Nevenschade

agenda’s verschroeide aarde

sociale levens kaalgeplukt

in een kille maatschappij zijn aanrakingen taboe

 

lockdownpret met zijn veertig in uw kot

ik zou m’n oma richting spoed knuffelen

gewoon om iets te voelen

 

kantoor keurslijf nu verboden pak

waarnaar ik snak het aan te trekken

als een krachtveld over mijn hongerhuid

normaliter zijn we samen sterker

 

mondkapmeeuw stikt in bubbel

smetvrije doodsrochel

afvalrace van pleisterplaatsen

verzorg de wonde die we samenleving noemen

 

manke remedies dreigen de kwaal

te kloppen in haar vernielzucht

een wildvuur van miserie

maar reiziger en shopper begrijp toch

hoe langer het virus kan teren

op ons vrijheidsstreven

hoe hoger ook de nevenschade

 

doorbijten is de boodschap

al ligt de hoop niet voor het rapen

al lijkt het glas half leeg

 

hou vol