Nu kijken we nog sterren uit hemels oranje,hopen dat ook onze eigen aspiraties
buiten het aardse kunnen breken.
Een witte week wappert onbestemd op het canvas.
Rum naar bloed naar verf en inkt,
het is een chemisch proces, net als de liefde.
We zullen dit noemen een oefening in gelukkig zijn.
We wonen in schone wolken, breek ons de berg niet open,
al gaat beneden alles mis, kampt zelfs de Boeddha met een burnout.
Je gezicht is al voor meer dan de helft weggevreten,
zie ons samen creëren,
zie ons samen creperen.
Zondag is een jazzplaat,
een asbak zonder tranen.
Vinden wij een tweede adem?
Geschreven voor de vernissage Paper Walls / Fragmented Dreams van Chloë Nuñez-Garcia, vanavond in OPEK, Leuven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten