Ballonnenvrees 12 september 2020

"En dat we nog lang mogen mogen", zeiden we wel eens smalend op familiefeesten, implicerend dat enkel de dood ons ervan zou kunnen weerhouden om nog te 'mogen mogen'. Nu weten we wel beter. Maar kijk! We 'mogen' nog eens. Gisteravond vond de 80e editie van Ballonnenvrees plaats, en wel op een nieuwe locatie, in het gloednieuwe Cultuurcafé van Hoboken. En het werd een 'classic' Ballonnenvrees met alle flair en showmanship die daarmee wel eens gepaard durven te gaan. Gert Vanlerberghe opende de avond met heel wat nieuwe teksten, waaronder het dwingende 'Blijf'. Op het einde kwamen twee 'hitjes' van Hersencellen aan bod, uiteraard mét publieksparticipatie. Kristien Van Hee had een superschattig minihondje bij. Ze bracht haar grappige 'nonnengedicht', helemaal uit het hoofd, met nonskap als attribuut, terwijl het hondje zijn gevoeg deed op de stoel. Rock'n'roll.

De kakstoel werd verwijderd en maakte plaats voor Wim Vandeleene, die opende met een cyclus uit zijn verse debuut Duikvlucht, inclusief een gebed voor de vlijt. Ook een gedicht voor de pendelaar kwam aan bod, net als eentje over hoe hij met zijn stamvader zou communiceren, mocht hij deze ooit ontmoeten. Ook ijsmummie Ötzi kwam aan bod. Wims poëzie kenmerkt zich door haar rijke taal, en toevallig zat er vanavond veel hond in zijn voordracht, onder wie die van Pavlov. Erica Smits moet dringend vaker optreden want ze is een natuurtalent. Haar tekst 'Dichtertinder' is al meteen een voltreffer, en daarop volgde 'De Letterzetter'. Ook twee Flashfiction-teksten (verhalen van 100 woorden) deden het goed, en na haar beklemmende gedicht 'Inborst' kreeg deze dichter uit Turnhout iets in de buurt van een staande ovatie.

Gust Peeters kan putten uit een rijk repertoire. Voor deze editie opende hij met enkele nieuwe teksten, waaronder zijn hoopgevende 'Post-Corona'. Hij reflecteerde over zijn leeftijd in 'Halfweg' en 'Chronos', en met zijn lied over de sterfbelasting (dat is helaas een ding) had hij het publiek op zijn hand. Als afsluiter was er zijn klassieker 'Mensenmanie', het gedicht waarop je zou kunnen moshen, mocht dat nog mogen. Ook op Von Solo's gedichten kon je wel eens een moshpit starten, maar deze keer had het die-hard podiumbeest uit Rotterdam, voor de gelegenheid als Joker geschminkt, proza te geef. Zijn hilarische tekst over Temptation Island en polyamorie was een schot in de roos. Von Solo en Gert werden zowaar nostalgisch over de allereerste editie van Ballonnenvrees, met vier Nederlandse dichters in de line-up. 7 jaar later is er één dood, één verdwenen, één gestopt, en Von Solo is overgebleven.

Meer schwung met de slotact. Woord en muziek gaan meestal wonderwel goed samen, dat bewezen Gilles Renard met zijn ritmische monologen en Jitse Verschueren op zijn rode Fender vanavond weer. Beklijvende spoken word met een soort van Jimmy Page op de achtergrond, inclusief heerlijk foute moves en mimiek. Met verslavend eindrijm, wilde gitaarsolo's en een onvermoeibare loopstation wisten de boys het concept verlangen te vertolken. Jitses 'Saturday Night Queen' bleek een gezonde overdosis rock'n'roll. Hierop volgde een ontroerend-komisch verhaal over je ex tegenkomen in een broodjeszaak en verliefd worden in de Schippersstraat. En ook het bakstenenlied ging niet onopgemerkt voorbij. Moet je gezien hebben!

En daarmee zaten we aan het einde van een meer dan geslaagde Ballonnenvrees. De volgende keer is op 26 september, een zaterdagnamiddag in het kunstatelier Who's Afraid Of Red, Yellow & Blue op de Antwerpse Koolkaai. Op 'Who's Afraid Of Jan Van Eyck' zal de meesterschilder centraal staan en sluiten we af met een open mic. 10 oktober is voor een 'XS-editie' van Hedonismuz. We vieren eindelijk die 7 jaar Ballonnenvrees, in het kasteel Hof De Bist van Ekeren, maar voor een zeer select publiek. Verwacht je aan theater, poëzie en een van de coolste rockbands van het moment.

Foto's: Theo Huijgens