Grohl

Voor een wedstrijd daagde Radio Willy de luisteraar uit om een gedicht te schrijven over Dave Grohl. Ik heb me wat laten gaan, maar heb nie gewonnen.

 

De bass, de snare, de toms,

het sidderen van de snaren

vertellen vlijmscherpe verhalen,

geroosterde woorden, gevleugelde akkoorden.

Vlieg met me mee, mijn vriend,

mijn held, maar eerst nog leren hoe.

 

Al heel m'n leven onderweg in witte limousines,

en ik weet nog hoe je zei: Dave,

het is Lemmy voor de vrienden.

Alweer wat dichter bij de flosj,

nog lang niet klaar, ik blijf nog even hangen.

 

In tijden als deze moet je niet met de stroom mee

(QotSA) maar net je ketenen doorbreken,

er is geen weg terug.

Het nirvana kan je niet bereiken

onder een brug, haastig en vlug;

een beetje vastberadenheid en een duw in de rug.

 

Als ik nu zeg ik ben niet als de rest.

Als ik nu zeg ik geef me niet over.

Alleen ben ik een gemakkelijke prooi,

maar ik keer terug en ik verover.

Als ik nu zeg ik tel geen koeien

maar gitaren voor het slapen,

verpulver bergen met cymbalen,

en heb nog energie te geef.

 

Zet die plaat op, ik ben de zon,

de maan, de sterren in februari,

ik ben de regen in elk lied, of nee, de storm.

Zet 35 jaren razen on repeat, ik ben in vorm.

Al heel mijn leven koester ik de hyperbool,

want mijn naam rijmt niet voor niets op rock'n'roll.