Bedrinkingen uit Boedapest

Enkele teksten die ik schreef op weg naar en in Boedapest. Elke dag post ik er één in dit blogbericht.

Zwijgwoede
Faaldwang 
Ga Niet Zitten
Groene Fee
Boeda 
Brebxit

Zwijgwoede

Of ik je zal koesteren
als jalapeños op mijn tongpunt.
Dan steken we heides in brand
en schieten de man in de uitkijktoren dood.
Of vrouw, zeg jij. - Of vrouw.
Ook beeldspraak moet correct zijn.
En wanneer de vlammen dan - shh,
er is voor alles een tijd
en nu is het tijd voor osmose,
zeg je, terwijl je je van barrières ontbalast.
Onze tongen verschroeid,
waar geen letter meer kan aarden.
Er ligt nog een gans ecosysteem,
gortdroog, op onze zwijgwoede te wachten.


Faaldwang

Dit gedicht pootjebaadt
in de mythe van Momos 

we bingen op ons overschot
aan uitgestelde verleerplicht 
's nachts wanneer slakken rouwen 
miniagara's van aangespoord verdriet
gedroogde tomaten in eigen vervallen nat 
duiven voeden en dus ook de ratten
schoorsteenroken in een kinderkamer van 3 op 4
onze leer is die van tegen beter weten in
en bij hen stelt onderweg zijn heel wat voor
met het huis op hun rug
ogen op hoorns
een venster voor het hart
zijn ze de kroon op de schepping
al halen ze het zelden
van een adidas met haast
de weg naar volmaakter vallen
is bezaaid met dode kringspieren
en wij verslaven ons aan faaldwang
halen nog eens het nieuws


Ga Niet Zitten

Breek een spiegel
gok erop los
loop met een schaar rond
in een pikdonker bos
schiet onder de duiven
van een grizzlybeer
maar ga niet zitten
want je stoel staat daar niet meer

Kies de breedste kleerkast
en daag hem uit
gooi een handbal
door zijn winkelruit
stop een cirkelvormig lek
met een vierkante moer
maar ga niet zitten
ik verschoof je stoel

Eet wat bliksem
en zeg me hoe die smaken
volg karate
op je rolschaatsen
dans de macarena
bij de duivel thuis
ga vooral niet zitten
want je stoel is verhuisd

(vertaling van Arctic Monkeys - Don't Sit Down 'Cause I've Moved Your Chair)


Groene Fee

Ik laat de absint na smeulen op mijn tong, zie een hond met drie poten de utca oversteken. Tussen de synagogen en gedenktekens verbranden we hersencellen in kerts. Met elke palinka gooien we nog wat grijze massa op het vuur. De kater stellen we zo lang uit tot die zijn kat stuurt, het lange wachten beu. Aan de Heldentempel besluiten we dat onze ondergang ook niet voor morgen of zelfs overmorgen. Zolang we egészségedre nog over onze groen gestifte lippen krijgen, behoort zelfs een redding tot de mogelijkheden.


Boeda

Het rommelt boven Boeda. Het goedgemutste Duna Karneval, waar de hele wereld komt dansen, krijgt een stortbui over zich heen. Een Chinese draak draaft weg in paniek. De vederpracht van de halfnaakte Peruviaanse danseressen drijfnat, rillend in de nochtans welkome afkoeling. Met Beieren en Bulgarije haast ik me een paleis in, propvol frêle folklore. De wereld schuilt hier in doorweekte witte kostuumhemden. Traditioneel Hongarije gebruikt een lekkend schapenvel, zwaar met water, om hoffelijk hun natte nöi naar droogte te pendelen. Aan de deur van een restaurant worden rokende Sicilianen, met twee kakelrode bollen aan hun keel klittend als kanker, weggejaagd. Na de zondvloed vraagt Boeda de wereld weer ten dans.


Brebxit

We rijden want we weten
dat palinka op ons wacht,
in een bungalow
in een oerbos
in een uithoek van mijn hoofd.
De Grote Verklaring
en de dunne dunne garen.
De kilometers die
we sindsdien bewaken.

Festivalverslag Best Kept Secret 8 juni 2018

 Best Kept Secret is al lang niet meer zo'n goed bewaard geheim. Ondanks de met de jaren toenemende populariteit en drukte blijft het festival in Hilvarenbeek gezelligheid troef, met steeds indrukwekkende line-ups voor een nog steeds relatief 'klein' festival. Dag één begint vrij chill met enkele rustige acts. De vintage rock'n'roll van The Shacks, met de breekbare zang van Shannon Wise, mag openen. Deze piepjonge rockers maken mooie nummers die af en toe op het gevaarlijke af zijn. Bedouine, een Syrische singer-songwriter uit L.A., vertrouwt ons dan weer nummers toe die nooit losbarsten en misschien net iets te ingetogen blijven. Een kaarsje en rode rozen op het podium, lui wegdromen bij het meer, een ooievaar die overvliegt, een voorspeld onweer dat uitblijft.

Meer ijle muziek met Palm, die verrassen met een bijzonder eigenwijze sound, waarin tegendraadse elektronica met psychedelische poprock wordt gemengd. Vooral de nieuwe single 'Dog Milk' klinkt fris en boeiend. Met The Districts is het dan weer platgetreden paden bewandelen. Hun indierock klinkt al lang niet fris meer, al is hun set zeker ook niet saai te noemen. De distortion op de gitaren bij een op zich vrij veilige sound maakt het verschil. Hitje 'Ordinary Day' is een hoogtepunt, maar de nochtans knappe song '4th and Roebling' gaat dan weer de mist in, onder meer door de matige zang. De twee laatste nummers kunnen het tij gelukkig wat keren.

Samuel T. Herring van Future Islands mag dan wel meer op een boekhouder of leraar wiskunde lijken, hij is een compleet geflipte frontman, die voor niets minder dan de complete overgave gaat. Bij hun merk radiovriendelijke synthrock, op het melancholische af, hoort een aangenaam stemtimbre, dat af en toe verrassend genoeg in grunt overgaat. Hits als 'A Dream Of You and Me', 'Cave' en natuurlijk 'Seasons' gaan erin als zoete koek, en de band heeft heel de wei voor het hoofdpodium mee.

...And You Will Know Us By the Trail Of Dead gaat al enkele decennia mee. Voor de gelegenheid brengen ze hun derde album Source Tags & Codes integraal, en daar lust het publiek wel pap van. Bij de klassieker Another Morning Stoner moeten we nog wat onze weg zoeken, maar Relative Ways wordt luidkeels meegezongen in een killer van een moshpit. Zelfs bij de rustige titeltrack, een waar hoogtepunt op plaat en concert, wordt er gemosht. Ondanks enkele geluidsproblemen zetten de Texaanse alt-rockers een indrukwekkend concert neer, die zowel fans van indie als hardcore kan bekoren.

Meer luide gitaren bij All Them Witches, aan de andere kant van het festivalterrein. Bluesrock meets stoner, met lang uitgerekte nummers. Tyler, the Creator krijgt de hele wei mee met zijn alternatieve hip-hop, en met name hits als 'OKRA' en 'Who Dat Boy'. Een unieke maar eentonige sound, met diepe bassen en snelle rap, soms van iets te aanstellerige allure, de jonge Amerikaanse rapper staat alleen op het podium, wat ik bij het rijke genre dat hip-hop is altijd wat een gemiste kans vind. Zijn haartooi lijkt een reep vacht uit de pels van de cheetah die, op zijn beurt, onlangs bijna een lap vlees uit een Franse baby had gescheurd, in het safaripark op een boogscheut van het festivalterrein.

Deerhunter is een doodgeknuffelde indieband uit Atlanta, die uit een indrukwekkend oeuvre kan plukken, gaande van dromerige pop tot snoeiharde garage en alles daartussen. Van de sympathieke en excentrieke frontman Bradford Cox en de soms bloedmooi gepolijste nummers kan je alleen maar intens gelukkig worden. Helaas wil ik een mooi plekje voor de headliner van de dag, dus moet ik de helft van dit optreden missen. Ik krijg nog onder meer de pareltjes 'Agoraphobia', 'Revival' en 'Desire Lines' mee. Eigenwijze kunstwerkjes, stuk voor stuk.

En dan, dertien jaar nadat ik ze voor het eerst en laatst zag, en dat het verdorie tijd werd: Arctic Monkeys! Te midden van een uitgebreide liveband verschijnt Alex Turner ten tonele, keurig in pak met openhangend wit hemd en naar achter gekamde lange haren - als dat geen vette knipoog naar Nick Cave is. Iedereen weet dat Alex Turner een geboren entertainer is en dat deze wereldberoemde aapjes uit Sheffield bekend staan om hun oerdegelijke liveshows, boordevol hits. Na de gloednieuwe single 'Four Out Of Five', die heel de wei van buiten lijkt te kennen, zet de band de bliksemsnelle kopstoot 'Brian Storm' in, gevolgd door gelijkaardige gitaarhits. Heel wat bezoekers weten niet wat hen overkomt wanneer de wei in één grote moshpit verandert. Er lijken heel wat fans te zijn vergeten of niet te weten dat Arctic Monkeys ook snoeiharde muziek genre 'I Bet You Look Good On the Dancefloor' op hun palmares hebben staan, en dat valt voor sommige mensen nogal tegen. Voor ons is dit een waar feest, met de ene meezinger na de andere.

Er zijn natuurlijk ook rustpunten. Die zijn onder meer voor '505', 'Cornerstone' en 'One For the Road, en ook de nummers uit het nieuwe album Tranquility Base Hotel + Casino, waar piano en synths centraal staan. Ook daar krijgen we een gulle hap uit. Van het hitalbum 'AM', alweer vijf jaar oud, schept Alex ook een grote portie. Wereldhits zoals 'Arabella' en 'Do I Wanna Know?' worden op luid enthousiasme onthaald. Bij mijn persoonlijke hoogtepunten zijn de drie nummers uit Humbug, hun beste album. 'Pretty Visitors' klinkt ronduit gevaarlijk en de moshpit is er op z'n scherpst. Van 'R U Mine' krijgen we een uitgerekte versie, en daarmee laat de band ons in extase achter.

Flavours of the month

Ready for the festivals? Arctic Monkeys and Interpol are both releasing their sixth studio album. This list is ruled by screaming guitars, and most specifically by the Rolling Blackout Coastal Fever that has gripped Hipster City, although you can enjoy some summer vibes as well, with Arsenal, Fortress, Gorillaz, or take a few minutes to reflect on your life, with Stromae, Mogwai, Mark Lanegan, Butsenzeller...

1. Arctic Monkeys - Four Out Of Five
2. Nine Inch Nails - God Break Down the Door
3. Zeal & Ardor - Built On Ashes
4. Brutus - Justice de Julia II
5. Death Grips - Black Paint
6. Arsenal - Whale
7. RVG - Vincent Van Gogh
8. White Denim - Magazin
9. Mogwai - Donuts
10. Fortress - Wanderlust
11. Mark Lanegan & Duke Garwood - Save Me
12. Onset - Borderland
13. Idles - Colossus
14. Interpol - The Rover
15. Second Still - Automata
16. HEISA - Listen/Lie
17. Butsenzeller - Half a Century
18. Lagüna - Amber Hands
19. Future Old People Are Wizards - The Hipster's Paradigm
20. Stromae - Défiler
21. Sohn - NIL
22. Rolling Blackout Coastal Fever - The Hammer
23. Elefant - Lord Sleep
24. Oriens - Kings Of Knightsbridge
25. Spring King - Us vs Them
26. Tanukichan - Perfect
27. Teen Creeps - Hindsight
28. Uma Chine - Screens
29. Gorillaz - Humility
30. Rolling Blackout Coastal Fever - Talking Straight

Wij verwonden

Het land is een beetje kapotter dan gisteren.
Weggedoken in achterkamers
likt het minzaam zijn wonden,
de nieuwe en de oude,
het is ervan gaan houden.

Even blijft het nog gedeisd,
voelt de onrust onderhuids rommelen.
Wapengekletter dat zich laat gelden,
puur uit gewoonte, het kent niets anders.

De vechtkunst weegt zwaar
als gouden bekers om zijn hals.
Papieren huid waar
kalasjnikovs doorheen zuchten.

Eerste zorg is het
verblauwen van een bloedbad.
Geef dat klotevolk iets om mee te slaan,
een boemerang is toch ook een stok.

Het land telt de roze turven
in zijn bloedarme polsen.

Wij worden uit wonde geboren,
verjaren als littekens.

over_val

Een los verbond van steden
doet de wereld trillen
op haar grondvesten.
Hier munt uit slaan
laat niemand onveranderd.
Buiten de papieren vest
loert madrid, alert,
tot stockholm toeslaat,
de maskers vallen,
de rangen sluiten.

Eerst nemen ze oslo,
moskou volgt later.
De schilder dirigeert,
vraagt variabelen ten dans.
Geheime deuren openen naar _
spiegels reflecteren _
wat geen keer neemt.

We zijn niets meer dan museums
van ons eigen onvermogen,
wuiven met machinegeweren
maar schieten te kort.

Beschermengel spreidt
vleugels van papier,
slikt, ontklit de hybris
van de huig, verknijpt
onze kansen tot tunnelvisie.

Er bloeit een fiere bloem
aan de overkant.

 

Ballonnenvrees 1 juni 2018

Ballonnenvrees. Voor een laatste keer. En dan vier maanden radiostilte. Hoewel de opkomst vanavond iets minder was dan gewoonlijk, kreeg het poëzieminnend publiek een gevarieerd en kwalitatief programma voorgeschoteld, gevolgd door een uitgelaten open mic. 

Kristien Van Hee mocht een avondje Boekowski openen met een slamtekst die een dubieuze ecologica hekelde, snakkend naar ademruimte, naar consuminderen, of op z'n minst consumatigen. Ze eindigde met een speelse ode aan chocolade, met een pralinedoos in de hand, waarna de verpakking verraderlijk leeg bleek. Door een van de spitsvondige teksten van Gerard Scharn, uit Den Bosch, kregen we dan weer trek in wijn: porno voor een vinoloog. Ook bracht hij het kleurrijke Japan even naar het grijze België. Er volgde nog een sprookje over Koning Karmozijn, en ook het bloedbad in Las Vegas kreeg een vermelding.

Tijd voor hilarische ultrakortverhalen van Joke Van Caesbroeck, over de kunstschool, koffiekoeken, Jezus Christus spotten vanuit het raam, gehaktballen, en de kabouterdans. Luidop lachen met tekstjes die zowel herkenbaar als absurd-vervreemdend maar vooral doeltreffend zijn. Na de pauze bracht Gert Vanlerberghe de gedichten 'Met Marat In Bad', 'Homeopathos' en 'Scherven'. Van Yanni Ratajczyk, kwaliteitsgarantie, kregen we 'Transit', 'Nachtbrakers', 'Huis' en 'Voorlopig'. Ook zijn opener, waarin hij een kind de berg af droeg, maakte indruk.

Evelien Dockx woont in Brussel en brengt hoorspelen met Het Huis Van Eustachius. Haar speelse tekst 'Uw Favoriete Nét Niet Griet' was al meteen een schot in de roos. Eindigen deed Evelien met een breekbaar kortverhaal 'Dagen Sneller Dronken'. En wanneer iedereen ontroerd hun schild had laten zakken, gooiden we hen voor de leeuwen, ofwel de rake klappen van Sven de Swerts. Deze dichter heeft net zijn tweede bundel uitgegeven, Atomenplukker genaamd. Met zijn gebruikelijke theatraliteit schuimbekte hij over labiele mensen, stadsnomades, poppen en deeltjesversnellers. Het publiek mocht ook meedoen door luidkeels 'Niet omdat dat moet maar omdat het nodig is' te scanderen. Een mantra in crescendo waar we op den duur in zijn gaan geloven. Verpletterende performance.

Op de open mic kregen we eerst Maike Bretschneider, met 'Dichter', 'Sterrenstof', 'Ik Zie U', 'Wind' en 'Rots'. Alec Lamberts deed het eens in het Engels, met onder meer een tekst over Charon. Erica Smits stond voor de eerste keer ooit op een podium, en gaf ons 'Alle Ogen Op het Doel' (over vogels) en 'Brieven In Flessen' (over zwemmen). Jelle Teck verbaasde met een intense tekst over zijn pa. In 'Onze Wereld Is Mooi' nam hij de machtsmechaniek en haar vernietigende gevolgen in het vizier. Singer-songwriter Jirosh scoorde met zijn hit-in-wording 'Brunette Uit de Colruyt', een erg grappige song om mee te zingen en te klappen.

Gust Peeters opende actueel met iets over een lepel in je slip, waarna hij zoete stroop serveerde met een knappe vertaling van Tom Waits monsterhit 'Martha', die in zijn versie de naam 'Merel' kreeg. Baalmond gaf ons dan weer de strop, met een in-your-face tekst, en hij liet niet los. Veel betere performance dan in april. Bij Boomknuffelaar ging het over tandverzekering, keuzestress, wasmachines en schoeisel. Tim Albus riep Sven de Swerts mee op het podium voor een haast hysterische uitvoering van de tekst 'Wij Willen Wifi', waarna hij zijn hit 'Kus Mij Niet' ten berde bracht. Sven kwam nog eens terug voor een ellenlange woordenbrijdialoog, waarin een eindeloze stoet van waanzinnige porte-manteau's door de poort van onze defileerde. Een absurde ontsporing van woorden die meteen een punt zette achter een bijzonder geslaagd seizoen van Ballonnenvrees. En nu aan de drank en laat de zomer beginnen!

Op 12 oktober zijn we weer van de partij in Café Boekowski, op één van de vier resterende edities van 2018. Meer info volgt.

Foto's: Gust Peeters