat uit het zicht. Goed verborgen achter de bladeren en de bloesems.

De bebaarde man slaakte een diepe zucht en keek zijn kameraden lachend aan. Of ze dachten wat hij dacht. Het was iets voor zes. Als ze zich haastten zouden ze de aftrap nog halen.

Top 100 singles 2016

2016 was het jaar van Radiohead (wat een album), van The Last Shadow Puppets, van Car Seat Headrest, van Nick Cave. We verloren David Bowie en Leonard Cohen. Whispering Sons won de HUMO's Rock Rally. En helemaal bovenaan het lijstje staat een nummer waar ik in het begin van het jaar helemaal weg van was: het ontwapenende 'Routine' van Steven Wilson, over verlies en pijn, over leegtes die weer dienen opgevuld te worden. Een rode draad doorheen 2016.

1.       Steven Wilson – Routine

2.       Iron Maiden – Empire Of the Clouds

3.       Car Seat Headrest – Drunk Drivers/Killer Whales

4.       The Last Shadow Puppets – Aviation

5.       Suede – Outsiders

6.       Radiohead – Present Tense

7.       Muse – Aftermath

8.       Flying Horseman – Money

9.       Iggy Pop – Sunday

10.   The Strokes – Oblivius

11.   Holy Holy – Darwinism

12.   Alcest – Oiseaux de proie

13.   Leonard Cohen – You Want It Darker (Paul Kalkbrenner Remix)

14.   Radiohead – Daydreaming

15.   Tame Impala – The Moment

16.   The Libertines – Heart Of the Matter

17.   Nick Cave & The Bad Seeds – I Need You

18.   David Bowie – Lazarus

19.   Marble Sounds – Tout et partout

20.   Whispering Sons – Wall

21.   The Slow Show – Ordinary Lives

22.   Woodkid – Land Of All

23.   Get Well Soon – It’s Love

24.   Savages – The Answer

25.   Whispering Sons – Performance

26.   Kapitan Korsakov – Caramelle

27.   sperwer – JAGER

28.   Warhaus – The Good Lie

29.   The Strokes – Threat Of Joy

30.   Whitney – No Woman

31.   Portishead – SOS

32.   The Faint – Young & Realistic

33.   Whispering Sons – Time

34.   El Vy – Sad Case/Happiness, Missouri

35.   Balthazar – Wait Any Longer

36.   Faces On TV – Love/Dead

37.   Red Hot Chili Peppers – Dark Necessities

38.   The Strokes – Drag Queen

39.   El Vy – Need a Friend

40.   The Kills – Doing It To Death

41.   Amongster – Teacher

42.   Minor Victories – A Hundred Ropes

43.   Black Mountain – Mothers Of the Sun

44.   Iggy Pop – Gardenia

45.   Temples – Certainty

46.   Radar Men From the Moon – Rapture

47.   Sigur Ros – Ovedur

48.   David Bowie – Blackstar

49.   Uncle Acid and the Deadbeats – Melody Lane

50.   Kiss the Anus Of a Black Cat – Drone For Conan

51.   Biffy Clyro – Animal Style

52.   TOY – Fast Silver

53.   My Morning Jacket – Magic Bullet

54.   Blaenavon – My Bark Is Your Bite

55.   The Kills – Impossible Tracks

56.   Animal Collective – FloriDada

57.   Hong Kong Dong – Dreaming In Paradise

58.   The Avalanches – Frankie Sinatra

59.   Feeder – Universe Of Life

60.   Francobollo – Kinky Lola

61.   Pumarosa – Cecile

62.   Radiohead – Burn the Witch

63.   Flying Horseman – Wild Colours

64.   Nick Cave & The Bad Seeds – Jesus Alone

65.   Yeasayer – I Am Chemistry

66.   PJ Harvey – The Wheel

67.   David Bowie – I Can’t Give Everything Away

68.   Editors – All the Kings

69.   DIIV – Mire

70.   Bootblacks – Decoy

71.   Mogwai – U-235

72.   Mono – Requiem For Hell

73.   Julian Casablancas + The Voidz – Dare I Care

74.   The Black Box Revelation – Live Forever

75.   Foals – Give It All

76.   Trentemoller – Redefine

77.   Black Kids – Obligatory Drugs

78.   Eagles Of Death Metal – Complexity

79.   Suuns – Paralyzer

80.   Hypochristmutreefuzz – Gums Smile Blood

81.   De Mens feat. Sarah Bettens – Alsof We Belangrijk Zijn

82.   Pet Shop Boys – Inner Sanctum

83.   Car Seat Headrest – Vincent

84.   Amongster – Butcher’s Boy

85.   Red Fang – Cut It Short

86.   Underworld – I Exhale

87.   Minor Victories – Folk Arp

88.   Tycho – Epoch

89.   American Wrestlers – Give Up

90.   Underworld – Nylon Strung

91.   Two Door Cinema Club – Are We Ready?

92.   Beach House – PPP

93.   Youth Lagoon – Rotten Human

94.   The Last Shadow Puppets – Miracle Aligner

95.   Is Bliss – Ocean Blue

96.   Glass Animals – Life Itself

97.   Grandaddy – Way We Won’t

98.   Metallica – Halo On Fire

99.   Green Day – Bang Bang

100.           AMhOUSE – Sonic Flush

Net niet:

Beirut – Gibraltar

Shearwater – Quiet Americans

The Coral – Chasing the Tail Of a Dream              

Minor Victories – Scattered Ashes

Whitney – Golden Days

Michael Kiwanuka – Love & Hate

The Cinematic Orchestra feat. Moses Sumney – To Believe