Dat Charleroi de meest treurige stad ter wereld is, daar kan ze zelf ook weinig aan doen. Al jaren wordt de historische tristesse van de mijnen zorgvuldig en liefdevol onderhouden. Monumentenzorg. UNESCO zou haar interesse al hebben laten blijken. Het spuuglelijke belfort uit de vorige eeuw prijkt toch al jaren op de werelderfgoedlijst. Niemand weet echter waarom. En Rimbaud zag ooit iets in dit misbaksel van baksteen. Maar Rimbaud was krankjorum. En hoeveel liters laudanum dient een dichter tot zich te nemen om dit wanstaltig oord ook maar één enthousiaste dichtregel te gunnen. Er bestaat nog niet genoeg naslagwerk over. Om niet te zeggen geen.
Nee, Charleroi, dat is een stad om te vermijden en, lukt dit niet, om te verlaten. Eeuwige werven en lege pleinen, mijnterrils die zwijgen. Tom Pintens zong een lied en dat is best sympathiek. Maar het zet geen zoden aan de dijk. De Samber stroomt en Charleroi is haar slijk. Ik kuier door straten die zélf het leven moe zijn. En het huilt in mijn hart als de regen op de stad. Verlaine. Die andere halve gare.
Een huiszwaluw luchtdanst sierlijk boven de rivier. Een zeldzame manifestatie van esthetiek. En ik voel medelijden voor het dier. Het mist iets essentieels in het leven door elke lente zonder fout naar Charleroi terug te keren, er zelfs zijn zomer te spenderen, en niet pakweg in Luik of Morlanwelz. En cafés lijken met hun afschuwelijke gevels te schreeuwen: blijf hier weg. Wie strandt in Charleroi, heeft brute pech.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten