Festivalverslag Best Kept Secret 8 juni 2018

 Best Kept Secret is al lang niet meer zo'n goed bewaard geheim. Ondanks de met de jaren toenemende populariteit en drukte blijft het festival in Hilvarenbeek gezelligheid troef, met steeds indrukwekkende line-ups voor een nog steeds relatief 'klein' festival. Dag één begint vrij chill met enkele rustige acts. De vintage rock'n'roll van The Shacks, met de breekbare zang van Shannon Wise, mag openen. Deze piepjonge rockers maken mooie nummers die af en toe op het gevaarlijke af zijn. Bedouine, een Syrische singer-songwriter uit L.A., vertrouwt ons dan weer nummers toe die nooit losbarsten en misschien net iets te ingetogen blijven. Een kaarsje en rode rozen op het podium, lui wegdromen bij het meer, een ooievaar die overvliegt, een voorspeld onweer dat uitblijft.

Meer ijle muziek met Palm, die verrassen met een bijzonder eigenwijze sound, waarin tegendraadse elektronica met psychedelische poprock wordt gemengd. Vooral de nieuwe single 'Dog Milk' klinkt fris en boeiend. Met The Districts is het dan weer platgetreden paden bewandelen. Hun indierock klinkt al lang niet fris meer, al is hun set zeker ook niet saai te noemen. De distortion op de gitaren bij een op zich vrij veilige sound maakt het verschil. Hitje 'Ordinary Day' is een hoogtepunt, maar de nochtans knappe song '4th and Roebling' gaat dan weer de mist in, onder meer door de matige zang. De twee laatste nummers kunnen het tij gelukkig wat keren.

Samuel T. Herring van Future Islands mag dan wel meer op een boekhouder of leraar wiskunde lijken, hij is een compleet geflipte frontman, die voor niets minder dan de complete overgave gaat. Bij hun merk radiovriendelijke synthrock, op het melancholische af, hoort een aangenaam stemtimbre, dat af en toe verrassend genoeg in grunt overgaat. Hits als 'A Dream Of You and Me', 'Cave' en natuurlijk 'Seasons' gaan erin als zoete koek, en de band heeft heel de wei voor het hoofdpodium mee.

...And You Will Know Us By the Trail Of Dead gaat al enkele decennia mee. Voor de gelegenheid brengen ze hun derde album Source Tags & Codes integraal, en daar lust het publiek wel pap van. Bij de klassieker Another Morning Stoner moeten we nog wat onze weg zoeken, maar Relative Ways wordt luidkeels meegezongen in een killer van een moshpit. Zelfs bij de rustige titeltrack, een waar hoogtepunt op plaat en concert, wordt er gemosht. Ondanks enkele geluidsproblemen zetten de Texaanse alt-rockers een indrukwekkend concert neer, die zowel fans van indie als hardcore kan bekoren.

Meer luide gitaren bij All Them Witches, aan de andere kant van het festivalterrein. Bluesrock meets stoner, met lang uitgerekte nummers. Tyler, the Creator krijgt de hele wei mee met zijn alternatieve hip-hop, en met name hits als 'OKRA' en 'Who Dat Boy'. Een unieke maar eentonige sound, met diepe bassen en snelle rap, soms van iets te aanstellerige allure, de jonge Amerikaanse rapper staat alleen op het podium, wat ik bij het rijke genre dat hip-hop is altijd wat een gemiste kans vind. Zijn haartooi lijkt een reep vacht uit de pels van de cheetah die, op zijn beurt, onlangs bijna een lap vlees uit een Franse baby had gescheurd, in het safaripark op een boogscheut van het festivalterrein.

Deerhunter is een doodgeknuffelde indieband uit Atlanta, die uit een indrukwekkend oeuvre kan plukken, gaande van dromerige pop tot snoeiharde garage en alles daartussen. Van de sympathieke en excentrieke frontman Bradford Cox en de soms bloedmooi gepolijste nummers kan je alleen maar intens gelukkig worden. Helaas wil ik een mooi plekje voor de headliner van de dag, dus moet ik de helft van dit optreden missen. Ik krijg nog onder meer de pareltjes 'Agoraphobia', 'Revival' en 'Desire Lines' mee. Eigenwijze kunstwerkjes, stuk voor stuk.

En dan, dertien jaar nadat ik ze voor het eerst en laatst zag, en dat het verdorie tijd werd: Arctic Monkeys! Te midden van een uitgebreide liveband verschijnt Alex Turner ten tonele, keurig in pak met openhangend wit hemd en naar achter gekamde lange haren - als dat geen vette knipoog naar Nick Cave is. Iedereen weet dat Alex Turner een geboren entertainer is en dat deze wereldberoemde aapjes uit Sheffield bekend staan om hun oerdegelijke liveshows, boordevol hits. Na de gloednieuwe single 'Four Out Of Five', die heel de wei van buiten lijkt te kennen, zet de band de bliksemsnelle kopstoot 'Brian Storm' in, gevolgd door gelijkaardige gitaarhits. Heel wat bezoekers weten niet wat hen overkomt wanneer de wei in één grote moshpit verandert. Er lijken heel wat fans te zijn vergeten of niet te weten dat Arctic Monkeys ook snoeiharde muziek genre 'I Bet You Look Good On the Dancefloor' op hun palmares hebben staan, en dat valt voor sommige mensen nogal tegen. Voor ons is dit een waar feest, met de ene meezinger na de andere.

Er zijn natuurlijk ook rustpunten. Die zijn onder meer voor '505', 'Cornerstone' en 'One For the Road, en ook de nummers uit het nieuwe album Tranquility Base Hotel + Casino, waar piano en synths centraal staan. Ook daar krijgen we een gulle hap uit. Van het hitalbum 'AM', alweer vijf jaar oud, schept Alex ook een grote portie. Wereldhits zoals 'Arabella' en 'Do I Wanna Know?' worden op luid enthousiasme onthaald. Bij mijn persoonlijke hoogtepunten zijn de drie nummers uit Humbug, hun beste album. 'Pretty Visitors' klinkt ronduit gevaarlijk en de moshpit is er op z'n scherpst. Van 'R U Mine' krijgen we een uitgerekte versie, en daarmee laat de band ons in extase achter.