Czeka

Stranger in a strange land

So close yet far away

Travel miles and miles and miles

To purge the disarray

That grows inside my bleeding heart

That feeds on my sick brain

Come here and stay right close to me

Alone I go insane

Daudet in Parijs

Eind februari vertrek ik voor enkele dagen naar de Provence, een uitgelezen kans om daar de sporen van de Provençaalse schrijver Alphonse Daudet te volgen. Als voorsmaakje bezoek ik enkele adressen in Parijs, want deze zuiderse schrijver heeft erg lang in Parijs gewoond en dit in de meest uiteenlopende wijken, maar vooral op de linkeroever van de Seine. De avond begint te vallen in het winterse, regenachtige Parijs. Ik wandel langs het Centre Pompidou en blijf enkele minuten bij een Ivoriaanse vreedzame en dansbare betoging tegen onze vriend Sarko staan. Aan het Hôtel de Ville wordt geschaatst. Parijs maakt zich klaar voor de avond en ik heb er zin in. Ik wandel via het Ile de la Cité naar het Quartier Latin. Aan het Parc de Luxembourg en niet ver van de Senaat ligt de Rue de Tournon, waar Daudet in huisnummer 7 introk, klaar om het uitgaansleven van Parijs onveilig te maken. Hij leerde Marie Rieu kennen en werd verliefd, maar toch kende hij ook tal van andere vrouwen, adonis en casanova die hij was. De aantrekkelijke Daudet viel best in de smaak bij de vrouwen, en dat kan niet gemakkelijk zijn geweest voor de jaloerse Marie Rieu. Daudet had nu een stekje in Parijs, maar hij miste zijn Provence enorm. Daarom pendelde hij voortdurend over en weer, om zo van beide werelden te kunnen smullen. En of hij smulde!

Lange tijd kuier ik rond in het Quartier Latin en Saint-Germain. Ik passeer de kerk Saint-Germain-des Prés, steek de Seine aan het parlement over en bewonder de prachtig verlichte monumenten: de gebouwen op het Place de la Concorde, de obelisk, het reuzenrad, de Notre-Dame en de Eiffeltoren, die de nachtstad met een blauwe spookachtige lichtstraal onrustig te lijf gaat. Mooi om te zien. Wijk na wijk moeten ze eraan geloven, ik blijf wandelen, vervuld van de drang om Paris by night te leren kennen. In de Rue J.J. Rousseau ga ik op restaurant en vind ik een jeugdherberg - pal in het eerste arrondissement, beter kan niet. Doelloos rondwandelen in Parijs heeft zo z'n voordelen. Zo stoot je soms op onverwachte literair of historisch interessante plekjes, zoals het café waar Jean Jearès werd vermoord, het Maison Dorée, waar Alexandre Dumas een drukkerij had, of de onbekendere kerk Trinité d'Etienne d'Orves, die er best mag wezen. Ook de Opéra komt 's avonds mooi tot zijn recht. Het is gezellig flaneren op de Parijse boulevards en op de tonen van de doedelzak van een straatmuzikant. Ik ga alsmaar noordelijker, want ik wil nog één adresje van Daudet bezoeken vanavond, de rest is natuurlijk voor morgen. In de Rue d'Amsterdam gingen Daudet en Marie Rieu samenwonen. Nu is er het Hotel Brittannia en een Aziatisch restaurant.

Dit is mijn eerste bewuste ervaring van het nachtelijke Parijs en het is pas vanaf dat ik de trappen die naar de Sacré Coeur leiden, beklim, dat ik er echt van begin te genieten. Vorige keer vond ik de basiliek niet meer zo indrukwekkend, maar de spookachtig witte kolos weet me nu toch te bekoren. Ik zet me net als de dag van mijn Maupassant-wandeling op de trappen neer en bewonder de Lichtstad enkele minuten lang. Daarna woon ik kort een mis bij, om ook eens binnenin de basiliek te zijn geweest. Het 'dorpje' Montmartre komt 's nachts veel beter tot z'n recht. Niet zo extreem druk als overdag, een weemoedig pianootje dat door de straatjes klinkt, en een lege Place du Tertre - al zal dat laatste eerder te maken hebben met de tijd van het jaar. Een mooie kerstverlichting zorgt voor een mooie blauwe schijn op het wereldberoemde pleintje, dat ik aanvankelijk niet eens herken. Geen kraampjes met kunstschilders en portrettisten dus, maar tussen veel te dure pot en pint laten enkele dames toch een portret van zich maken op de terrasjes van de café's. Montmartre is erg gezellig 's nachts - ja zelfs romantisch - en doet me bijna denken aan pittoreske stadjes zoals Le (Vieux) Mans of Carcassonne by night. Bijna, want je bent er natuurlijk snel weer door.

Terwijl ik de heuvel weer afdaal, doe ik nog enkele cafeetjes en zie ik, hoe verder ik vorder, de alternatieve bars naadloos overgaan in stripclubs en sekswinkels. Oh Paris, l'opaque paradis, zoals Stef Kamil Carlens het zo mooi zingt. Hier eens twee dagen komen, was een erg goed idee. Wanneer de koude wind komt opsteken, verlaat ik mijn terrasje op de hoek van de Rue des Martyrs en de Boulevard de Rochechouart en verdwijn ik in de door neonlampjes verlichte nacht.

De volgende morgen, terwijl half Parijs nog moet bekomen van een kater - ik niet, want dat krijg je niet van Hollands bier - kuier ik alweer langs de Seine. Het is vroeg. Wat is het rustig in de straten. Dit lijkt met het ideale tijdstip om langs het Ile de la Cité te slenteren. De zeldzame zondagmorgenstilte wordt slechts doorbroken door de verre ochtendklokken van het Quartier Latin. Op de Quai d'Orléans vat ik even post en staar ik naar het oh zo kalme Ile de la Cité, met de compacte maar altijd elegante tempel van de vroeggothiek als prijspaardje.

Aan de andere kant van het Ile Saint-Louis steek ik de Seine weer over. Op de rivier bevaart een meeuw een grote dode witte vis. Vreemd schouwspel. In deze buurt vestigde Daudet zich nadat hij Julia Allard leerde kennen. Ze trouwden in Saint-Denis-du-Sacrament. Je kan hun woonst in de Marais nog steeds vinden in wat nu de Bibliothèque historique de la Ville de Paris is. Het is opmerkelijk dat hij zijn verhouding met Marie Rieux afbrak om in het huwelijksbootje te treden met Julia Allard, die hij minder graag zag. Hij ruilde hiermee bewust zijn wilde bohémienleven om voor het burgerlijke leven. Toch is het altijd met nostalgie dat hij zal terugdenken aan zijn vroegere jaren. in zijn boek Parijs Retour - ondertussen mijn bijbel - noemt Bart Van Loo hem een 'homo duplex', een man verscheurd tussen twee levensstijlen, die niet kan kiezen, want dat zou hem verpletteren.

Steeds vaker sukkelde Daudet met zijn gezondheid en hierdoor leed hij helse pijnen. Net zoals Maupassant had hij syfilis, en de ziekte verteerde hem beetje bij beetje. Hij had zijn lichaam amper nog onder controle, wat een vreselijke conditie moet zijn geweest, en er bleef na enige tijd slechts een zielig hoopje mens van hem over.

Na enkele jaren verhuisde hij naar de sjieke buurt Saint-Germain, en samen met zijn vrouw trok hij een huis in de Rue de Bellechasse in, niet ver van het huidige Musée d'Orsay. Een gedenkplaat herinnert ons hieraan. Vlak voor zijn dood verhuisde hij nogmaals, deze keer naar de Rue de l'Université, wat even terugwandelen is als je van de kant van de Seine kwam. In dit huis, nummer 41, stierf hij in 1897 aan de gevolgen van zijn ver gevorderde ziekte. Hij was 57. De inwoners van het huis komen net buiten en vragen me of ik de gevel aan het bewonderen ben, waarop ik de oudere dame vertel over Alphonse Daudet - zij klinkt glimlachend - en over die Belgische schrijver die een boek heeft geschreven over verborgen plekjes in Frankrijk waar beroemde schrijvers hebben gewoond. Ze antwoordt dat ik daarvoor in Parijs echt wel goed zit.

Op naar het kerkhof van Père Lachaise nu, waar ik deze grote der Franse Letteren eindelijk zal kunnen groeten. Ik wandel voorbij de graven van Géricault en Chopin, helden van niet-literaire kunsten, en blijf even staan aan die van Jean de la Fontaine en Molière, twee pronkstukken uit de 17e-eeuwse Franse literatuur - terecht veel bezochte graven. In ergens in de buurt moet Alphonse Daudet liggen. Ik vind hem niet. Na een uur zoeken, geef ik er de brui aan. Teleurgesteld en gefrustreerd verlaat ik Division 26, waar ik al veel te lang op rondloop, elke steen ondersteboven halend. Gelukkig is er nog Jim Morrison, held van het nonconformisme. Tegenover zijn graf staat een boom waarvan de onderste helft volledig is volgeklad met boodschappen van fans, waaronder "Show me the way to the next whiskey bar", "This isn't the end" en "Mr Mojo Rising".

Toch blijft het erg spijtig dat ik de laatste rustplaats van de man die ik de hele dag door Parijs ben gevolgd en die ik tot in de Provence zal volgen, gewoon niet vind, terwijl ik er meerdere malen moet zijn voorbij gewandeld. Ik neem de metro terug naar het centrum, bezoek de Notre-Dame, waar net een mis bezig is, en kuier nog wat rond in de buurt van Les Halles en het Centre Pompidou. Wat een ontzettend geslaagd weekend was me dat! Niet alleen heb ik weer heel Parijs doorkruist, maar ook heb ik dankzij Parijs Retour weer enkele verborgen plekjes en charmante wijken kunnen ontdekken. Meer van dat! Maar eerst Daudet in zijn oh zo geliefde Provence, de streek waar niet zijn lichaam, maar wel zijn hart ligt begraven...

To be continued... in Nîmes!

Balzac in Parijs (bis)

Het eerste deel van mijn Balzac-wandeling in Parijs - die deed ik in juli 2011 - leest u hier.

Het is eind januari en tijd om nog eens naar de Lichtstad te trekken. Deze keer ga ik eens voor een heel weekend en met de bedoeling de Provençaalse schrijver Alphonse Daudet Parijs rond te volgen. Maar eerst had ik nog wat unfinished business met Honoré de Balzac. Mijn wandeling begint in het 16e arrondissement, waar het huis van Balzac staat. Hier is ook een compleet Balzac-museum in gevestigd, en ik keek er dus naar uit om het te bezoeken. Jammer genoeg wordt het nog tot april gerestaureerd en was de toegang onmogelijk. Veel blijft er van mijn Balzac-wandeling niet meer over...

Balzac zal vooral de geschiedenis ingaan als een schrijver die ontzettend veel heeft geschreven. Het is ongelofelijk, maar hij heeft zijn beroemde Comédie humaine maar liefst zes of zeven keer geschreven! Hij mocht dan wel veel produceren, hij was in zekere zin dus ook perfectionistisch. Balzac moet een ongelofelijk uithoudingsvermogen hebben gehad, maar natuurlijk heeft alles z'n grenzen. Door al dat schrijfwerk heeft hij zijn leven flink ingekort. En omdat Bart Van Loo het veel mooier kan zeggen, citeer ik hem even uit Parijs Retour: "Niet lang na dit huwelijk [met de Oekraïense aristocrate Eveline Hanska] zal hij de geest geven, bezweken onder de duizenden geschreven bladzijden, vernietigd door zijn allesverterende scheppingsdrang. Als een volwaardig personage uit La Comédie humaine.

Via het rustige, bijna verlaten Parc de Passy daal ik af naar de Seine. Vanop de Pont de Bir-Hakeim heb ik een heel mooi zicht op de Eiffeltoren aan de linkerkant, terwijl ik aan mijn rechterkant naar de rug van het Vrijheidsbeeld kijk. Omdat het zo lang geleden is, besluit ik om over de Champ de Mars te wandelen en zo het Hôtel des Invalides nog eens te gaan bekijken, waar Balzacs grote held Napoleon rust.

Regen maakt plaats voor mooi weer en de gouden koepel schittert in de zon. Ik wandel de ruimte binnen waar de indrukwekkende tombe van deze kleine man ligt tentoongesteld, in een prachtig decor. In tegenstelling tot het bijna spirituele gevoel dat ik in het Panthéon bij de tombes van Rousseau en Voltaire had, loop ik nu niet bepaald over van respect voor l'Empereur. Dat komt wellicht omdat ik niet echt van kleine mannetjes hou wier grootheidswaanzin een gans continent in de vernieling heeft gestort. Dat Balzac zo vol was van deze man, valt in de tijdsgeest wel te begrijpen, aangezien Napoleon immers de vleesgeworden afkeer van de absolutistische monarchie was en een nieuwe tijd inluidde. Hopelijk zijn de Fransen nu iets kritischer over deze machtswellusteling.

Het binnenplein is bezaaid met kanonnen en tanks, en de omliggende gebouwen huistvesten het oorlogsmuseum, dat best wel een bezoekje waard is. Je leert nog eens hoe het alweer zat met de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Het is als een roman van Dorgelès binnenwandelen, al moet die vergelijking meteen gerelativeerd worden als je denkt aan het veel indrukwekkendere en interactievere Yserentorenmuseum en Flanders Fields, waar je de Eerste Wereldoorlog kan voelen, ruiken, beleven. Maar zeker geen onaardig museum dus!

Genoeg hakenkruizen gezien, tijd om op de Champs Elysées te gaan marcheren. Ik moet hier voor mijn voorlaatste stop op de Balzac-wandeling zijn. In de Rue Fortunée - nu Rue Balzac - richtte Balzac een huis in volgens de smaak en de wensen van Madame Hanska, met wie hij aanvankelijk slechts brieven schrijft - Oekraïne is niet bij de deur en bovendien was ze nog getrouwd met een oude, stervende aristrocraat. Het is niet meteen duidelijk in welk huis Balzac precies heeft gewoond, maar zijn aanwezigheid is hier duidelijk. Er is een Hôtel Balzac en een cinema Le Balzac. Het begint te schemeren en het wordt tijd om dat andere literaire genie te volgen: Alphonse Daudet. Maar eerst beklim ik nog de Arc de Triomphe, een wereldberoemd en zeer indrukwekkend monument dat Napoleon liet bouwen ter ere van zijn eigen glorie (en als aandenken aan al het bloedvergieten dat zijn veroveringen hebben gekost). Wat een zicht heb je vanop deze triomfboog! Hier kun je werkelijk blijven kijken naar deze geliefde hoofdstad.

De dag nadien bezoek ik voor de eerste keer Père Lachaise. Ik moet Balzac toch minstens één keer in mijn leven gaan groeten. Dat doe ik na eerst beleefde bezoekjes te brengen aan modernist Marcel Proust en toffe tist Oscar Wilde. Vlak tegenover Balzacs graf ligt dat van Gérard de Nerval, de romantische schrijver die, voor hij zich van het leven beroofde, de halve wereld afreisde en er enkele pareltjes van verhalen over heeft geschreven. Hier ligt de schrijver van de Comédie humaine dus. Het lelijke dwergje dat zich krom werkte aan de meest indrukwekkende romancyclus die ooit is geschreven. Ter imitatie van Napoleon, Balzac zelf en ook Bart Van Loo, poseer ik voor zijn graf in die typische napoleontische houding. Ik heb me trouwens altijd al afgevraagd wat Napoleon heel die tijd in zijn jaszak vasthield, om het koste wat het kostte voor de buitenwereld verborgen te houden. Misschien was het zijn geweten.

Nieuwe singles

Enkele tips van de afgelopen maand! Te checken! De eerste is al meteen donderdag gratis te checken op TrixTrax!

Ewert and the Two Dragons - Good Man Down
Willow - Gold
Triggerfinger - I'm Coming For You
Jonsi - Gathering Stories
Red Hot Chili Peppers - Look Around
Michael Kiwanuka - Tell Me a Tale
The Hickey Underworld - Whistling
Myslovitz - Art.Brut
M83 - Reunion
Mark Lanegan Band - The Gravedigger's Song
Bon Iver - Towers
Megadeth - Whose Life Is It Anyways
Other Lives - Tamer Animals
The Drums - How It Ended
Amatorski - 22 Februar
Eddie Vedder - Can't Keep
Kapitan Korsakov - Christmas Abortion
Tindersticks - Medicine
Cerebral Ballzy - On the Run
Pianos Become the Teeth - I'll Be Damned

Geld Afnemende Stoepdief

Een waarschuwing voor elk van ons
Voor een gevaar op straat
Loop hem niet voor de voeten
Want dan wordt hij pas kwaad
Dan krijg je vast een boete
Voor overlast op straat

Verstop snel je krijtjes
Gehoorzaam heel gedwee
Want speel met krijt op de stoep
En je krijgt een boet - of twee

Tegen hem valt niets te beginnen
Hij vreet je op met huid en haar
Hij bestaat slechts om te innen
En is nooit met je klaar

Een druppel speeksel op de straat
Of iets te veel lawaai
De GAS-man zal je pakken
Al ben je nog zo taai

De GAS-man plukt je kaal
De GAS beboet je blauw
De GAS schuilt achter elke paal
Soms uren in de kou

En geef je zelfs nog maar een kik
Dan moet j'eraan geloven
Hij valt in ongunst bij Patrick
Mocht hij vandaag niet roven

Top 100 films

De lijst van m'n 100 favoriete films heb ik wat bijgewerkt en die ziet er nu zo uit:

1.       Into the Wild

2.       Gangs of New York

3.       Shutter Island

4.       V for Vendetta

5.       Inception

6.       The Return of the King

7.       The Two Towers

8.       De Indringer

9.       The Fellowship of the Ring

10.   Michael Collins

11.   Control

12.   Arlington Road

13.   The Butterfly Effect

14.   La Vita è Bella

15.   Memento

16.   The Shawshank Redemption

17.   Gladiator

18.   De Zaak Alzheimer

19.   Saw III

20.   The Green Mile

21.   Face/Off

22.   Loft

23.   Saw

24.   Reservoir Dogs

25.   American History X

26.   The Big Lebowski

27.   The Godfather 2

28.   A Clockwork Orange

29.   Scarface

30.   Pearl Harbor

31.   Requiem for a Dream

32.   The Godfather 3

33.   The Boondock Saints

34.   The Game

35.   Saw V

36.   The Godfather

37.   Het Dossier K

38.   Atonement

39.   In the Name of the Father

40.   Eyes Wide Shut

41.   In Bruges

42.   Saw IV

43.   Kill Bill: Vol. 2

44.   Das Leben der Anderen

45.   Body of Lies

46.   Boys Don’t Cry

47.   S1m0ne

48.   Saw II

49.   Lucky Number Slevin

50.   Vantage Point

51.   The Last King of Scotland

52.   Monty Python and the Holy Grail

53.   Kill Bill: Vol. 1

54.   Inglorious Basterds

55.   The Pianist

56.   Pulp Fiction

57.   The Count of Monte Cristo

58.   The Lost World

59.   Mindhunters

60.   Saw VII

61.   Walk the Line

62.   King Kong

63.   Saw VI

64.   Der Untergang

65.   The Bourne Identity

66.   Jurassic Park

67.   Titanic

68.   Legends of the Fall

69.   Brave Heart

70.   One Flew over the Cuckoo’s Nest

71.   Goya’s Ghosts

72.   Jumanji

73.   The Man in the Iron Mask

74.   Back to the Future

75.   Eternal Sunshine of the Spotless Mind

76.   Apocalypse Now

77.   Fluke

78.   Schindler’s List

79.   True Grit

80.   The Meaning of Life

81.   The Bourne Supremacy

82.   Blood Diamond

83.   Secret Window

84.   The Empire Strikes Back

85.   Paths of Glory

86.   From Dusk till Dawn

87.   Lolita

88.   The Number 23

89.   The Assassination of Jesse James By the Coward Robert Ford

90.   The Truman Show

91.   Trainspotting

92.   C’est arrivé près de chez vous

93.   De Komst van Joachim Stiller

94.   Slumdog Millionaire

95.   Donnie Darko

96.   Munich

97.   The Wind that Shakes the Barley

98.   Dr. Strangelove, or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb

99.   Fight Club

100.           Disgrace

Machtsvertoon op een aangevraagde volksvergadering

Vandaag was een historisch moment in de geschiedenis van Occupy Antwerp. Op de Groenplaats hebben we eindelijk onze eerste aangevraagde en dus volledig legale volksvergadering gehouden. Het standbeeld van Rubens werd netjes aangekleed met rake boodschappen op briefjes, kartonnen bordjes of kleurrijke paraplu's. Ook werden er rond het voetstuk opvallende teksten geschreven, bedoeld om de mensen nog eens tot nadenken aan te zetten. We hadden heel wat belangstelling en verschillende tientallen mensen bleven lang staan luisteren naar wat de sprekers te zeggen hadden. Naast de vergadering zelf werd er met deze mensen ook apart in discussie gegaan, aangezien er heel wat belangstelling was voor acties van Occupy Antwerp en de dingen die we aanklagen.

 Deze keer was de vergadering dus wel aangevraagd en toegelaten (hoewel geen enkele volksvergadering op een plein dat zou moeten zijn), maar dat belette onze goede vrienden van de politie niet om hun aanwezigheid te laten zien en hun macht te laten gelden. Hier en daar stonden er undercover agenten te luisteren en ons in de gaten te houden, en ook de politiewagens waren niet ver weg. Nadat iemand hen had opgebeld over wat we op de Groenplaats deden, kwamen er twee politiewagens het plein oprijden. Zes agenten kwamen op ons af. Tiens? Dat is toch wel opmerkelijk, niet? Dan vragen we deze keer wel eens een actie aan en dan blijkt de communicatie binnen de politie zo rommelig en inefficiënt te lopen, dat er toch nog agenten komen vragen waar we mee bezig zijn.

Maar goed, niets aan de hand. Na wat woorden, konden ze het bewijs van aanvraag bekijken en tevreden vertrekken. Maar hun boodschap was duidelijk. We houden jullie nog steeds in het oog. We blijven jullie acties volgen, zelfs wanneer jullie dit aanvragen. Voor de rest werden we met rust gelaten en konden we naar hartelust de pleinstenen met krijt besmeuren en mensen 'lastig vallen' door hen vriendelijk flyers uit te delen. Zowel op de vergadering als in de aparte conversaties kwamen belangrijke thema's als de massale voedselverspilling door grootwarenhuizen en de horeca en het toenemende aantal daklozen in ons land aan bod. Verdere acties werden ook nog besproken. Zo is er op 15 mei een wereldwijde actiedag. Er werd gezongen, er werd gelachen en er werden muffins verkocht waarvan de opbrengst naar Muffin-Man held Steven De Geynst gaat. Ik werd ook nog geïnterviewd door de Brusselse radiozender voor en door studenten XL Air, waar ik mijn snel geïmproviseerde ongenoegen liet blijken over het verbieden van onze niet aangevraagde acties, met onder meer het optreden van de politie op het De Coninckplein vorige week zaterdag, toen we gratis chocomelk aan de voorbijgangers wilden uitdelen.

Een geslaagde namiddag voor Occupy. We waren erg aanwezig en zichtbaar en konden heel wat mensen bereiken met onze boodschappen en onze flyers. Op de volksvergadering konden verscheidene belangrijke zaken besproken worden en de politie liet ons, op die tien minuten, na met rust. Tijd voor Occup-A-tie!

Fotoverslag Sarah Wagemans

Filmpje De Antwerpse Koerier

A Modest Proposal: Oplossingen voor de Belangrijkste Problemen in Antwerpen

Het is jammer hoe deze stad aan het veranderen is, de staat waarin het verkeert, en de mensen hebben het niet eens door. Zeer spijtige zaak, want Antwerpen is een mooie stad met mogelijk een prachtige toekomst. Maar als we dat willen bereiken, moeten we ons eerst van onze meest halsstarrige problemen ontdoen. Gelukkig ben ik er met enkele oplossingen, die meteen alles een pak aangenamer zouden maken.

Eén van de grootste verontwaardigingen de afgelopen jaren was het sluiten van enkele café's in het centrum van Antwerpen. Dit zorgde voor heel wat kwade mensen, die petities tekenden en zo hoopten iets te bereiken. Tevergeefs, zo bleek. Ik moet bekennen dat, toen ik hierover las, ik even wit van woede werd. Waar halen ze het lef vandaan om zo met de democratie te spelen? Alsof democratie - inderdaad - niet meer dan een spelletje is. Hetzelfde met die petitie tegen de kaalslag op de De Keyserlei, maar daar kom ik later op terug. Democratie is eigenlijk heel eenvoudig. Het volk stemt op hun vertegenwoordigers, die vervolgens verkozen worden, en die dus de volle 100% zeggenschap hebben. Iedereen die hier niet mee akkoord gaat, is geen democraat. Het volk heeft de macht, want zij kiezen hun mannetjes (en, helaas, in deze moderne tijden, ook vrouwtjes), die op hun beurt alles mogen beslissen, over de hele lijn. Dat is wat basisdemocratie zou moeten inhouden, en al wie anders beweert, heeft beslist geen kaas gegeten van de democratie.

Hoe kun je trouwens verwachten dat luidruchtige kroegen, met portalen bevolkt door de rokers onder ons - die niet meer binnen mogen roken - en tevens veel te luide muziek in zo'n mooie, historische, culturele stad - een waar openluchtmuseum in de stijl van Brugge! - op de goedkeuring van de omwonenden kunnen rekenen? Die moeten de dag erna immers opstaan om te gaan werken, terwijl het uitschot dat tot de vroege uurtjes gaat feesten, de dag erna wellicht met zijn kop boven, of zelfs in, een emmer hangt, pas tegen vier uur in de namiddag opstaat en dus niet bijdraagt aan onze maatschappij. Zulke café's als die in de wijk van de Oude Beurs en die op de Suikerrui waren een ware smet in onze mooie middeleeuwse stad en het kwam de bevolking enkel en alleen ten goede dat ze van de kaart werden geveegd.

Toen rees de vraag waarom sommige café's er wel mee moesten ophouden en anderen niet, en of dat misschien met de muziekstijl die er werd gespeeld te maken had. Om dit terechte probleem van ongelijkheid te bestrijden, lijkt het me daarom beter om het onmiddellijke centrum van Antwerpen - die plek begrensd door de Schelde aan de ene kant en de Leien aan de andere kant - cafévrij te maken. Op die manier is er geen mogelijkheid tot discriminatie - iets wat ik absoluut niet kan tolereren - en is iedereen gelijk voor de wet. Een wet, trouwens, die veel meer respect zal krijgen, in plaats van een wet waarin uitzonderingen worden gemaakt.

Deze oplossing zal ook grotendeels het probleem van het rookverbod - dat er geen is - oplossen. Geen café's - althans in de binnenstad - betekent dan ook geen rookhinder meer en geen discriminatie ten opzichte van de rokers. Op deze manier zou iedereen gelijk krijgen en is iedereen tevreden. Meestal gaat democratie om keuzes maken, aangezien een politicus niet voor iedereen goed kan doen. Maar in dit geval zouden én de rokers én de niet-rokers kunnen genieten van een meer leefbare en meer gelijke stad.

Maar ik ben niet van gisteren en besef maar al te goed dat dit nieuwe problemen zou creëren. Aangezien er in Antwerpen een niet te verwaarlozen aantal jongeren - maar ook volwassenen - wonen die wel eens een glaasje of een Cara-pilsje van de nachtwinkel lusten, zou iedereen bij een gebrek aan café's gewoon op straat beginnen zuipen. Ook hiervoor ligt de oplossing niet al te ver.

Deze oplossing zou ook nog een ander huidig probleem van de baan vegen. Dat van het alcoholverbod op het De Coninckplein. Alweer een schandalige beslissing van ons stadsbestuur. Hoe is het mogelijk dat zo'n fantastisch verbod niet meteen werd doorgetrokken tot de rest van Antwerpen? Begrijp me niet verkeerd, van mijn mag iedereen wel eens een glaasje drinken - we zijn tenslotte allemaal mens en per definitie zondaar - maar waarom moet dat op pleinen of in straten waar... waar mensen... wonen!? Dit kan enkel en alleen voor overlast zorgen, zoals ook is gebleken op het De Coninckplein. De problematiek heeft zich trouwens verplaatst en nu wordt er door dezelfde hangjongeren en drugsverslaafden gedronken, gesmoord en gespoten op de naburige pleintjes in de wijk. Daarom pleit ik voor een algemeen drank- en rookverbod in heel Antwerpen, opdat onze stad weer de glorie en de waardigheid van weleer zou krijgen.

Wat zou er dan met al die hangjongeren - die toch geen moeite doen om werk te vinden en waar de stad dus ook geen Latijn moet in steken om hen aan een job te helpen - moeten gebeuren? Ze kunnen niet meer op café gaan maar kunnen ook niet meer op straat rondhangen. Eigenlijk zijn ze dus nog nuttelozer dan wanneer ze hiervoor genoemde praktijken wel konden uitvoeren. De door mij gesuggereerde oplossing biedt nog steeds geen soelaas voor hen en zij dragen nog altijd niet bij tot de maatschappij. Mijn voorstel is dan ook om deze hangjongeren uit te wijzen naar Mortsel, Edegem, Zwijndrecht, Schoten of Kapellen, waar ze veel gelukkiger zullen zijn, aangezien deze gemeenten nog geen maatregelen zullen hebben doorgevoerd om zich als gemeente op te waarderen in het aanzien van de Belgische staat. Antwerpen zal tegen dan al veel hoger in aanzien staan en zal een waardig voorbeeld zijn voor alle andere gemeentes en steden in België. Maar zover zijn we natuurlijk nog niet.

Ook heel actueel is de problematiek rond de gekapte lindebomen op de De Keyserlei. Eerst was er sprake van dat er nieuwe bomen zouden komen, daarna bleek dat er mogelijk geen bomen meer gingen komen en vervolgens zouden die er toch weer komen. Dit kan enkel en alleen de bevolking verwarren, hoewel ik er zeker van ben dat de geachte en zeer bekwame heer Van Campenhout dit zo niet heeft gewild. Wat mij betreft, was zijn beslissing om de bomen te kappen en niet te vervangen, de meest geschikte en ik hoop dan ook dat hij, na zijn wel verdiende reisje naar de Antillen, niet op deze beslissing zal terugkomen. Natuurlijk waren er ontzettend veel handtekeningen tégen het kappen van de bomen, maar, nogmaals, Van Campenhout is verkozen op democratische basis en dus zijn al zijn weldoordachte en nuchter genomen beslissingen per definitie democratisch en rechtsgeldig. Enkel vijanden van de democratie zien dit anders. Bovendien moet er toch een duidelijk onderscheid worden gemaakt tussen bos en stad? Onze kinderen worden tegenwoordig al genoeg verward door de decadente mediavormen genaamd televisie en internet - om nog maar te zwijgen over die duivelse videospelletjes - waarom wordt er dan in hemelsnaam nog moeite gedaan om een stad half te vermommen als bos? Weg met alle bomen uit de stad dus. Die horen in een bos, en is Antwerpen een bos? Ik dacht het niet. Ook zou het de verwarring rond de bomen die al dan niet op de De Keyserlei zouden komen - en welke bomen: es? plataan? linde? - wegnemen.

Bepaalde groeperingen maken zich tegenwoordig ook druk over de wet dat je, wanneer je wil gaan betogen of actie wil voeren in Antwerpen, je dit aan het stadsbestuur moet aanvragen. Een domme regel, als je het mij vraagt. Ten eerste is het in een democratische stad als Antwerpen volstrekt belachelijk dat het volk op straat zou komen om te protesteren tegen een bestuur dat ze zelf hebben verkozen. Ten tweede is er te veel verwarring over wie wat en wanneer moet aanvragen. Veel te ingewikkeld dus voor een eenvoudige stad als Antwerpen. Daarom stel ik voor om het recht op betogen en manifesteren dan ook meteen af te schaffen, wat heel wat problemen tussen politici en bevolking zou oplossen, wat dan weer meer tijd zou vrij maken voor de échte problematiek van onze stad: de persoonlijke kwesties tussen stadsbestuur en oppositie, de twist over wie wie opvolgt in de gemeenteraad, de vraag wanneer de volgende door het volk gesubsidieerde exclusieve receptie kan plaatsvinden en vooral de manieren waarop Antwerpen en haar burgemeester nog meer verheerlijkt kunnen worden. Het veilig stellen van een volgende ambtstermijn zou een voortdurende preoccupatie moeten zijn van de burgemeester, die zich, nadat hij op democratische wijze is verkozen, toch niet meer kan bezighouden met futiliteiten als vrijheid, gelijkheid en directe democratie? Die directe inspraak van het volk zou trouwens leiden tot een dubbele en mogelijk contradictoire inspraak, aangezien het volk al de stemplicht heeft. Hierdoor lijkt het me beter om, naast dat stemrecht, het volk geen enkele inspraak meer te geven. Dit kan enkel tot verwarring, tegenstrijdigheid, onrust en tumult leiden en het zou het alledaagse leven en het goed functioneren van de stad enkel en alleen verhinderen. Het is dan ook de hoogste vorm van perversiteit dat het volk eerst een burgemeester zou kiezen en hier daarna, al is het na zes jaar, weer tegen zou protesteren. Dat druist in tegen alle logica van de democratie.

Mochten mijn voorstellen in acht worden genomen, dan ben ik er zeker van dat Antwerpen een misschien niet mooiere, en ook wellicht geen gezelligere, maar toch zeker een efficiëntere stad zou worden. De mensen zouden er misschien niet echt gelukkig zijn, en ik ben er zelfs zeker van dat het amper aangenaam leven zou worden, maar de stad zou veel properder zijn, en alle monumenten zouden, bij het gebrek aan bomen, beter tot hun recht komen. Ook mag er geen twijfel bestaan dat de volksvertegenwoordigers gelukkiger zouden zijn, en dat is tenslotte toch het belangrijkste? Zij moeten een stad besturen, dus zij moeten het meeste geld hebben, het best leven en zich het meest goed voelen in hun eigen stad. Het volk moet van hun leiders houden, anders voelen deze leiders zich niet goed meer in hun vel en kunnen ze de stad dus ook niet naar behoren besturen.

Laten we van Antwerpen een metropool maken zonder café's, zonder alcohol, zonder bomen, zonder jongeren, zonder inspraak en zonder ziel! Ik ben er absoluut van overtuigd dat, zodra mijn voorstellen in de praktijk worden toegepast, Antwerpen een stralende toekomst tegemoet zal gaan!