Hier gaan we weer. Een hele tijd haal ik mijn fiets niet meer van stal. Eind november staat nog een pittige tocht door de Vlaamse Ardennen op het programma. Dag op dag is het trouwens 10 jaar geleden dat Luc De Vos het leven liet. Ik vernam het nieuws op de trein terug van een dagje Oudenaarde. Ik kon het sms'je dat ik kreeg - ik had nog geen smartphone en kreeg geen BREAKING NEWS te lezen - niet geloven. De letters sloegen nergens op. De zanger van Gorki dood?!
Heel toevallig - het komt gewoon zo uit - ben ik vandaag opnieuw in Oudenaarde. Eerst bezoek ik het schitterende 16e-eeuwse stadhuis in Brabantse gotiek, voor de vaste collectie wandtapijten, maar ook voor de tentoonstelling van de machtige Margaretha van Parma, dochter van Karel V. Vanuit de stad van de Ronde van Vlaanderen vertrekt een stevige wielrennersroute. De blauwe. Pas bij de molen zal ik straks op het fietsknooppuntennetwerk volgen. Maar nu volg ik de koude Schelde door de eerste aanzet van een winterlandschap.
Op Berchem - echt waar - volgt de eerste zware beklimming, de muur van de Oude Kwaremont. Die dekselse kasseien. Twee keer moet ik afstappen. Ik ben te zwaar beladen en ik ben geen wielrenner. Ik rust uit in het pittoreske dorp en geniet van het panorama van de Vlaamse Ardennen. Wat is het mooi, dat Paddenkoppenland. Onderweg herinneren foto's van koershelden me eraan dat dit heilige grond is voor wielerfanaten. Aan de beklimming van de Paterberg begin ik niet eens. De kaarsrechte kasseiweg die naar de top voert, doe ik te voet. De Koppenberg is nog veel steiler. Zelfs te voet, met de fiets in de hand, is deze helling van 18% best stevig. Onderweg kom ik nog een knappe muurschildering tegen met de bekendste koppen onder de coureurs. Ook de Taaienberg zou menig paar knieën kastijden. Ik geef het al snel op.
Ik passeer de molen van Etikhove, waar de route weer begint te keren richting Oudenaarde. Heel wat dorpen en gehuchten - en heel veel kasseien - later bereik ik de stad van Adriaan Brouwer bij valavond. Nog heel even baadt het stadhuis in avondlicht. Het krijgt iets magisch wanneer de kerstverlichting aan gaat. Ik zie het licht. De redding is nabij. Daar hoort een Liefmans bij. De brouwerij ligt aan de oever van de Schelde. Mooi bakstenen gebouw, twee enorme roerkuipen, ruime gelagzaal. De zoete kriek balanceer ik met Oud Bruin, veel subtieler, veel lekkerder. Het was vloeken op de kasseien vandaag. Ik voel het in heel mijn lijf. Soms vraagt een mens zich af hoe we het in godsnaam overleven. Maar tevreden dat ik het fietsen en het bier drinken weer het kunnen combineren. De volgende bierfietstocht zal wel voor in het voorjaar van 2025 zijn. In een nieuw seizoen gaan we alles anders doen. Het wordt anders en misschien ook beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten