woensdag 6 februari 2013

De vijf beste platen

Het is niet gemakkelijk om je vijf beste albums te kiezen. Helemaal niet zelf. Wel kan je uit een poel van een tien- à vijftiental albums er vijf uitkiezen die je leven of je kijk op muziek voorgoed hebben veranderd. Over Disintegration van The Cure kan ik duidelijk zijn. Het is echt wel m'n favoriet. Punt. Maar in onderstaande lijst hadden even goed Bleach van Nirvana, Origin of Symmetry van Muse, OK Computer van Radiohead, Brave New World van Iron Maiden of The Bedlam In Goliath van The Mars Volta kunnen staan. Het is maar dat u het weet!
Voor RockXXL koos ik de volgende platen:

1 The Cure - Disintegration
Dit is zonder twijfel het meesterwerk van deze fantastische new wave-iconen. De wanhoop en waanzin van Pornography worden met iets meer hoopvolle kruiden geserveerd en zo krijgen we prachtige liefdesliedjes als 'Love Song', heerlijke zwevers als 'Close Down' en 'Plainsong' en het summum van muzikale grootsheid bij pareltjes 'Fascination Street' en 'Disintegration'. Het album omarmt, laat je niet meer los, doet je inzien dat er nog weinig hoop is terwijl het je liefdevol vastpakt en troostend versmacht.
2 Joy Division - Closer
Nog beter dan hun succesalbum Unknown Pleasures vind ik de plaat Closer van Joy Division, de vaders van de post-punk. Hun tot aan de nok met weltschmertz gevulde 'Isolation' werd nog bekender toen het door Therapy? van extra kloten werd voorzien, en 'Twenty-Four Hours' en 'Decades' horen tot de twee meest deprimerende en tegelijk tot de verbeelding sprekende songs die ooit zijn gemaakt. Een excellent album om de band mee te leren kennen.
3 Sigur Rós - Ágætis Byrjun
Mij is het duidelijk. Dit is zonder twijfel de beste plaat van de jaren 2000 voor mij. De primitieve ambientklanken van het met jazz en post-rock doorspekte Ágætis byrjun van de IJslandse formatie Sigur Rós laat geen mens onberoerd. 'Olsen Olsen' en 'Svefn-g-englar' zijn ondertussen echte anthems geworden, en bij het horen van sublieme meesterwerkjes als 'Starálfur' en 'Hjartað hamast (bamm bamm bamm)' voel je je heel, héél klein. De hoge zang van Jónsi, de donkere bas van Goggi en Orri's bezwerende drums maken van 'Ný batterí' een dijk van een song, een om bij te likkebaarden. Het geheel heeft een soort van sprookjesachtig, magisch aura. Tussen de overige, eveneens zeer straffe platen steekt deze er toch nog net ietsje bovenuit. Met Ágætis byrjun haalt u een prijsbeest in huis!
4 Led Zeppelin - Led Zeppelin II
Een zo mogelijk nog grotere klassieker is de tweede plaat van Led Zeppelin, die trouwens enkel en alleen classic albums gemaakt heeft. Voor mij was dit vierkoppige monster de meest toonaangevende rockband uit de jaren zeventig. Het album bevat ook zowat de beste opener dat een rockplaat ooit in z'n tracklist had staan: de psychedelische knaller 'Whote Lotta Love'! Verder raakt Robert Plant een zeer gevoelige snaar met songs als 'What Is and What Should Never Be' en 'Thank You', en wordt er met 'Heartbreaker' en 'Living Loving Maid (She's Just a Woman)' op los gebeukt dat het niet meer schoon is. De overleden John Bonham krijgt in 'Moby Dick' zijn grote solomoment, met een wervelende drumsolo. Ingeblikte grootsheid!
5 Pearl Jam - Ten
Voor grungefans is Ten van Pearl Jam een absolute must-have in de platenkast. Al is het maar voor de megarockhits 'Alive', 'Jeremy' en 'Even Flow'. Of het nu bij het korte, meeslepende 'Oceans' is, de zware rockers 'Porch' en 'Why Go', of het bloedmooie, kippenvel opwekkende 'Black', Pearl Jams Ten kan je van begin tot eind beroeren. En na meer dan twintig jaar is dat nog steeds niet anders.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten