NovemberVers

En zo is het weer november en wagen wij ons alweer aan #NovemberVers. Een jaar later nog altijd even kwaad, kwader, kwaadst. Betrekkelijk weinig uit mijn pen gevloeid, en dan vooral over Gaza en het Grote Zwijgen. 30 dagen schrijven. 30 dagen imperfectie. 30 dagen bloed en inkt die simultaan koken. Een weekendje Leiden en Haarlem is een valse schrijfstart. Maar langs grachten slenteren en cocktails drinken is aanlokkelijker dan je writer's block te lijf gaan. Maar kijk. We blijven wanhoop lekken op papier. En we wachten. Op de nieuwe plaat van The Cure. Op de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Op een einde aan al die gruwel in het oosten. Op het tellen van de doden na die laatste grote klimaatramp. Op het einde van de Grote Hypocrisie.

En zo beleven wij november. Schrijvend. Wanhopend. En zo blaffen wij op het podium. Roken haze op de brug over de Rijn. Verzuchten bij een nieuwe dag aan het werk bij BARENOUT INTERNATIONAL. Bezoeken de kinesist, die ons een writing cure voorschrijft. Weten ook niet wat nog te schrijven in het aanschijn van al dat overweldigende nieuws dat op ons blijft neerdalen. En het nieuws uitzetten of een online sabbat nemen is niet aangewezen. Het blijven volgen is het allerminste. Is dit een mens? Of een tot monster gekneed slachtoffer, versgebakken in de ovens van Auschwitz. Een superschurk die zijn raketten perfectioneert en op de weerlozen richt. Een kogel doorboort een babygezicht. Huilen is al lang niet meer aangewezen.

 

November. Vers zwijgen we over ondenkbare misdaden tegen de mensheid. Mijn schrijfhand verkrampt en nog steeds kan ik niet in woorden vatten hoezeer ik Israël haat, hoe graag ik zionisten in het gezicht wil slaan. Een puntig mes mag dan een mooie metafoor zijn, Herman. Een vuistslag volstaat. Een keel is te dramatisch. Ik neem genoegen met de valse grijns van Michael Freilich, die ons al sinds een maand voor de lokale verkiezingen met kille ogen aanstaart vanop verkiezingsaffiches met nationalistische inslag, vol idolatrie aangeplakt achter de duister ramen van de Belgiëlei. Ik zucht. Weet meer dan ooit: Wie niet sterk is, moet slim zijn. Wie niet slim is, kan maar beter een slachtoffer zijn.

Ik voel hoe mijn lichaam in de zetel zinkt. Mijn gedachten verdampen. Mijn adem stuurt mijn gemoedsrust. Ik voel mijn borstkas deinen. Kalmte daalt over me neer. Ik besluit dat een straal zonlicht mijn lichaam scant. Met elke centimeter huid of textiel in zonlicht verslappen mijn spieren tot een beate brij. Goed voor mij. Alle mindfulness in de wereld kan niet verhelpen dat bommen blijven vallen, dat kinderen blijven branden, dat zionisten zwijgen.

Je suis Herman? Het zal nog niet zijn. Laten we volharden in het schrijven wat we willen. Wars van judeo-wokeisme.

GEEN TITEL tenzij dan HOMPEN KINDERVLEES of misschien 45.000 DODEN of ISRAËL MOET BOETEN want GENOCIDE VERDRAAGT GEEN POËZIE

Wie normaliseert hompen kindervlees in plastic zakken

als kwam hun vader met een feestmaal van de slager.

Niemand thuis. Geen huis. Alleen onvoorstelbaar verdriet.

Wie normaliseert de massamoord op 45.000 burgers

als ging het om een rechtvaardige daad.

Propaganda zingt een oud lied.

De nieuwe haakneus heet nu terrorist.

Ze wonen op een strookje.

Ze wonen in een sprookje.

In 1001 nacht wordt er toegewijd verkracht.

Veel rovers. Weinig geboden.

Mozes is dood. Je moreel krediet ook.

De kant van het licht draagt een janosgezicht:

slachtoffer en beul.

Het land bloedt baby's in een geul.

Al van in de baarmoeder raketten

op het beloofde land gericht.

Je kan niet vroeg genoeg beginnen

met je zelfverdediging.

Noem het geen lebensraum.

Zeg dat het moorden even moest.

En Weiss en Nussbaum?

Sie haben es niet gewusst.

We kunnen watermeloensokken dragen.

We kunnen op ons achtergrondscherm een watermeloen plaatsen.

We kunnen badges en patches en vlaggen kopen.

We kunnen in demonstraties meelopen.

We kunnen benefietavonden organiseren.

We kunnen uit de geschiedenis leren. (wij wél)

We kunnen onze leiders vragen alsjeblieft verkoop die wapens niet.

We kunnen weinig of niets.

We kunnen wachten.

We kunnen ons leven leiden

en wachten op niets.

Reanimeer een baby.

Reanimeer je geweten.

Kies de dictator-clown

of de oorlogsmachine.

Reanimeer een foetus.

Reanimeer de mensenrechten.

Bovenal vergeet 5 november niet.

De dag van de valse maskers.

Vallen of vallen ze niet.

Cholera vs. de pest én de cholera.

U kiest én verliest.

Wakker worden

Dat ongeveer de helft van een bevolking zo egoïstisch en reactionair kan zijn in z'n stemgedrag hoeft al lang niet meer te verwonderen. Kijk maar naar dat overige gedrag.

 

Democratie is het paard van Troje én de achillespees van de vrije samenleving. De faalmachinevan de Democraten zal blijven het onderspit delven met mèh-kandidaten uit de Clinton-clan waarbij de progressieve Amerikaan spreekt van 'the lesser of two evils'. Durf onbeschaamd links te zijn.

 

Wat extreemrechts betreft, die sabel je niet neer met begrip. Daarvoor heb je een sabel nodig.

Inferno

Toen keizer Nero een naar verluidt erg middelmattige performance gaf, begon het theater op zijn grondvesten te daveren. Tijdens deze aardbeving probeerde het publiek zich natuurlijk naar de uitgang te begeven, maar de notoire tiran beval hen om te blijven zitten. Het waren namelijk de goden die voor hem applaudisseerden, zo verklaarde hij. Tweeduizend jaar later stelt de vers verkozen president van de Verenigde Staten van Amerika dat God zijn leven heeft gespaard om de macht te kunnen grijpen.

Een beetje reizen

waarheen we ook vluchten, van station naar station

ook op de trein blijf ik de chihuahua in jouw handtas

nietige ik met mijn brein in een dubbele knoop

en mijn hart is een vloeipapier gedrenkt in filterkoffie

 

opstandig kef ik mijn verzet in de stiltecoupé

we kijken door het raam naar landschappen die niet bestaan

zien de conductrice naderen in onverzettelijke traagheid

het treinticket heb ik daarnet al opgegeten

 

Bierpaleis

 

De onooglijke post-industriële provinciestad walmt warmte, flesovenvers, haast ondraaglijk heet voor de Vlaming die onvermoed een kroeg betreedt en aan de toog wordt opgenomen in een hartelijk onderonsje. Een bohémien met blauw oog bestelt een Rodenbach-grenadine voor me, verbaasd dat ik de combinatie niet ken, en zo begint een voorgeschreven conversatie tussen Vlaming en Walen, een vurige verbroedering in de stad van de wolvin.

 

Wij leren maar geen Nederlands en jullie spreken zoveel talen. - Jullie zijn meer open dan wij. In Antwerpen zou men op café niet zo snel tegen een nobele onbekende beginnen praten, laat staan zijn bier betalen. - Jullie steden zijn veel schoner en veel meer internationaal en hebben meer te bieden. - Het Waalse symbool par excellence is de gastvrijheid. Het warme zuiden begint hier.

Het miezert in de straten op weg naar het station. Een roodbruin vlies van dankbaarheid blijft smoren op mijn tong.

Delvaux

In de beste der werelden rijden treinen altijd op tijd en verpozen mooie vrouwen bloot bij de loketten en op de perrons. Altijd wel ergens een Griekse tempel in het verlengde van een vertrekhal. Dromen zonder het risico te lopen dat uurwerken smelten of langpootolifanten je bovenkamer binnenstormen. Gewoon een forum om te wachten op een trein die je wegvoert naar een minder fraai ogend oord, terwijl je, als je hier zo om je heen kijkt, het liefst zou willen blijven. Een schijn van surrealisme volstaat.

 

 

Zelfwoordterrorist

 

Geef mij een woord.

SPREEK

Geef mij een woord.

AFWEZIGHEID

Geef mij een woord.

MOEDIG

Geef mij een woord.

EVENWICHT

Geef mij een woord.

WATERVAL

Geef mij een woord.

GEVOEL

Geef mij een woord.

Mijn muze zwijgt als vermoord voor mij,

houdt haar benen dichtgeklemd als een wolfsijzer

dat hoort en ziet en zwijgt voor mij.

Heb je wat letters voor mij?

De O? De H? De IJ?

Ik scroll door mijn tijdlijn,

zie levens eindigen.

Wraakroepend nieuws,

weinig voedzaam,

in mijn strot geramd,

maar de geringe neerslag

blijkt een teken aan de wand.

Novemberavond, in halfduister,

pen in de aanslag,

wachten op woorden.
Komen ze of niet?

De lekbak voor inspiratie

blijkt een vergiet.

En er zit zoiets als een stop

in mijn brein.

En kurkentrekkers werken niet.

Geef mij een woord.

Mijn muze zwijgt als vermoord door mij,

of nee, geef een handvol dynamiet.

Ik blaas alle grijze massa

weg als het moet.

De inspiratie zal gauw komen,

tot een ander.

Laat mijn dood hun muze zijn.

Geef hen een woord.

OOGST

Geef hen een woord.

BUITEN

Geef hen een woord.

TWIJFEL

Geef hen een woord.

SCHULDGEVOEL

Geef hen een woord.

BOUW

Geef hen een woord.

VERDWIJN

Capitol Hill

Ik laat Elon Musks autobiografie Hoe ik een fascist werd voor wat ze is en zoek mijn entertainment elders. Gewapend met bittere popcorn zet ik me op een bankje op Capitol Hill. Van hier sla ik het wrange slotakkoord gade van het meest bespottelijke rijk uit de geschiedenis. En zoals zionisten jubelen telkens een raket haar doel niet mist, en dorp zien veranderen in puin zien veranderen in illegale nederzetting, zo juich ik bij elke nieuwe ontwikkeling van dit wrede treurspel. Als een ongeloofwaardige parodie op House Of Cards.

Balken is zilver

Geef de klaagkring weer gesprekstof

door enkel nog te doen waar je echt in gelooft,

zoals bh's naar de overbuurman gooien,

krankzinnigheid tot kunst verheven,

je tijdloos traag bewegen door veelkleurige wolken,

sludgemetalplaten recenseren in een gedicht,

gangsters op lasagne trakteren, wijntje erbij,

met William S. Burroughs tot Zeus bidden,

op de koffietafel al het bier door cortizone vervangen,

een albinobeer in ochtendjas uitdagen,

tot vijf miljoen tellen in een podcast,

de lokvogel om de tuin leiden,

de vredespijp roken als een schoorsteen.

Doe alles wat je wil en nog veel meer,

zolang je je niet twee keer aan dezelfde steen verspreekt.

 

(NovemberVers geschreven tijdens de steengoede editie van De Sprekende Ezels in Café Boekowski op 13 november 2024 - één regel per artiest die de revue passeerde)

Tom-Tom

Ik moet een mystery shop uitvoeren in een elektronicazaak, om er naar een gps-systeem te vragen en de klantvriendelijkheid en kennis van de verkoper te evalueren. Wanneer ik de zaak binnenkom, zie ik dat de verkoper niemand minder is dan Tom Van Grieken, die blijkbaar in het weekend bijklust. Ik had niet Schoten maar Deurne als locatie moeten kiezen. Er staat een rij en ik neus wat rond, zie alle producten haast haarscherp voor me, maar geen gps-systemen. Net wanneer ik aan de verkoper uitleg ga vragen, komt Tristan Faes de winkel binnen, en we beginnen luid over politiek te keuvelen, terwijl ik de rij voor de kassa steeds langer zie worden. Tom is traag en bakt er niets van. En net wanneer ik met tegenzin wil gaan aanschuiven, word ik verward wakker.

Voyeur

Nog één ijzeren mijl mag je dansen op mijn huid,

voor ik zonder verdere plannen onder de zoden kruip.

In voorzichtige zolders vinden we elkaar,

sturen onze lijfwacht met verlof,

vinden ook hen een week later terug

in de prettige stemming van een gezin met geld.

Een hoorn hoest, herinnert ons aan de waakzaamheid

die we in lockers hadden gepropt.

De moraal van het verhaal willen we vlug vergeten.

Distilleer hier nu betekenis uit,

stel geen lezers teleur, vertel hen wat de bromvlieg weet

en niet meer uit zesduizend facetten wassen kan.

(drie uur na het schrijven van dit NovemberVers heb ik het live op de Dinsdag Club in de Eglantier in Sint-Niklaas voorgelezen)

Copycat

Nederland, luid, pragmatisch, schizofreen, doet z'n imago als het meest Amerikaanse onder de Europese landen alle eer aan, en misschien ook andersom, getuige de omgangstaal die ze delen - het Engels dreigt haar zustertaal uit haast alle straten, theaters, koffiehuizen te verjagen - getuige ook het clown kabinet; maar hier opnieuw: wie keek dit af bij wie?

Van de rivier tot de zee

"Free Palestine", zeg ik tegen Ludo, wanneer ik hem op het gebruikelijke pleintje passeer. Pick your battles blijkt een credo dat geen van ons beiden aanhangt. Nooit zal ik de wazige blik vergeten wanneer hij me, duidelijk van zijn stuk gebracht, alle misdaden van Hamas toe blaft, als een ingestudeerd riedeltje. Zijn die glazige ogen het resultaat van de drank of door ontroering? Selectieve vertonwaardiging kan een mens week maken. Ik heb het nog gezien. Bij zijn voorzitter bijvoorbeeld, het orakel Bart, binnenkort ook op het witte doek te bewonderen, die stelde dat Israël de kant van het licht was en dus onze steun verdient.

Ik heb nog veel willen zeggen, maar daar krijg ik de kans niet toe, want nadat hij stelt dat Israël al duizenden jaren bestaat en me verplicht ermee akkoord te gaan dat 7 oktober 2023 een verschrikking was, gaat hij al op in de menigte. Zo konden we allebei, maar vooral hij, nog eens gebruik maken van die vrijheid van meningsuiting waar zijn partij maar op blijft hameren. Tenzij het om een auteur gaat die iets schrijft wat die partij niet zint. Dan is het niet meer van verlichting hier en Charlie daar. Dan moet het populaire televisieprogramma waar die auteur al jaren in de jury zetelt plots worden geboycot. Wanneer politici schrijvers beginnen aan te vallen - ik denk aan die Indische volksvertegenwoordiger die een haatcampagne tegen Arundhati Roy begon, of in ons eigen land de keizer van Antwerpen die met Dalilla Hermans hetzelfde deed - zijn we toch ver van het paadje af als maatschappij.

Machteloosheid kan een afzichtelijk grote gestalte aannemen. Slechts heel af en toe kunnen we daar wat splinters van af breken maar tegen welke prijs? Hermans Brusselmans deed het. Hij wordt ondertussen vervolgd. Laten we onze politici blijven ter verantwoording roepen, zodat ze weten dat hun uitspraken gevolgen hebben. Hun beslissingen hebben rechtstreekse impact op ons leven. Dus zelfs in wederzijdse woede: bedankt, Ludo, voor de... nu ja... dialoog.

Oh ja. De geschiedenis zal je veroordelen, Ludo. Jou en heel die N-VA-kliek.

Maandag

 

In het hoenderhok dommelt de mechanische vogel in.

Haar ingewanden zijn een wekker,

de warmtelampen vervaardigd in de pechfabriek.

Het is kwart over braakbal en we bijven verstoken van licht.

Ze trekken nog zelden motten aan,

eerder weekdieren die zich van biotoop hebben vergist.

De hellevogel vangt de eerste drie wormen,

de pauw, de fuut, de toekan te slim af.

Een keizer morst instinct op het slagveld,

strooit ogen in het rond, onder planken van vloeren,

in muffe hoekjes van kroegen en kapperszaken,

een voorraadkast vol paddo's,

een krijtlijn voor wassen neuzen.

Toch werkt niets nog naar behoren.

Gevederd en geschubd, met voelsprieten of maskers,

zelfs faal beter is een lat te hoog.

Maandag is op z'n best een poging.

(Geïnspireerd door de expo 'De wereld van Aras', en het werk 'Lux' in het bijzonder, van Sara Van Dyck aka Aras)

 

Serie

We leven op het strand.

We lopen door het bos.

We drukken op de knop.

Soms slaan we elkaar neer.

Laatst zag ik een ijsbeer.

We bouwen aan een vlot.

We eten pindakaas.

Wie lost het eerste schot?

Wie lost het laatste?

Trots

Het is niet de trots die je inslikt,

maar de vernedering,

en die bittere pil

spuug je maar beter uit.

De schilderijen van Henri met de Bles zijn 'Waar is Wally' maar dan met een uil.

 

Blunderpolitiek in Nederland: het Kabinet-Schoof uit.

 

Joe, Ben en Vlad zouden er veel beter uitzien met hun tronie achter tralies.

Ik vroeg zonet ChatGPT helemaal niets, want ik haat het kloteding. Denk zelf na.

Democratie is een grap. En geeneens een goeie.

 

However we regret

All we will ever know is bitter ends

For we were born to war

- Robert Smith

Hou de empathie intact

Dat het kokende bloed nooit mag stollen.

Gun het de orkaan die het wil zijn.

Een tyfoon met een gering aantal slachtoffers.

Laat wat druk van de ketel.

Mors een minimum aan lava.

Schiet wat versgebakken

roodgloeiende keien in het rond.

Maar laat dit gif niet verstenen

tot de kern van je zijn.

Fulmineer, ga te keer,

en vermijd een totale uitbarsting,

een instorting, de teloorgang,

niet zonder kleerscheuren, imagoschade,

en wat deuken hier en daar,

maar hou de empathie intact.

Zwarte piet

Een recente toevoeging aan de jaarlijkse sinterklaasoptocht is de parade van de geprivilegieerde weners, veelal ouders van kinderen die naar de goedheiligman en zijn roetpieten komen gapen.

 

Net als de figuur 'de zot' in diverse lokale carnavalsoptochten bestaat zijn taak erin te roepen en te tieren en nonsensicale boodschappen te verkondigen tegen opgeschrikte kinderen, zoals, "Ze pakken ons alles af", of, "Een piet moet zwart zijn."

In de meest extreme manifestaties van deze recente traditie gaan de zotten met de pieten op de vuist. Een comité moet zich nog buigen over de toegevoegde waarde en de kindvriendelijkheid van deze opmerkelijke randanimatie.

 

 

Avondwandeling te Dinant

 

in de schemerstroom

drijft de das traag in rugslag

bewoond door de dood 

 

 

Peter Frankopan leerde me dat Engeland de voornaamste aansteker van WOI was.

Van Laurent Binet leer ik dat Engeland ook de facilitator van WOII was.

Welk land kopt WOIII binnen?

(De motor van NovemberVers begint bij mij te sputteren, getuige onderstaande kinderachtige maar deugddoende 'gedicht'.)

Cringa

Cringa is luid.

Cringa is hard.

Meedogenloos is Cringa.

Ze snauwt iedereen af.

Ze liegt en ze bedriegt,

spant iedereen voor haar kar.

Een hufter, dat is Cringa.

Haar opponenten maakt ze zwart.

Ze is sluw, achterbaks en laf.

Met haar grote bek

en haar ellebogenwerk

is ze iedereen te slim af.

Ze ontziet niets of niemand, die Cringa.

Haar opponenten maakt ze af.

En ze wint. Altijd. Dat is een wetmatigheid.

Tot de dag aanbreekt waarop ze dat niet meer doet.

Dan kunnen we allemaal weer verder met onze job.

Zonder Cringa.

 

 

Balken blijft zilver

 

Watt hebben we op de Hippocampus geleerd?

Elon Musk wil het heelal een kapitalisme-injectie geven (awoe!).

Nederlanders ontmoeten op reis niet graag andere Nederlanders.

Vrouwen voelen zich onveilig laat op straat (voor mannen die dat dus nog steeds niet weten).

Er waren vossen rond tussen het vuilnis van de Zeehondstraat.

Een folterkamer moet vaker worden herschilderd dan de gemiddelde kamer.

Een chihuahua past perfect in een handtas.

Jan Ducheyne kan ook voorlopen op het schema.

Brussel is stiekem nog plezanter dan Antwerpen. Vooral by night.

 

(NovemberVers geschreven op de trein terug na een alweer steengoede editie van De Sprekende Ezels, deze keer in Le Cheval Marin in Brussel op 27 november 2024)

Avé

op het Schoon Verdiep

bidt de kleine keizer tot

de kant van het licht

Covfefe

in Mar-a-Lago

opent de clown zijn benen

voor de techmagnaat

Is het uit liefde voor het woord of ben je gewoon kwaad?

Oké, je bent furieus, maar wat heb je tegen het alfabet?

Je foltert arme woorden en die vastgoeddeal wordt dan belet?

Niemand wint erbij als je het woord op losse schroeven zet.

Dus slik je verbaal slijk weer in of neem je regels mee naar bed.

Is het uit liefde voor het woord of ben je gewoon kwaad?

Woord is een te sterke term voor dit veredeld kutpamflet.

Poëzie leeft in cursief, nuance die verdraagt geen vet.

Krabbels zijn de beste vorm, dit schrijf je best niet in het net.

En blaas je haat niet door de mic. Je verknalt voor ons nog de pret.

Is het uit liefde voor het woord of ben je gewoon kwaad?

Als comedy je kwetst weet ik niet hoe je 't in het leven redt.

Die extreme gevoeligheid... als droeg alleman een magapet.

Emancipatie is van een te groot belang voor deze smet.

Dus word geen schrijver, word geen dichter, jij hoort thuis in het verzet.

Is het uit liefde voor het woord of ben je gewoon kwaad?