Drie jaar na mijn eerste passage op Pinkpop werd het nog eens tijd om naar Nederlands Limburg te trekken voor een op zich niet bijzonder interessante festivaldag, maar wel met een afsluiter die niet te missen is, mijn favoriete band aller tijden: The Cure.
Pinkpop is er strenger maar niet ongezelliger op geworden. Bij het binnenkomen word je gefouilleerd, en of dat nu door een man of een vrouw is, dat maakt hen niets uit. Elke vorm van drank of voedsel is verboden op het terrein, in welke verpakking dan ook. Gelukkig wordt heel soms een oogje dichtgeknepen. Positief is dan weer wel dat ze op Pinkpop gratis water uitdelen. Op die manier vind ik dat eerder vernoemde verbod niet eens zo erg.
26 mei 2012 was een erg warme en zonnige dag. Nu ja, op Pinkpop schijnt de zon dan ook altijd. Wat is dat toch met die Nederlandse bands. Er zit, toch zeker in vergelijking met Belgische bands, amper interessant materiaal tussen. Af en toe springt een De Staat er eens tussenuit, of denken we met nostalgie nog eens terug aan Urban Dance Squad, maar erg veel verder gaat de kwaliteit van de Nederlandse muziekgroepen niet. Gelukkig komt er af en toe eens iets fris opdagen, en een van die bandjes is Moss. Deze heren zijn ondertussen al vrij populair in hun thuisland, maar in België wil het niet echt lukken. Dat is ten onrechte, want ze maken ontroerende, opzwepende muziek met sterke melodieën. Singletje "What You Want" zou zo van een succesvolle Britse band kunnen komen. Moss is niet iets om plots ongelofelijk enthousiast over te worden, dat is ook weer waar. Maar ze kwamen erg goed over live and brachten een evenwichtige en entertainende set. Toch een bandje om in het oog te houden.
Ondertussen stak de Converse Stage tent al propvol met fans van Will and the People. Wie? Inderdaad. Deze Britse indieska-formatie heeft in België nog niet echt een voet tussen de deur gekregen. In Nederland blijkbaar wel. Ik geraakte niet eens de tent binnen, en zo werd het op den duur zelfs vervelend om het concert te volgen. Deze vrolijke bende bracht erg catchy en inderdaad zeer sterk door ska beïnvloedde muziek die ook nog eens zeer goed bij het mooie weer paste. In de helft van het optreden droop ik af om een plaatsje aan de Main Stage te reserveren.
Daar kwam de stonerlegende Kyuss, maar dan in gewijzigde bezetting, als Kyuss Lives!, met Bruno Fevery in plaats van Josh Homme. John Garcia op een podium, dat staat altijd garant voor lekker smerige en strakke pletwalsmuziek die uw trommelvliezen bij de eerste dreunende gitaren al naar de haaien helpt. Dat was deze keer niet anders. Hoewel het erg warm was, werd er hier en daar stevig gemosht, al vond ik dat het ritme van de muziek daar vaak te traag voor was. Headbangen ging veel beter. Oerklassiekers als "One Inch Man" en "Green Machine" passeerden de revue, en oh wat klonk het allemaal heerlijk vet! Kyuss, het blijft verdomd goede muziek!
Daarna die andere 90s-classic, The Afghan Whigs. Hun status is lang niet zo legendarisch als die van Kyuss, maar ondanks hun belachelijk lage airplay op de radio tegenwoordig, zijn onze dertigers en veertigers hen zeker nog niet vergeten. Greg Dulli en de zijnen brachten een voor velen zeer nostalgisch concert, met onder meer de erg leuke hits "Gentlemen", "What Jail Is Like", "Going to Town" en natuurlijk het knappe "Debonair". Zeer goede meezingrock van de bovenste plank, met de nodige emotionele toetsen en rake riffs. Fijn om ze eens live te hebben meegemaakt.
Het nadeel aan Pinkpop is dat ze erg veel Nederlandse bands op de affiche zetten. Dat is niet meer dan normaal, want Werchter doet dat ook met Belgische bands. Maar op deze manier krijg je wel miskleunen als Kane, Krezip en Within Temptation als jaarlijkse kost. Deze keer was het de beurt aan Anouk en haar vervelende poprock. Deze 90s rockchick heeft met de jaren een steeds groter divagehalte vermaard, en dat hoor je duidelijk aan de muziek. Haar nochtans goede stem komt al gauw eentonig en irritant over, en veel nummers zijn zo plat als het strand van Scheveningen. Enige pluspuntje voor mij was "Nobody's Wife", een perfect goed geschreven rockschijf van een nu onbereikbare periode uit Anouks carrière. Maar nummers als "Killerbee", "Three Days In a Row" en dat overdreven dramatische "Lost", schei toch uit. Maar goed, nu konden de Nederlandse vrouwen zich nog eens überhollands en 100% vrouw voelen. Lekker!
Daarna weer naar de tent voor een act die ik liever niet op een festival had gezien. Singer-songwriter Ben Howard is in Nederland veel bekender dan hier en hij kreeg voor en na elk nummer dan ook een oorverdovend applaus. Lang kon ik niet van het optreden genieten. Het was veel te druk en veel te veel festivalgangers waren aan het praten. En natuurlijk wou ik ook een goed plekje voor The Cure hebben. Eén van de folkliedjes die ik nog hoorde was de nieuwe single "Only Love". Straffe muzikant, maar geen festivalmateriaal. Op en top genieten van dergelijke muziek doe je in een zaal(tje).
En dan de band waar ik vier jaar op heb gewacht om ze nog eens live te zien. The Cure komt ook naar Werchter volgende maand, maar ik wou ze op Pinkpop zien, waar ze langer mochten spelen. Het zou een concert van verrassingen worden. De eerste was dat Roger O'Donnell, die de band zo'n zeven jaar geleden had verlaten, er weer bij was! The Cure gebruikt dus weer keyboards bij hun concerten. Ook was er een nieuwe gitarist, Reeves Gabrels genaamd. Oh, wat had de band er zin in. En het publiek duidelijk ook. De opener was natuurlijk "Plainsong", dat magische nummer van Disintegration waarvan je helemaal in trance gaat. met meteen daarna plaatgenoot "Pictures of You". Al meteen twee voltreffers achter elkaar! Uiteindelijk zouden de albums Disintegration en Wish (dat dit jaar 20 jaar bestaat!) winnen. Van deze platen werd het meest gespeeld. Andere langspelers, zoals Pornography en Faith, werden dan weer (bijna) volledig genegeerd. De set ging alle kanten uit. Enerzijds hebben Robert Smith en zijn makkers een indrukwekkend aantal hits gespeeld. Op enkele na allemaal zelfs. Ga maar eens na: "High", "In Between Days", "Lovesong", "Just Like Heaven", "A Forest", "The Walk", "Friday I'm In Love", "The Lovecats", "Close to Me", "Let's Go to Bed", "Why Can't I Be You", "Boys Don't Cry"... Het lijkt wel of ze hun best of album van tien jaar geleden integraal hebben gespeeld. Of toch bijna. Maar ook de vaste pareltjes voor de echte The Cure fans kwamen aan bod, en in dat opzicht was het zeker ook een greatest hits optreden. Vaak gespeelde prachtsongs zoals "From the Edge of the Deep Green Sea" en "Play For Today" waren ook deze keer van de partij. De combo "One Hundred Years"/"Disintegration" (ook achter elkaar gespeeld in het Sportpaleis in 2008) was natuurlijk ware overkill voor mij. Het zijn met voorsprong mijn twee favoriete nummers van The Cure. En dan waren er nog de vele verrassingen. Zo had ik nooit verwacht dat de band "The Hungry Ghost", "Doing the Unstuck" en vooral "Bananafishbones" zou spelen! Samen met de vele hits zorgden deze nummers voor een serieuze happy boost aan het optreden. Misschien om de zwartgallige songs mee door te spoelen. Bij momenten ging het er erg vrolijk aan toe, zeker bij "Mint Car" of "Friday I'm In Love". En toch blijven die opgewekte songs een donker randje behouden. Ziedaar een van de vele sterktes van deze band. De onverwachte topnummers "Want" en "Trust" hoorden zeker ook bij de hoogtepunten. "Want" is net zoals "Plainsong" puur genieten in hogere, maar zeker ook melancholische, sferen en zijn qua sfeerschepping toch een pak lichter dan de deprimerende huzarenstukjes "One Hundred Years", "From the Edge of the Deep Green Sea" en "Disintegration". En het ultrafragiele "Trust" is een en al wanhoop en smart natuurlijk. Zo'n uiterst gevoelig nummer live zien, het doet wat met een mens. Vervolgens waren er nog hits als "Lullaby" en "Wrong Number", waar Robert Smith zich het hardst op leek te amuseren. Als je naar de setlist kijkt, valt het op hoe lang ze hebben gespeeld en op hoeveel liedjes ze ons hebben getrakteerd. Dit optreden was voor elke The Cure fan om duimen en vingers bij af te likken. Een evenwichtige set met hevige mood swings, met zowel grote hits als veel minder bekende niet-singles, met van bijna elk album een of meerdere vertegenwoordigers, met nummers die heel wat genres vermengen en afwisselen, vergelijk maar eens songs als "Plainsong", "The Lovecats" en "Boys Don't Cry". Deze band heeft zoveel gedaan, zoveel geëxperimenteerd, zoveel andere bands beïnvloed. Het is een hele cult op zich geworden, met een zeer uitgebreide en toegewijde fanclub, en gisterenavond hebben ze nog maar eens bewezen waarom dat zo is. Een optreden dat mijn al vrij hoge verwachtingen volledig overstijgt en dat zich best mag meten met het nog langere concert in het Sportpaleis vier jaar geleden. Voor wie naar Werchter gaat: mis ze niet! Als ze een gelijkaardige set spelen, wordt dat puur genieten! En anders wellicht ook...
Na het optreden begon ik te wandelen en na een twee uur lange nachtelijke voettocht belandde ik aan de Duitse grens. In het dorpje Herzogenrath nam ik de trein naar Aken, waar ik de hele nacht nog in de straten ronddwaalde, tot ik nog een heel lijstje van treinen naar huis kon nemen.
Plainsong (Disintegration)
Pictures of You (Disintegration)
High (Wish)
The End of the World (The Cure)
Lovesong (Disintegration)
Push (The Head On the Door)
In Between Days (The Head On the Door)
Just Like Heaven (Kiss Me Kiss Me Kiss Me)
From the Edge of the Deep Green Sea (Wish)
The Hungry Ghost (4-13 Dream)
Play for Today (Seventeen Seconds)
A Forest (Seventeen Seconds)
Bananafishbones (The Top)
Lullaby (Disintegration)
The Walk (Japanese Whispers)
Mint Car (Wild Mood Swings)
Friday I'm In Love (Wish)
Doing the Unstuck (Wish)
Trust (Wish)
Want (Wild Mood Swings)
Wrong Number (non-album single)
One Hundred Years (Pornography)
Disintegration (Disintegration)
---
The Lovecats (Japanese Whispers)
Close to Me (The Head On the Door)
Let's Go to Bed (Japanese Whispers)
Sleep When I'm Dead (4-13 Dream)
Why Can't I Be You? (Kiss Me Kiss Me Kiss Me)
Boys Don't Cry (Three Imaginary Boys)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten