Absolutie

Omdat de wereld nog wel wat heeft goed te maken,
kijk je voorlopig niemand meer in de ogen.

Ik ben het stof op de wijnflessen in de supermarkt,
de procedurefout in een moordzaak,
elke ongewenste knoop in elke schoenveter.

De garderobe in je kleerkast is al jaren onveranderd.
Wat baten mode, dromen en vergiffenis in achteruitkijkspiegels?
Je gaat in een tunnel staan en roept:
Zolang mensen me niet meer bewust kwetsen,
komt het heus wel goed met me. Onbewust kan ik vergeven.
Je wacht tot iemand voor je warm loopt,
en je gauw komt omhelzen,
of de kop inslaan.

Ik ben de schimmel op je nog zo goed begonnen dag,
het verkeerde been in je bed, een geschrapte tram,
de luchtverplaatsing die het licht in je ogen dooft.

Je hangt aan de deurbel van pesters, kwelgeesten, scherprechters
uit een zondezwart verleden, wil sorry's verzamelen
als getuigen geredde zieltjes en verkopers verrijkende krabbels.
Ken je me nog? Knaagt het?
Er staat WELKOM op elke deurmat,
maar niemand lijkt thuis.
En je hebt de absolutie nog zo goed
zitten oefenen, intonatie en al.

Ik ben de derde kans van de recidivist,
een ongestelde kritische vraag, en nog één.
Ik ben de schaamte die iedereen begraaft vlak voor het slapen gaan.
Als je diep genoeg delft, krijg je misschien je geld terug.