Zeetong

De zee bolt ballorig op,
twijfelt tussen tinten,
spilliaertzwart of ensorgrijs,
nooit aan haar woeste wijsheid.
Uit de waterwereld rolt,
stug als de rug van een zeepokdalige walvis,
een stenen tong met glibbergroene slijmen,
fluistert halve geheimen.
Zouden de schippers aan de einder ze begrijpen,
de meeuwen als tolk ontoereikend.
Hier sta en staar ik, het pad, glad als taal,
naar de wortel van de spraak,
een onderwaterwalsen.
Al jaren spreek ik spiegels in scherven,
nu haast volleerd folieglot.
Wat als ik binnenhink nu ze vloeibaar voor me,
tot ik zink als een steen naar de waarheid
of, mislukt, weer bovendrijf.