NovemberVers

En zo is het weer november en wagen wij ons alweer aan #NovemberVers. Een jaar later nog altijd even kwaad, kwader, kwaadst. Betrekkelijk weinig uit mijn pen gevloeid, en dan vooral over Gaza en het Grote Zwijgen. 30 dagen schrijven. 30 dagen imperfectie. 30 dagen bloed en inkt die simultaan koken. Een weekendje Leiden en Haarlem is een valse schrijfstart. Maar langs grachten slenteren en cocktails drinken is aanlokkelijker dan je writer's block te lijf gaan. Maar kijk. We blijven wanhoop lekken op papier. En we wachten. Op de nieuwe plaat van The Cure. Op de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Op een einde aan al die gruwel in het oosten. Op het tellen van de doden na die laatste grote klimaatramp. Op het einde van de Grote Hypocrisie.

En zo beleven wij november. Schrijvend. Wanhopend. En zo blaffen wij op het podium. Roken haze op de brug over de Rijn. Verzuchten bij een nieuwe dag aan het werk bij BARENOUT INTERNATIONAL. Bezoeken de kinesist, die ons een writing cure voorschrijft. Weten ook niet wat nog te schrijven in het aanschijn van al dat overweldigende nieuws dat op ons blijft neerdalen. En het nieuws uitzetten of een online sabbat nemen is niet aangewezen. Het blijven volgen is het allerminste. Is dit een mens? Of een tot monster gekneed slachtoffer, versgebakken in de ovens van Auschwitz. Een superschurk die zijn raketten perfectioneert en op de weerlozen richt. Een kogel doorboort een babygezicht. Huilen is al lang niet meer aangewezen.

 

November. Vers zwijgen we over ondenkbare misdaden tegen de mensheid. Mijn schrijfhand verkrampt en nog steeds kan ik niet in woorden vatten hoezeer ik Israël haat, hoe graag ik zionisten in het gezicht wil slaan. Een puntig mes mag dan een mooie metafoor zijn, Herman. Een vuistslag volstaat. Een keel is te dramatisch. Ik neem genoegen met de valse grijns van Michael Freilich, die ons al sinds een maand voor de lokale verkiezingen met kille ogen aanstaart vanop verkiezingsaffiches met nationalistische inslag, vol idolatrie aangeplakt achter de duister ramen van de Belgiëlei. Ik zucht. Weet meer dan ooit: Wie niet sterk is, moet slim zijn. Wie niet slim is, kan maar beter een slachtoffer zijn.

Ik voel hoe mijn lichaam in de zetel zinkt. Mijn gedachten verdampen. Mijn adem stuurt mijn gemoedsrust. Ik voel mijn borstkas deinen. Kalmte daalt over me neer. Ik besluit dat een straal zonlicht mijn lichaam scant. Met elke centimeter huid of textiel in zonlicht verslappen mijn spieren tot een beate brij. Goed voor mij. Alle mindfulness in de wereld kan niet verhelpen dat bommen blijven vallen, dat kinderen blijven branden, dat zionisten zwijgen.

Je suis Herman? Het zal nog niet zijn. Laten we volharden in het schrijven wat we willen. Wars van judeo-wokeisme.

GEEN TITEL tenzij dan HOMPEN KINDERVLEES of misschien 45.000 DODEN of ISRAËL MOET BOETEN want GENOCIDE VERDRAAGT GEEN POËZIE

Wie normaliseert hompen kindervlees in plastic zakken

als kwam hun vader met een feestmaal van de slager.

Niemand thuis. Geen huis. Alleen onvoorstelbaar verdriet.

Wie normaliseert de massamoord op 45.000 burgers

als ging het om een rechtvaardige daad.

Propaganda zingt een oud lied.

De nieuwe haakneus heet nu terrorist.

Ze wonen op een strookje.

Ze wonen in een sprookje.

In 1001 nacht wordt er toegewijd verkracht.

Veel rovers. Weinig geboden.

Mozes is dood. Je moreel krediet ook.

De kant van het licht draagt een janosgezicht:

slachtoffer en beul.

Het land bloedt baby's in een geul.

Al van in de baarmoeder raketten

op het beloofde land gericht.

Je kan niet vroeg genoeg beginnen

met je zelfverdediging.

Noem het geen lebensraum.

Zeg dat het moorden even moest.

En Weiss en Nussbaum?

Sie haben es niet gewusst.

We kunnen watermeloensokken dragen.

We kunnen op ons achtergrondscherm een watermeloen plaatsen.

We kunnen badges en patches en vlaggen kopen.

We kunnen in demonstraties meelopen.

We kunnen benefietavonden organiseren.

We kunnen uit de geschiedenis leren. (wij wél)

We kunnen onze leiders vragen alsjeblieft verkoop die wapens niet.

We kunnen weinig of niets.

We kunnen wachten.

We kunnen ons leven leiden

en wachten op niets.

Reanimeer een baby.

Reanimeer je geweten.

Kies de dictator-clown

of de oorlogsmachine.

Reanimeer een foetus.

Reanimeer de mensenrechten.

Bovenal vergeet 5 november niet.

De dag van de valse maskers.

Vallen of vallen ze niet.

Cholera vs. de pest én de cholera.

U kiest én verliest.