Festivalverslag Rock Herk 14 juli 2012

Geen Dour voor mij deze zomer. Wel trek ik op de Franse nationale feestdag naar de vereenvoudigde versie van Dour, namelijk Rock Herk in Herk-de-Stad, met voor meer dan de helft namen die ook op Dour staan. Aangezien de Limburgers het dertigjarig bestaan van het festival vieren, was Rock Herk dit jaar niet gratis. Zo konden ze ook iets grotere namen vragen.
14 juli was dag twee van Rock Herk. Zaterdag. Zoals steeds de dag die grotendeels meer gericht is op rock, hoewel er sowieso heel verscheiden bands spelen. De opener was het Limburgse Campus, die het dak van de Vice Club speelden met hun strakke punk/hardcore met post-rockinvloeden. Aan enthousiasme en energie geen gebrek. De zanger stond geen halve seconde stil, spuugde, danste, draaide en sprong in het rond, gebruikte zijn microfoon als een lasso en sprong meerdere keren in het publiek. Tijdens het laatste nummer werd hij door tientallen fans in de lucht gehouden, terwijl er al voorzichtig werd gemosht, of op die rare manier gedanst die zo typisch is voor moderne hardcore of metalcore.
De winnaars van Limbomania, Polaroid Fiction, mochten de Main Stage openen. Deze jonge muzikanten brengen een ingewikkelde mengelmoes van indie, jazz en mathrock. Dat laatste hoor je vooral aan de soms tegendraadse structuren waaruit de muziek is opgebouwd, dit in een op het eerste gehoor traditionele rocksong. Ze konden bij momenten ook loeihard gaan. Verrassend waren de covers van Paul McCartney en Balthazar, die de Limburgse rakkers in een eigen jasje hadden gestoken. Hoogst interessante muziek maar duidelijk nog groen achter de oren. Ik ben wel benieuwd naar hoe ze het er binnen drie jaar van zullen afbrengen, met een nog volwassener sound en nog meer ontdekgenot voor de kritische muziekliefhebber.
Terug naar de Vice Club, die vandaag vooral metalcore zal serveren. En daar ben ik dus absoluut geen fan van. Herk is eventjes in de Engelse scene veranderd, waar de bands Architects, Your Demise, While She Sleeps en Last Witness allemaal vandaan komen. Laatstgenoemde bracht zeer intense metalcore waar elke new-school punker duimen en vingers bij zal aflikken. Ik niet. Echt niet my cup of tea.

Vrienden aan huis van Last Witness waren de surprise act op Rock Herk. Het zeer populaire Your Demise brengt hardcore die door serieuze punkinvloeden veel aangenamer in het oor klinkt. Dat komt vooral door de manier van zingen van hipster Ed McRae, hun frontman. Toen een gewelddadige maar vrolijke circle pit zich in beweging zette, wist ik dat het nu al voor iedereen een geslaagde gig was.

In de Main Stage was het tijd voor gespierde retrorock van de all-girl band Dum Dum Girls. De vier knappe en excentriek geklede vrouwen - allemaal met een andere soort kousenbroek - gijzelden en geselden onze trommelvliezen met mooie, typisch Amerikaanse melodieën die serieus doorspekt zijn van distortion en noise. Een typische Subpop-band dus, en daar hebben ze dan ook bij getekend. Oestrogeen. Het kan rocken dat het geen naam heeft.

Tussen al dat hardcoregeweld in de Vice Club, is er even een break met de jonge wolven van Steak Number Eight. Hun snoeiharde, schreeuwerige post-rock/progmetal heeft al menig muziekliefhebber doen kwijlen van bewondering, en dat is volkomen terecht. De geniale opener "The Sea Is Dying" bracht me weer helemaal in trance, en iedereen schreeuwde de woorden mee. Andere hoogtepunten waren de nasty rocksong "Dickhead" en het uiterst gevaarlijk klinkende "Pyromaniac", waarvan de bekende gitaarriff tegen het einde van het nummer als crowdsurfend op ons werd losgelaten. Wevelgemmer Brent Vannest is dan ook een ongelofelijk podiumbeest, zelfs op zo'n jonge leeftijd. De bandleden zien er nog steeds erg jong uit, hoewel hun zege op de HUMO's Rock Rally wel al van twee edities, en dus vier jaar, geleden dateert. Eerste torenhoge hoogepunt voor mij!

Dit jaar heeft Rock Herk weer een indrukwekkende affiche. Het exclusieve concert van de Zweedse post-rockers EF krijgen we er gratis bij. Hoewel ze pas in het najaar gaan touren en nu druk aan de opname van hun jongste plaat bezig zijn, kwamen ze ons toch verblijden met hun experimentele en erg meeslepende post-rock. Of wat dacht je van de bom "Hello Scotland"? Hun nieuwe nummers zijn iets elektronischer en klonken zeer de moeite.
Weer enkele minuten meepikken van de hardcoreband die next in line is in de Vice Club. While She Sleeps mag de vooravond inluiden. De zanger braakt zijn onherroepelijk onverstaanbaar verklaarde teksten uit dat het geen naam meer heeft. Ongetwijfeld erg hip in metalcoreland maar compleet niet mijn ding.

Op de Main Stage was het dan weer tijd voor de band waar ik hoofdzakelijk voor ben gekomen. De Deense retrorockers The Raveonettes bestaan al meer dan tien jaar en hebben, samen met The Kills, voor een soort van revival van deze typische Amerikaanse sound gezorgd. Ook de Dum Dum Girls zou je hiertoe kunnen rekenen. Hun catchy melodieën gaan perfect samen met de vuile gitaar- en synthnoise die ze op ons afvuren. De muziek van The Raveonettes is schattig luid. Hoewel Sune Rose Wagner en Sharin Foo te kampen hadden met geluidsproblemen, gaven ze ons toch waar we voor kwamen: een hele resem hits en meezingers - of wat dacht je van "Love In a Trashcan", "That Great Love Sound" en "Attack of the Ghost Riders"? - en enkele straffe nummers van het nagelnieuwe album. Van het geprezen vorige album "Raven In the Grave" werd het magistrale "Apparitions" gebracht, een song die me nog steeds kippenvel bezorgd, omwille van de combinatie van een donkere, depressieve baslijn, een bijna wanhopige stem, een flinke dosis ruis en een, alweer, perfecte melodie. Afsluiter was de stevige noiserocksong "Ally, Walk With Me". Eindelijk zag ik dit vrolijke Deense duo eens - al mag ik de drummer niet vergeten te vermelden - en ze gaven ons perfect wat we hadden verwacht, hoewel enkele favoriete nummers door tijdsgebrek niet werden gespeeld.

Al de hele dag werd er zwaar uitgekeken naar de Britse metalcorerevelatie Architects, waarvan zowat de hele cast van de Vice Club, inclusief het publiek, zichzelf de grootse fan verklaart. Ik vond hun snoeiharde muziek met hier en daar melige rustpauzes tussen eerder vervelend. Net als bij de andere metalcorebands maakten ze dus weinig indruk op mij, al zijn de epische mosh- en circlepits wel een constante gedurende de hele dag.
Jan en Dries van The Black Box Revelation zijn sinds de laatste keer dat ik ze live zag - ondertussen alweer twee jaar geleden - zo'n heel klein beetje wereldsterren geworden... binnen het milieu weliswaar. Ze hebben al een tijdje een derde album uit en brachten hier, op Rock Herk, een fijne selectie daaruit. Niet alleen de opener en ondertussen oerklassieker "Set Your Head On Fire" (hoe geniaal kan een song zijn?) toonde dat de Dilbekenaars nog steeds bijzonder rock'n'roll klinken, ook de nieuwe nummers gaven er een lap op. Hoogtepunten bleven natuurlijk de oude singles, met "High On a Wire", "Love Licks" en "I Think I Like You" op kop. De iets mindere hit "My Perception" mocht er ook zijn, en met "Bitter" hebben ze er een vuile ballade bij. Zeer goed optreden, en niet onder de lat die ze jaren geleden al zo hoog hadden gelegd. Tijdens hun optredens blijven zij - en hun publiek - de boel op stelten zetten.

Tijd om te eten. In de Vice Club speelde Gallows. Zware, getattoeëerde, oer-Britse punk die er best nog inging bij mij. Ze worden niet zonder reden vergeleken met legendes zoals Black Flag en Minor Threat.

Maar de echte legende bracht hun concert zo rond tien uur 's avonds op de Main Stage. De alternatieve rockers van Dinosaur Jr. zijn al bijna dertig jaar bekend omwille van hun oorverdovende concerten. De drie keer dat ik ze al live zag hadden ze toch steeds twee muren van versterkers en boxen aan weerskanten van het podium staan. Met hun afwisselend trage en snelle rockmuziek hebben ze over de jaren ontelbare gitaarbandjes beïnvloed, en zo goed als alle spelers van de grungescene. J. Mascis, Lou Barlow en Murph mogen er dan wel als bompa's uitzien, ze weten nog steeds hoe ze een onvergetelijk concert kunnen brengen. Een uur lang teisterden hun gitaren en drums onze hersenpan, met klassiekers als "Out There", "Feel the Pain", "Freak Scene" en hun beroemde cover van The Cures "Just Like Heaven". Erg goed optreden - nog beter dan die twee vorige keren - en voor mij het hoogtepunt van de dag!

Erg coole band nu in de Vice Club. The Death Set lijkt het modernere antwoord op de Beastie Boys, maar met een veel grotere nadruk op punk en electro, al zijn de hip-hopinvloeden en het hoge hipstergehalte helemaal niet ver weg. Leuk was hun cover van "Grinding Halt", uit het debuut van The Cure. Verder toonden de Amerikanen zich als ware podiumbeesten en echte entertainers. Want ook hun publiek zette de boel mee op stelten.

We Have Band is terecht een hype te noemen, al zal het niet lang duren eer ze dat etiket zullen ontgroeien. Hun mix van synthpop en electro kent sinds kort invloeden van new wave en dat gaat hen goed af. De twee meest recente singles zijn echte meezingers, en ook op een podium laten ze zien dat ze een band van pure kwaliteit zijn. Hippe popmuziek met beats en aanstekelijke synths. Leuk!

Iets later mocht de bekende Franse electroartiest Yuksek zijn ding komen doen. Samen met zijn band, waaronder een hyperactieve drumster, bracht hij een stomende set van opzwepende electro en catchy synthpop die muzikaal erg vol overkwam. Je kon niet anders dan als een gek op en neer te springen op deze fenomenale liveartiest. Hoogtepunten waren het coole "Extraball" enzijn hit "Tonight", dat beter dan ooit klinkt als het door een liveband wordt gespeeld.
Dat was Rock Herk 2012 voor mij. De dubstepartiesten interesseerden me niet en ook de Franse dj's van Mustard Pimp klonken van uit de verte verschrikkelijk slecht, ofwel mijn interpretatie van 'ongelofelijk ver van mijn muzikale bed'. Na een geslaagde dag en nacht keer ik huiswaarts - maar eerst Hasseltwaarts, waar ik de nacht moet doorbrengen voor ik de eerste trein naar huis kan pakken. Dit was mijn tweede keer Rock Herk, maar het blijft voor herhaling vatbaar!