Hoe is het mogelijk dat we hier weer zijn beland?
Na getrokken lessen, vijven en zessen, tweemeterlijnen in het zand.
Allebei volwassen, maar het virus is ongenadig,
afspraken en regels zijn al gauw zwaar beladen.
De toekomst leek de moeite niet toen wij ze overtraden,
en de monden die de twijfels in verwarde oren zaaiden.
Wij hadden elkaar, dat was luchtledig als een masker,
tegen geblindeerde dromen, en verschroeide aarde akkers.
Ik mag de waarheid niet ontkennen toch doe ik het telkens weer.
Maar dat heb je tegenwoordig. Nog te veel meerrichtingsverkeer.
En het gaat niet meer. Elke keer besef ik weer:
het gaat niet meer. Ondanks alles. Ondanks alles.
Hoe is het mogelijk dat we hier wéér belanden?
Onze lessen geleerd maar geen gel voor onze handen.
Empathie is voortaan ook bij wet verboden,
escalatie sneller dan het nieuwe virus kan doden.
Een toekomst gitzwart, wat blijft er nog over van de plannen
die we maakten toen het leven ons nog wist te overmannen?
Een masker voor de lege kamer die wij niet mogen verlaten,
een ziekte als een sluipend gif, onze longen vol kraters.
Met valse waarheid die veel twijfels baart, laat ons nu de hoop niet varen,
en met een hart dat gonst van tweezaamheid zullen wij de afstand bewaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten