Vanmorgen schoot een 77-jarige Griekse ex-apotheker zich een kogel door het hoofd. De crisis had hem tot de laagste trap van armoede veroordeeld. En dat kon hij niet aan.
Is dit het begin van een nieuwe zelfmoordwave? In Griekenland. In Europa. Maar deze keer zijn het niet de rijken die zich van het leven zullen beroven, zoals in 1929, als gevolg van de NYSE crash. Het zijn de armen. Zij die niets met deze crisis van het kapitalisme te maken hebben, maar zij die wel de prijs moeten betalen. Het komt hen duur te staan. Zeer duur. En terwijl de 1% rustig verder doet, alsof er niets aan de hand is - want zij voelen de crisis die ze zelf hebben veroorzaakt niet - kreunt Europa en de rest van de wereld onder een schandalige crisis en de door de overheden opgelegde gevolgen van die crisis. Alsof 1789 nooit heeft plaatsgevonden. Alsof de gelijkheid tussen mensen enkel in sprookjes kan worden bereikt.
Langzaam maar zeker wordt de klok teruggedraaid, worden onze vrijheden teruggeschroefd en onze spaarcentjes door het raam gesmeten. In de bodemloze put van het ons opgedrongen kapitalisme.
Wat er vanmorgen op het Syntagma-plein in Athene is gebeurd, valt zeker te vergelijken met Mohammed Bouazizi's laatste wanhoopsdaad eind 2010 in Tunesië. Die zette de Jasmijnrevolutie, en bij uitbreiding de Arabische Lente, in gang. De toestand in Griekenland, maar ook in Spanje en andere Europese landen, is schrijnend. Dimitris Christoulas is niet het eerste en zeker ook niet de laatste slachtoffer van deze weerzinwekkende politieke, economische en sociale evolutie die onze tijd karakteriseert. Je leven lang bijdragen aan de maatschappij, aan het systeem, en dan niets hebben. Niets. Geen nagel om u weet wel. Dit zou surrealistisch zijn, mocht het niet zo werkelijk zijn. Het gebeurt. Het zou niet mogen, maar het gebeurt.
In zijn afscheidsbrief roept hij de jongeren van Griekenland - zijn erfgenamen in zekere zin - op om hier een eind aan te maken. De verantwoordelijken van deze crisis moeten hangen, zegt hij. Het zal het einde van een oud bewind zijn en een nieuw begin voor Griekenland, en voor Europa.
Dat de rijken hun eigen crisis betalen. Je hoort het overal. Maar dat gebeurt niet. Wij betalen. En zullen blijven betalen. Mondjesmaat worden ons onze rechten en onze centen afgenomen. Tot we op onze oude dag als een arme vogel in een kooi, zonder een rooie duit, het ons beklagen dat we nooit hebben uitgehaald naar het systeem. Dat we dit zagen aankomen, maar niets deden. We konden het niet.
Griekenland. Eén van de weinige Europese trekpleisters waar ik nog nooit ben geweest. Het moet een prachtig land zijn om naartoe te reizen. Maar ook om in te wonen. Toch is het er momenteel de hel. Mensen werken zich kapot zonder enige hoop op een betere toekomst. Ze leveren veel meer in dan ze er ooit uit zullen halen. De schuld ligt bij het kapitalisme. Een failliet systeem dat zo'n pak slaag heeft gekregen dat het amper nog te herstellen is. De wonden zijn niet meer te helen, hoeveel geld ze ons ook afnemen om het kapitalistische beest mee te zalven.
They messed up, we have to pay the price. Kunnen we dat wel aanvaarden? Moeten we dat zomaar laten passeren? Dimitris Christoulas houdt ons een spiegel voor. We kunnen er maar beter diep in kijken en eruit leren. Hopelijk zal onze overheid dat ook ooit doen... desnoods the hard way.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten