Festivalverslag Pukkelpop 18 augustus 2016

Het was twee jaar geleden dat ik nog eens een dagje Pukkelpop had gedaan. Hoog tijd om daar verandering in te brengen dus. Dit jaar is het festival alleen nog maar gegroeid, met twee nieuwe podia. Donderdag was het warm en zonnig weer, en samen met het erg mooie muzikale aanbod die dag was dat dus puur genieten. De Limburgers van Whispering Sons, HUMO's Rock Rally winnaars en nieuwe helden voor new wave fanaten, mochten de Wablief?! openen. Ik had ze al enkele keren live gezien dit jaar en vorig jaar en kan alleen maar concluderen dat ze enorm sterk in hun performance zijn gegroeid. De frontvrouw gaf zich volledig. De hele tent vulde zich met een aura zwarter dan de nacht en zo was het perfect. We gaven ons volledig over aan deze oerdegelijke new wave. Sleepers' Reign volgde in dezelfde tent. Deze heren had ik na hun optreden op TrixTrax, kort nadat ze zilver haalden op enkele HUMO's Rock Rally's geleden, niet meer live gezien, en ze zijn er alleen maar veel professioneler op geworden. Hun berekende elektronica is een smulpartij voor de meerwaardezoeker, met vaak verrassende uithalen, van upbeat naar down-tempo en alles daartussen. De charismatische zanger gooide tussen de nummers door zonnebloemen in het publiek.

In de Club was de jonge Amerikaan Ezra Furman aan zijn set begonnen. Deze als vrouw verkleedde entertainer noemde zijn begeleidingsband The Boyfriends de beste band op heel Pukkelpop. Grappige lyrics en erg leuke muziek aangedreven door een saxofoon. Van de Canadese indie van Half Moon Run, die in de Marquee speelde, had ik meer verwacht. De boxen braakten veel te luide bassen, vooral tijdens 'She Wants To Know', een pracht van een song die een hoogtepunt had moeten worden. Verder zorgt twee en een half drumstel voor erg ritmische muziek en is je gitaar met je tanden bespelen altijd indrukwekkend. Erg leuk, maar nu The Maccabees ermee stoppen, mag het live toch nog iets straffer voor we hen tot hun opvolgers kunnen kronen.

Warhaus is het muzikale liefdesspel tussen Maarten Devoldere van Balthazar enerzijds en Sylvie Kreusch van Soldier's Heart anderzijds. Hun concert in de Club kwam maar traag op gang, maar vanaf het hitje 'The Good Lie' kregen we waarvoor we kwamen: erudiete popsongs gelardeerd met sixties-invloeden, de dreigende bombast van Nick Cave en heel veel lust. Op de Main Stage speelde Good Charlotte hun laatste nummers. Zelfs een band die je veertien jaar geleden al bagger vond, blijft nostalgie. De van kop tot teen getatoeëerde punkrockers lieten ons meebrullen met hits als 'I Just Wanna Live' en 'Lifestyles Of the Rich & Famous', en dat was leuk, maar laat ons ook gewoon toegeven dat er bijzonder weinig in deze muziek valt te ontdekken. Platte, maar nostalgische kak die we met iets van meer gestalte moeten doorspoelen. Robbing Millions bijvoorbeeld, dat is altijd een feestje! Hun dromerige poprock is puur genieten. Hun optreden in de Wablief?! was zeer degelijk, dat wel, maar ik ben iets meer ambiance van hen gewoon. Al ligt zoiets meestal bij het publiek.

Pukkelpop is een heel smakelijk buffet vol lastige keuzes. Af en toe moet je van je muzikale hart een steen maken en resoluut voor één band gaan. Maar 50/50 is ook niet altijd een slechte keuze. Bij Tom Odell op de Main Stage bleven we iets te lang staan, want deze blonde jongen en zijn band konden nogal verbazen. De ene hit na de andere galmde door de piano, versterkt door achtergrondzangeressen. Een heel brede sound, op het commerciële af, maar dan ook echt wel AF. Songs als 'Wrong Crowd' en 'Can't Pretend' horen tot het beste wat de commerciële radio's te bieden hebben. We bleven dus iets te lang staan en kwamen veel te laat de Club binnengewandeld, waar RY X zijn laatste nummer inzette. Deze bebaarde singer-songwriter maakt liedjes waar je heel stil van wordt. De toevoeging van de cello is bloedmooi. Meer oorgasmes in de Marquee, waar Kristian Mattson, beter bekend als The Tallest Man On Earth, zo maar eventjes een magistraal concert neerpoot. Zijn prachtige nummers werden versterkt door zijn begeleidingsband, maar 'Love Is All' bracht hij helemaal solo. En dat was kippenvel...

Pukkelpop 2016 telde best wat nostalgische tripjes voor de dertiger. De Australische rockers van Wolfmother maakten van de Main Stage een tijdmachine, terug naar pakweg 2006. De eerste nummers waren allemaal meezingers van formaat: 'Dimension', 'New Moon Rising', 'Woman', ze waren er allemaal. Met de geschifte bouncer 'Joker & the Thief' ging de wei compleet uit haar dak. Dit hadden we nodig! In de Wablief?! begon een heuse hoogmis voor de fans van het populaire televisieprogramma De Ideale Wereld. Ik pikte het momentje van Sociaal Incapabele Michiel mee, die ons live liet hakken over de sloot. Ambiance! Ondertussen was de Main Stage klaargezet voor Jesse Hughes en zijn kornuiten, de redneck rockers van Eagles Of Death Metal, die ons trakteerden op een heuse rockshow met hitjes als 'Cherry Cola' en 'Complexity'. Niet de meest boeiende muziek en eerlijk gezegd ook niet de meest sympathieke frontman, maar gelukkig was er weinig plaats voor politiek in de set.

The Kills is zo'n band die ik al meer dan tien jaar lang eens live wil zien, en dan breekt dat moment aan en is er een overlapping met een band die ik nog liever wil zien. Gelukkig komen ze in november nog eens terug naar ons land. VV en Hotel zijn een gedroomd garage rock duo, die vaag aan The Velvet Underground doen denken. Donker en charismatisch, gemengd met een stevige scheut motorolie. Ze gaan al heel lang mee en hadden dus een groot repertoire om uit te kiezen. Ik heb niet heel de show kunnen zien maar het ingetogen 'Black Balloon' zorgde voor kippenvel, en het recente 'Doing It To Death' is een dijk van een song die ook live erg goed werkt. Tot in het najaar, charmante Alison Mosshart!

Tijd voor lust, bombast en rock'n'roll. Alex Turner en Miles Kane hebben elkaar werkelijk gevonden, en de nieuwe plaat van The Last Shadow Puppets deed dan ook het beste vermoeden voor dit optreden. Deze twee geboren entertainers stoeiden met elkaar en het publiek dat het geen naam had, met vaak botergeile grijnzen op hun gezicht. De dandy's werden bijgestaan door een straffe liveband en heel wat strijkers, die de groteske muziek sterk aandikten zonder daarin te overdrijven. Het werd een prachtige performance, met als hoogtepunten 'The Age Of the Understatement', het aangrijpende 'Aviation', een innemende cover van The Fall, het energetische 'Bad Habits' en natuurlijk het flamboyante 'Sweet Dreams, TN'. IJzersterk optreden en een stevige dosis entertainment dus.

In de Wablief?! kon ik nog enkele nummers van onze nationale helden van Flying Horseman meepikken. Duizelingwekkende muziek van een klasseband van formaat. De op zich al voortdurend in zwarte rook gehulde Shelter werd nog zwarter toen de Amerikanen van Neurosis de muziekinstrumenten opraapten om aan hun bezwerende set te beginnen. De koningen van de doom brengen al dertig jaar trage, haast deprimerende metal met frequente woedeuitbarstingen. Fascinerend en indrukwekkend.

Van de Shelter naar de Marquee, dat is maar enkele stappen, maar een wereld van verschil wat muziek betreft. Bloc Party heeft de afgelopen jaren wat bandleden moeten omruilen, en erg positief kon je de kritiek op hun jongste plaat en hun bijbehorende concerten niet noemen. Het leek wel alsof men deze band unaniem had afgeschreven. Tien jaar geleden was het heel anders. Toen was Bloc Party gewoon dé band, en elke nieuwe single die ze op de wereld loslieten, dat was een hele gebeurtenis, iets om heel enthousiast over te worden. De heren hebben de post-punk dan ook heruitgevonden, met hun tegelijkertijd hyperenergetische en melancholische stijl. Kele Okereke bracht een stomende set op Pukkelpop, en het gretige publiek werd krankzinnig. En of bommetjes als 'Hunting For Witches', 'Song For Clay', 'Banquet' en 'Helicopter' werkten. Als een rode lap op een stier! De Marquee barstte bijna uit haar voegen bij de dansplaten 'One More Chance' en 'Flux', die altijd wat op het foute af zijn geweest maar blijven werken. Ook nieuwer werk zoals 'The Love Within' deed het niet slecht, en het weinig subtiele 'Ratchet' sloot een zeer geslaagd concert af.

Achttien bands op één dag, dat is niet slecht. Afsluiten deed ik in de Shelter, waar de mannen die willen te kap'ren varen van Mastodon voor een potje stevige progressive metal zorgden. Sympathieke knakkers met een zwak voor het stevigere werk. De meesters van de moderne metal zeg maar. Een geniale afsluiter van een hoogdag voor de muziek. Als Pukkelpop zulke affiches blijft voortbrengen, zullen ze me nog vaak terugzien.

Hoogtepunten: Whispering Sons, Sleepers' Reign, The Tallest Man On Earth, Wolfmother, The Kills, The Last Shadow Puppets, Bloc Party, Mastodon.