Ballonnenvrees 23 februari 2018

Ballonnenvrees vatte nog eens post in de bibliotheek van Mechelen, die er weer heel gezellig bij lag. Presentator Gert Vanlerberghe opende met oud en nieuw werk, waaronder 'KAAS.' en 'Vogelvrij'. Hierna kregen we van Robin de Cnaep een tekst over open mic'ers die discussiëren over wat poëzie nu eigenlijk is en of dat misschien een sneeuwluipaard kan zijn. Zijn bezwerende generatiegedicht 'Wij Jongen Van Dagen' bevatte een superlange lijst van dingen die ons heel kwaad maken. Ook veel woede, en een tikkeltje tederheid, in de hyperritmische slamteksten van Hind Eljadid, met haar schijt-aan-alles-en-lust-for-lifetekst 'Vliegende Tapijten' op kop. Sociaal engagement met ballen.

Uit Eindhoven kwam Stokely Dichtman overgevlogen, op een of andere psychedelische trip. Openen deed hij met een dialoog in tekstballonnen, en meer vliegend rubber kregen we in 'Vuurballonnen'. De tijd is een sabel, zo stelde hij met een Arabisch spreekwoord. Hij nodigde ons uit in een soort van apocalyptische powernap, tsjokvol mythologische wezens en mystieke werelden, en wij maar dronken worden van zijn surrealistische beelden, als uit een Bosch of een Dali ontsnapt. Als slot was er 'Beelden Uit Een Drijvende Wereld', waarna Stokely het publiek veilig weer met hun voetjes op de grond zette. Het was tenslotte tijd voor pauze. En pizza. En Maneblussers.

Akim A.J. Willems werkt al enkele jaren aan zijn debuutbundel, en dat die zwaar de moeite zal zijn, blijkt steeds weer uit elke performance. Hij begon met drie intense korte cycli, waarna hij zijn vertaling van het magistrale 'The Shoelace' van Charles Bukowski voorlas: 'De Veter'. Als extraatje was er een gedicht uit de cyclus 'Stelen Als De Raven', met erotische toets.

ESOHE had heel wat onderwerpen meegebracht. Er was de tekst over het gezin dat half christelijk half atheïstisch is, het gedicht over angstige gedachten, en we kregen er een over de onvolmaakte mensheid. Ook haar interpretatie van '4 Seizoenen', een rappareltje van de Gentse band Okkupeerder, ging er goed in bij het publiek. Zeer strak van ritme was de songtekst die ze voor A School Called Tribe schreef. Altijd een gepassionneerde performance van deze straffe dame.

Als afsluiter stelde Dorien De Vylder haar debuutbundel Vertraagd Stilleven voor, dat zich volledig afspeelt op een bankje in Cordoba. Ze koos voor de gedichten 'De Slaper', 'Guadalquivir', 'Liefde', 'Vormeloos' en 'Schouwspel', een stilleven aan een rivier, met de occasionele (meest poëtische) slapstick. Als bisgedicht bracht de Gentse dichteres nog een nieuwe tekst over de terugkeer van de soldaten na de Eerste Wereldoorlog, binnenkort exact 100 jaar geleden. We keerden tevreden en poëtisch verzadigd huiswaarts. Volgende afspraak: 28 maart in 't Werkhuys.

Foto's: Gust Peeters

De baas

Ik draag mijn stoelgang op
het stinken te staken,
neem afscheid van mijn schaduw,
zeg mijn aura adios.

Met de man in de spiegel
neem ik het risico van een duel.
Als ik niet oppas, word ik
gekaapt door mijn gedachten.

Ik boekbespreek mijn levensloop
en geef een zes, omdat ik de schrijver ken.
Mijn stem kreunt en piept,
ik vertik het haar naar de stemmenmakerij te dragen,

neem een hypotheek op mijn geheugen,
en twee dagen later nog één.
Mijn zintuigen gaan snel in overleg,
ik zal ze moeten kloppen in een volgende ronde.

Mijn geweten komt in opspraak,
m'n ziel in opstand,
m'n hartslag krijg ik niet klein
met de wapens die ik heb.

Elke dag opnieuw tracht ik
mezelf de baas te blijven.
Ooit komt de dag
dat dit me niet meer lukt.

Wanneer ik sterf,
verbrand me in zo'n grote oven.
Wat rest van mij, verdun je,
los je op, spoel je weg.

Wees mij altijd voor.

Absolutie

Omdat de wereld nog wel wat heeft goed te maken,
kijk je voorlopig niemand meer in de ogen.

Ik ben het stof op de wijnflessen in de supermarkt,
de procedurefout in een moordzaak,
elke ongewenste knoop in elke schoenveter.

De garderobe in je kleerkast is al jaren onveranderd.
Wat baten mode, dromen en vergiffenis in achteruitkijkspiegels?
Je gaat in een tunnel staan en roept:
Zolang mensen me niet meer bewust kwetsen,
komt het heus wel goed met me. Onbewust kan ik vergeven.
Je wacht tot iemand voor je warm loopt,
en je gauw komt omhelzen,
of de kop inslaan.

Ik ben de schimmel op je nog zo goed begonnen dag,
het verkeerde been in je bed, een geschrapte tram,
de luchtverplaatsing die het licht in je ogen dooft.

Je hangt aan de deurbel van pesters, kwelgeesten, scherprechters
uit een zondezwart verleden, wil sorry's verzamelen
als getuigen geredde zieltjes en verkopers verrijkende krabbels.
Ken je me nog? Knaagt het?
Er staat WELKOM op elke deurmat,
maar niemand lijkt thuis.
En je hebt de absolutie nog zo goed
zitten oefenen, intonatie en al.

Ik ben de derde kans van de recidivist,
een ongestelde kritische vraag, en nog één.
Ik ben de schaamte die iedereen begraaft vlak voor het slapen gaan.
Als je diep genoeg delft, krijg je misschien je geld terug.

Hersencellen - Diamanten

'Diamanten' is de derde single uit We Ploeteren Voort, het debuutalbum van Hersencellen. De Wase regisseur Alec Lamberts maakte hiervoor een knappe videoclip met satirische inslag, opgenomen in Sint-Niklaas en Temse. Camera: Mathias De Meester.

Luminous Dash is alvast - nu ja - fan.

Wat meer achtergrond over het thema van de clip? Die staat in het teken van de asbestproblemen in Sint-Niklaas. Alec Lamberts schreef eerder al een artikel voor Apache over het asbeststort en komt deze week – naar aanleiding van deze video – met een stand van zaken van het asbeststort in Sint-Niklaas. De bal ligt nu bij de provincie Oost-Vlaanderen, die in maart moet beslissen over de sluiting van het stort na een lijst van inbreuken (vrachtwagens die onafgedekt asbest vervoerden, asbest dat rondslingerde rond het stort en voor de inrit van het stort op straat, zakken asbest die scheurden bij de verwerking met een bulldozer en schadelijke oliën die niet mogen gestort worden in het andere inert stort van SVK). 

"Het asbestprobleem met enerzijds de verwerking van asbest in het bedrijf SVK met de bijhorende blootstelling voor honderden werknemers en anderzijds de uitbating van een asbeststort naast een woonwijk zorgt ervoor dat Sint-Niklaas niet alleen een verleden, maar ook een heden en een toekomst met asbest heeft. Mensen van het asbestfonds voorzien een piek van asbestdoden in de periode 2020 - 2025." 

De asbestlobby heeft zeer lang (tot 1998) asbest in omloop kunnen houden terwijl de asbestindustrie al in de jaren ’60 de schadelijkheid van asbest kende (bron: Asbest: Leugens, Chantage en Mensenlevens). De asbestlobby lijkt tot vandaag nog een hand te hebben in overheidsbeslissingen: de stad Sint-Niklaas die maanden wacht met een uitspraak over het asbeststort, toen het stort in 2006 werd vergund werd er zo weinig mogelijk over gesproken, minister Schauvliege die een studie naar asbest negeert en het parket dat lange tijd pv’s opgesteld op het asbeststort in Sint-Niklaas negeert en nu pas een gerechtelijk vervolg geeft.

Hopelijk is het allemaal schijn en bestaat er niets als de asbestmaffia, maar dan nog blijft het te betreuren dat over zulke bedreiging voor de volksgezondheid zo wordt getalmd.

Lees het volledige artikel in MO.

The Adventures Of Gershard Coxxx, Rotterdam Porn Poet

Binnenkort in uw plaatselijke cultcinema...

Trailer!

We Are Open 9 februari 2018

We Are Open vormt elk jaar een vroeg hoogtepunt om naar uit te kijken. Trix stelt dan voor wat er allemaal leeft in muzikaal België, vaak nog onder de radar. Op dag één leken de drie grote pijlers jazz, hip-hop en elektronica, liefst zo eigenzinnig mogelijk.

De avond opende in het Café met vier vrienden die met hun dure speelgoed ondertussen heel wat wereldhits op hun palmares hebben staan. Ga maar na: Dansende Mensen, Had Ik Maar Wat Meer Vakantie, Opa Euro, Papi Loma… Met Borokov Borokov is het dansen op zware beats, de kelen schor schreeuwen en morsen met drankjes. Is de muziek ook goed? Absoluut. Underworld meets de duivel zelve, en doe daar nog wat toetsen Kraftwerk bij. Of zoiets. Van beukende beats tot hemeltergende rave, alle registers werden opentrokken, tegen een achtergrond van haast hypnotiserende visuals met vooral veel quasi-naakt. Borokov Borokov zou elk feestje moeten afsluiten. Punt. 
Quote: Komaan eikels, allemaal dansen!

Enkele jaren geleden maakte ons land kennis met de getalenteerde Antwerpse rapper DVTCH NORRIS en vanavond konden we dat ook live meemaken. Nu eens speelse, dan weer intense hip-hop en diepe bassen zorgden voor een waar feestje in de Club. In een nieuw nummer ventileerde de sympathieke Dvtch zijn afkeer van rekeningen en huur betalen op een wel heel uitbundige manier. Naast een dj had deze geboren entertainer ook enkele gastrappers bij. Eerlijk is eerlijk, de beats en refreinen klonken soms iets te veel van hetzelfde, al helpt het dat de heren een koffer vol meezingers bij hadden. Een Seeking Closure en een Caught Up gingen er goed in. 
Quote: Fourty-seven and he’s dancing way more than you youngsters. Later I wanna be that guy.

Isolde Van den Bulcke wordt wel eens de Vlaamse Melanie de Biasio genoemd. Terecht. Met Tristan kregen we weerbarstige baslijnen, jazzy drums en zweverige synths voorgeschoteld, die een haast claustrofobische sfeer creëerden. De razend boeiende zanglijnen en hemelse stem van Isolde voerden ons weg naar een andere plek en tijdperk. De hypergelaagde ambient pop had niet zelden een bevreemdende opbouw, onvoorspelbaarheid troef met vaak abrupte eindes. Dreigende stukken werden met broze rustpunten afgewisseld. Een onbetwistbaar hoogtepunt van de avond. 
Quote: Why be racist, sexist, homophobic or transphobic when you could just be quiet? (op Isoldes t-shirt)

Na de overkokende potten op het heilige vuur van Tristan was er de tongue-in-cheek synthpop van het prettig gestoorde Gentse Hong Kong Dong. Hun geflipte elektronica is soms cheesy as hell, altijd eigenwijs as fuck, en vaak ook donker, unheimlich, space, creepy. Bij het geile Touching Underwear bliksemde het van alle kanten, al ging het om sensuele bliksemschichten, met dansschoenen aan. In Boy hoorden we TC Matic in overdrive. Sarahs viool en Bolis Pupuls drumbeats clashten er voorbeeldig met Geoffreys venijnige Gang Of Four riffs. En ook Sweet Sensations, drommels dansbaar, deed het ‘m weer. Hong Kong Dong, dat is ongegeneerd stoeien met elektronica en een halve discobol op je hoofd, of een frontvrouw die tussen het publiek springt. More is more, maar nu mogen alle ruimtewezens en robots weer even in de kast.

Het Brusselse duo GeRoeZeMoeS dropte vorige week hun lekkere single What Do You Do? Wij waren benieuwd of hun experimentele pop, gekruid met nostalgische synths en groovy baslijnen, ook live overeind bleef. GeRoeZeMoeS is zeker iets wat in het huidige muzikale klimaat wel eens groot kan worden in 2018. We moesten af en toe aan STUFF. of SeizoensKlanken denken, al krijgen catchy vocals bij de Brusselaars een hoofdrol. Die lagen trouwens aangenaam in het oor, wat samen met hun muzikaal vernuft, spelplezier en avontuurlijke klanken en structuren een meer dan geslaagd concert opleverde. Wat zeggen we? Een overwinning. Want bij hun hit-in-wording zetten de heren de Bar op zijn kop. Iederéén was mee en de lyrics werden uit zowat alle monden meegezongen. 
Quote: Do you wanna move for the milkman (een opvallende zanglijn die het publiek mocht scanderen)

Dijf Sanders: de Wederopstanding! Onze favoriete Gentenaar is terug van een inspirerende reis naar Java, en mystieke invloeden zijn diep in de vezels van zijn muziek doorgedrongen. Broeierige klanken die weten wij welke god moesten sussen, gingen gepaard met spirituele lichteffecten op een kleurrijk laken, een naargeestig mantra dat nog lang ons geestesoog zal teisteren – het moeten niet altijd de blote konten van Borokov Borokov zijn. De gedurfde set voerde ons in een diepe Indonesische trance, bedwelmd door een psychedelische sax (Nathan Daems) en spooky synths (Dijf Sanders). Het voorlaatste nummer was ook nog eens dansbaar en met voorsprong het meest toegankelijke van dit diep intrigerende concert. 
Quote: Nog eentje, van zes minuten.

Tijd voor een stevig potje instrumentale jazzy kraut/psych/mathrock met saxofoon als hoofdbestanddeel. Nordmann deed ons dansen op aanstekelijke grooves van uitgesponnen songs die de soundtrack van een of andere donkere Amerikaanse misdaadfilm hadden kunnen zijn. Instrumenten ontspoorden regelmatig in deze georkestreerde chaos met frequente orgastische uitspattingen. Het was puur gelukzalig genieten van stielmannen die hun vak verstaan.

Ondanks de ononderbroken stoet van kwaliteit was het toch een beetje uitkijken naar blackwave., de razend populaire hip-hopformatie die Antwerpen weer op de kaart van rapland zette. In 2017 scoorde het zevental de ene hit na de andere, en ook live zat dat allemaal goed in elkaar. Het was een verademing om een live hip-hop show bij te wonen met zo’n energie en muzikaal tot in de puntjes uitgewerkt, met ruimte voor solo’s van alle muzikanten. De frisse hip-hop klonk nu eens kabbelend en ingetogen, dan weer opzwepend en uitbundig. Jay Walker en Willem Ardui zijn trouwens niet alleen hippe vogels maar ze kregen ook een volle Zaal mee. De singles Big Dreams en Flow pakten live goed uit, en voor hun zeer gesmaakte grote hit Elusive (die blazers!) werden de heerlijke vocalen David Ngyah erbij gehaald. Dit was een concert om blij van te worden. Headlinen op dag één van We Are Open, daar is deze nog erg nieuwe band in elk geval met verve in geslaagd.

Of lees het allemaal op Luminous Dash!
Of via de website van Trix!

Foto's: Danny Quintelier

Vogelvrij

Als wij grazen in de wei,
wie prijst ons volleerd staren,
wie duwt ons omver in onze slaap?

Smachten wij in schoolslag naar het droge,
wie steelt dan onze stem,
wie doneert een stel benen?

De ketens, schaduwvleugels,
een mantra van spot.
De klok rond vegen we het vitriool uit onze ogen,
levelen wat verzonken ligt in littekens van loog.

Wie spaart de treurspreeuw, ver van zijn kooi?
De vrijheid lacht hem messcherp toe.

Eens voorbij de schoolpoort
zijn vogels voor katten.