Een nieuwe bundel van voormalig Antwerps stadsdichter Peter Holvoet-Hanssen is toch altijd een belevenis. Het is te vergelijken met een nieuwe plaat van pakweg Radiohead of Gorillaz, je vraagt je af door welke paleizen van verwondering dan wel bevreemdende spookgrotten de lezer-luisteraar nu weer zal worden geloodst. Want vergis je niet, troubadour Holvoet schrijft wel degelijk muziek. Deze worp van de letterreus van ’t Stad is echter een samenwerking met tal van andere getalenteerde woordenaars, jong en oud, gezond en minder gezond. Bij sommige gedichten verzorgde hij enkel de eindmix en zijn alle verzen toe te schrijven aan de featuring artists, waaronder schoolkinderen en psychiatrische patiënten. Nu al benieuwd?
Meesterdichter wordt meestersampler. Als bij een hiphopplaat boordevol collabs is de bundel niet het werk van één man – de Grote Dichter – maar een echokamer van diverse stemmen. Haast ondraaglijk eclectisch is het boek, en niet louter vanwege de diverse stemmen, van troubadoursdochter Anna Roza tot Elvis Peeters en Delphine Lecompte; de lijst is lang. Talen, lettertypes, onderwerpen, referenties, stijlen, standpunten … Het is een haast hysterisch lappendeken van literaire mogelijkheden. En natuurlijk schuilt ook Paul van Ostaijen weer achter iedere hoek. Een blik op de typografie en Polleke zou goedkeurend brommen alvorens nog eens in de dieperik van zijn bierglas te turen.
Stilaan komt het veelkoppige verzet tegen de reus Goleman op gang. De goudzoeker zeeft en vindt een schat aan beelden die blijven hangen, zoals de gasmaskers voor paarden uit een oorlogsrelaas, de vogels die hun snavel als instrument bespelen of de vliegende coronamuisjes. Van een bloedbad in Stalingrad stappen we een speelgoedwinkel binnen. Af en toe voelen we de hete adem van het virus in onze nek, want de ellende van 2020 schemert wel eens op subtiele wijze door. Zo worden we de lastige werkelijkheid even binnen gezogen. Maar we vergeten deze moeilijk te negeren waarheid algauw even voor een ommetje in Peter Pans labyrint. En zo gaat het de hele tijd: het ondenkbare loopt hand in hand met een fascinerende fantasiewereld. Wolken pakken samen tot een tastbare rode draad door het werk, gedragen door vele handen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten