Festivalverslag Sinner's Day zondag 30 oktober 2011

Twee dagen voor Allerheiligen vond dit jaar de derde editie van Sinner's Day plaats, nog steeds in de Grenslandhallen in Hasselt. Ook dit jaar was het weer een zeer sterke affiche, maar weer vond ik die minder dan die van het jaar ervoor. Zeker omdat twee van de sterkste namen, The Psychedelic Furs en John Foxx, hadden afgezegd. Gelukkig maakten bands als The Cult, Patti Smith en Front 242 dit meer dan goed!

De affiche was wat door elkaar geschud, maar de 'zoete' synthpop van Blancmange mocht de dag nog steeds openen. Er zaten wel knappe nummers tussen, maar over het algemeen vond ik het relatief saai, in tegenstelling tot de boeiende muziek die genregenoten Depeche Mode en Soft Cell maken. Ook hun landgenoten, de vervangers van The Psychedelic Furs trouwens, Gene Loves Jezebel, kon me niet echt boeien. Er zijn veel interessantere bands in gothicland.

De Duitse EBM-formatie KMFDM (Kein Mehrheit für die Mitleid) zorgde voor een eerste, voorzichtige hoogtepunt, dat enkele uren later alweer wat vergeten was omwille van straffere optredens. De band rond de opvallende Sascha Konietzko speelde de zaal plat met hun beukende beats. Ook Lucia Cifarelli speelde haar rol als frontvrouw voortréffelijk. Wie nu nog niet wakker was, moest écht wel veel whisky cola gezopen hebben the night before...

Daarna kwam de legendarische Alan Wilder, bekend van Depeche Mode, met zijn project Recoil een dj-set geven om U tegen te zetten. Naast eigen songs, zoals het zeer fijne 'Jezebel', draaide hij ook nummers van The Normal, Gary Numan, Nitzer Ebb en natuurlijk Depeche Mode in de mix. Achter hem hing een groot scherm waarop prachtige beelden werden geprojecteerd. Fijne ervaring, hoewel dat niet voor iedereen was. Rondom mij had zich een leger rasechte punkers verzameld, enkel en alleen om te wenen dat ze niet tegen de beats konden en dat Alan Wilder naar huis moest gaan. Het was duidelijk, het was tijd voor hun band...

The Exploited mag er dan wel als een typische punkband uitzien... dat zijn ze ook! Aan energie en agressie geen gebrek, daar moeten punkoptredens het meestal ook van hebben. Maar naast de twee nummers die er ietwat bovenuit staken, 'Troops of Tomorrow' (een nummer met een knappe opbouw, jawel) en 'Fuck the System' (zeer originele titel overigens), was het eenheidsworst troef. Gelukkig is er bij zulke bands altijd een moshpit die stevig en eventful genoeg is om je het optreden jaren later nog te herinneren.

Ook het optreden na The Exploited kon op niet veel medewerking van het publiek rekenen. Nochtans leverden de New Romantics van Visage een straffe set met tal van meezingers. Ze beseften zelf dat hun optreden niet zo goed overkwam bij de meeste mensen, maar hopelijk werden ze toch nog enthousiast genoeg door die paar mensen op de eerste rij die uit hun dak gingen op knallers als 'Night Train', 'Tar' en natuurlijk überhit 'Fade to Grey'.

Daarna The Mission, een afscheiding van The Sisters of Mercy. Hoewel ze lang niet dezelfde donkere sfeer kunnen overbrengen, zijn hun nummers toch episch, en zo was ook hun optreden onvergetelijk. Songs als 'Beyond the Pale', 'Severina' en 'Wasteland' laten nu eenmaal een blijvende indruk op een mens na. Een eerste echte hoogtepunt van de dag!

Tijd om in de tribune te eten en de eerste paar nummers van Diamanda Galás te doorstaan. Deze Amerikaanse Bianca Castafiori pleegde ee nauwgezette aanslag op ieders trommelvliezen, en we waren blij dat ze af en toe ook haar mond hield, om toch nog van haar pianotalent te kunnen genieten. Avant-garde is altijd interessant, maar vaak ook niet meer dan interessant. Jammer, haar muziek was niet om aan te horen.

Dan was het al tijd voor Patti Smith, de 65-jarige levende legende waar zoveel over te vertellen valt wat iedereen eigenlijk al weet. Ik was zwaar onder de indruk om haar live te mogen zien en haar optreden bevestigde my high hopes. Zowel Patti zelf als haar band stonden op scherp en ze begonnen al meteen met de stevige rocker 'Gloria'. Met 'Because the Night' raakte ze een gevoelige snaar, en afsluiter 'Rock'n'roll Nigger' was gewoon af! Tussen de nummers door spoorde ze ons aan om de wereld te veranderen, maar op zo'n manier dat het ontzettend geloofwaardig overkwam. Een heldin, sowieso, she made my day!

Vervolgens nog een grote meneer, de heer Karl Bartos, de man achter het meesterlijke Kraftwerk. Zijn set bracht het beste wat elektronica nog te bieden heeft, zowel eigen songs als die fantastische oude Kraftwerk nummers. Vooral 'The Model' was zeer lekkerrr. Samen met de sfeervolle en lichtjes dolgedraaide beelden op de achtergrond zorgde het voor een zeer cool tussendoortje.

Dan de heren van The Cult, de enige new wave band die ik ken waarbij het overduidelijk is dat eigenlijk bands als Led Zeppelin voor de grootste invloed hebben gezorgd. Het optreden was een bom, hit na hit na hit een concert dat de aandacht allerminst deed verslappen. Hoe kan het ook anders als je als band kan uitpakken met klassiekers als 'Spirt Walker' en 'Love Removal Machine'? Met de prachtige ballade 'Edie' en de gevoelige recente song 'Embers' pinkten we een traantje weg, en afsluiter 'She Sells Sanctuary' was de kers op de taart. Wat een nummer, zeker live! Voor mij was dit hét hoogtepunt van de avond, hoewel Patti Smith en Front 242 gevaarlijk in de buurt komen.

Afsluiter Front 242 vierde hun 30-jarig bestaan op Sinner's Day. Hun tweede doortocht op het festival was weer maar eens onvergetelijk en gewapend met knallers als 'U Men', 'Headhunter' en 'Body 2 Body' gingen ze als laatste het publiek te lijf. Sterk!

Sinner's Day was ook dit jaar geslaagd, ook zonder The Psychedelic Furs, die zonder twijfel ook bij de hoogtepunten zouden hebben gehoord.

WE'RE ALL SINNERS!