Festivalverslag Best Kept Secret 11 juni 2022

Vier jaar geleden proefde ik voor het eerst van dat heerlijke festival dat Best Kept Secret is. Twee jaar geleden zag de line-up er zo goed uit dat ik een combiticket kocht, maar door de pandemie vielen deze editie en die van het jaar daarop in het water. Eindelijk mogen we weer, en dus trokken we voor één dag naar Hilvarenbeek. Er speelde namelijk een legendarische Amerikaanse band die zo goed als nooit de Lage Landen aandoet.

De dag valt in twee op te splitsen. Vanaf dEUS begon er een ware marathon van crossen tussen podia One en Two, met de ene sublieme act na de andere. Ervoor was het vooral chillen, het mooie terrein verkennen en hier en daar een bandje meepikken. Zo was het leuk dansen op de artpop van de kortgejurkte Schotse band Walt Disco, op het wat verborgen podium The Secret. Af en toe deed dit sympathieke jonge bandje wat denken aan Talking Heads, scheutje new wave, maar op enkele uitschieters na bleef ik wat op mijn honger zitten. Pip Blom zag ik niet zo lang geledenal in het voorprogramma van Bloc Party. De Nederlanders lieten in de grote tent van Two songs opdraven die zowel strak als kabbelend klinken. Hoewel ik hield van de energie vonden we de nummers allemaal wat op elkaar lijken en gingen we halverwege het concert naar The Floor. Daar was het dansen geblazen op de zomerse dj-set van hun landgenoten Yin Yin. Het leven is mooi op een festival aan de oever van het meer. De zon was onverbiddelijk, de dansbare pop van de Noor Boy Pablo, op de One, welkom. Maar na al dat vlakke vertier snakten we naar acts die ons zouden wegblazen.

De Ieren van Just Mustard, die normaliter in The Secret zouden spelen, moesten afzeggen en dus kregen we er een Britse band voor in de plaats die we eigenlijk veel leuker vonden. The Goa Express deed ons in alle opzichten denken aan Shame, en hoewel dit echt weer het zoveelste postpunkbandje anno 2022 is, waren we fan van deze energieke set. Beste optreden van de dag tot nu toe. Maar dan moest de 'marathon' nog beginnen. Daar was dEUS al op de Main Stage, de enige band die we vandaag zagen met een discografie die tot in de jaren negentig reikt. Soms voelen we ons echt stokoud op zo'n festival. Wanneer het meesterlijke 'Instant Street' werd ingezet, zei een jonge Nederlander voor ons tegen zijn vriend dat dit toch écht wel een oud nummer was. Mauro's verwoestende gitaarriffs brachten de wei in vervoering, en met 'Hotellounge', 'Sun Ra' en 'Bad Timing' zette de Antwerpse band z'n uitstekende selectie uit een indrukwekkend repertoire verder. Met afsluiter 'Suds & Soda' ging het dak er helemaal af. dEUS overheerst altijd.

Hup naar de zijtent voor een eigenzinnige band die al enkele jaren op mijn verlanglijstje stond. Alle concerten in de Two waren 'afgekapt' omdat we altijd op tijd terug wilden zijn voor de nog straffere acts op de One. Dat is jammer want ook de line-up van de Two ging in stijgende lijn. Big Thief bracht begin dit jaar een briljante plaat van zo'n anderhalf uur uit en daaruit werd natuurlijk rijkelijk geput. Een van de hoogtepunten vond ik een snoeiharde versie van het vrij wacko 'Spud Infinity'. Bij het lieflijke 'Certainty' moest ik bijna een traantje wegpinken. Valse start bij 'Not', omdat Adrianne Lenker haar tekst even was vergeten. Het publiek wilde dit nummer zo graag dat het in een euforisch gejoel uitbarstte toen het dan uiteindelijk toch lukte. De breekbare stem, rake lyrics en ruwe distortion maken dit hun beste nummer.

Hit na hit kregen we van de Ierse postpunkers van Fontaines D.C., tot vervelens toe gehypet als de headliner van de toekomst, al is dat natuurlijk niet gelogen. Toen ik ze in Trix zag, was hun derde langspeler nog niet verschenen. Nu wel, maar naast hoogtepunten als 'Skinty Fia' en 'Nabokov' kregen we ook vooral heel veel oud werk. De band had er duidelijk veel zin in, het publiek zo mogelijk nog meer, en dus werd elke lettergreep van 'Too Real', 'Jackie Down the Line' en 'Boys In the Better Land' door duizenden kelen meeschreeuwd. Met songs als 'A Hero's Death' en 'Televised Mind' toonden Grian Chatten en zijn hoodlums zich al als songschrijvers van de bovenste plank. Met 'I Love You' kronen ze zich als koningen van 2022. Er zullen weinig platen verschijnen dit jaar die beter zijn dan Skinty Fia. Meer dolle pret bij de synthpop van Metronomy in de Two. We kregen een energieke set, dansten de virussen uit ons lijf, en scandeerden mee met 'Salted Caramel Ice Cream' en vooral 'The Look', een indieklassieker van ook alweer elf jaar geleden.

En dan de band waar we allemaal twee decennia (!) plus nog een halfuur extra op hebben gewacht. Julian Casablancas, Albert Hammond Jr., Nikolai Fraiture, Fabrizio Moretti en Nick Valensi, ofwel The Strokes, hebben in de afgelopen twintig jaar een repertoire opgebouwd waar de meeste bands alleen maar van kunnen dromen. Klassiekers zoals 'New York City Cops', 'Hard To Explain' en 'You Only Live Once' klinken nog steeds even fris, en nieuwere songs 'Brooklyn Bridge To Chorus', 'Threat Of Joy' en 'The Adults Are Talking' moeten daar niet voor onderdoen. Bij 'Reptilia' en 'Juicebox' ontplofte de uitzinnige wei, en telkens opnieuw werd de tekst gehoorzaam meegezongen. Julian Casablancas' bizarre bindteksten en grapjes ('drums please, Fab' of een award voor het nummer 'Take It Or Leave It') waren de bedenkelijke lijm tussen de nummers. Samen met enkele improvisaties bevestigden ze voor het imago van een band die niet zomaar hun setlist afratelt maar zich gewoon amuseert op het podium. Met 'Ode To the Mets' kregen we een bloedmooi bisnummer, en de knapste visuals van het concert. Dat ze hun allergrootste hit achterwege lieten, is natuurlijk jammer, maar als je uit zoveel bekende meezingers kunt kiezen, stoort dat amper. The Strokes kwamen, zagen en overwonnen, en wij konden ons geluk niet op.

Feesten tot diep in de nacht kon met onder meer Faisal en Joost Van Bellen b2b St. Paul en hun UK Rave Set, op The Floor, maar wij hadden nog een belangrijke afspraak met de Amerikanen van Beach House. Eindelijk een concert op de Two dat we volledig konden meemaken. Hun troostende en gelukzalige dreampop is als morfine voor de oren. Het was heerlijk wegdromen bij prachtsongs als 'Dark Spring', 'Silver Soul', 'Pink Funeral', en vooral 'Superstar' en 'PPP'. Want ook zij hebben een zeer uitgebreide discografie, en ik had de indruk dat ze echt voor een topsetlist hebben gezorgd. Zeker met een afsluiter als 'Over and Over'. Daarmee trokken ze een dikke vette streep onder een zeer geslaagde festivaldag. Ook alweer zo'n twaalf jaar geleden dat ik Beach House live zag, dus dit was, met al die nieuwe favorieten erbij, een fantastisch weerzien. Ook met Best Kept Secret zelf trouwens, een festival waar je haast zou willen gaan wonen. Volgend jaar opnieuw?