Zoals jij je kinderen te slapen legt, zo deed enkel Magda Goebbels je dat voor. Die toewijding. Een placebo tegen verlatingsangst. Mama is bij je. Alles komt goed. Een passieve kus op het voorhoofd. Een aanraking waar je hart niet in zit. Jij die met niets dan jezelf inzit. Jij met je streep door hun rekening.
Boven hun toekomst hangt een arsenaal van zwaarden in het zonlicht te schitteren. Vlijmscherp staal dat nooit in groep toeslaat, altijd solo, metaalmoeheid met dezelfde willekeur als vallend fruit, of kansen in een jong maar beurs leven. Geen verhaaltje voor het slapen gaan. Misschien een bodempje whisky. Dan hoor je ze vannacht niet meer.
Zoals jij je kinderen te slapen legt, als was je kinderloos.
(Deze tekst werd als eervolle vermelding gelauwerd bij de Poemtata Poëziewedstrijd 2017.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten