Een celdeling.
Bevrijd en in angstzweet bevroren.
Fantoompijn. Agorafobie.
L'union fait la force. Bloedarmoede. Leeg en belegen.
Een uitgewerkte pil. Waar is de calcium.
Waar is de nooduitgang.
Slapen in jouw afdruk.
Melancholia kijken met een glas, dan de hele fles wijn,
en 's nachts hetzelfde dromen over Mars,
die opgedoken van achter de zon ons met een kopstoot
reduceert tot de eindeloze slierten van irrelevantie
die we al lang in vaste vorm waren.
De vaas breekt, valt in exact dezelfde scherven uiteen als de vorige keer.
En de lijm is op.
En de winkel is gesloten, nee verhuisd, nee opgedoekt, nee failliet.
Elke ochtend een langere rij bij de voedselbedeling.
Kansloze kinderen.
Kansloze kleinkinderen.
Kansloze achterkleinkinderen.
Een credo: Wij zijn niet kapot te krijgen.
Toch niet van buiten uit.
Er kruipen termieten over onze geslachtsdelen.
Wij weven twijfels in het zonlicht. Vakmanschap.
Kijk ons roepen.
Hoor ons denken.
Niets is nog van porselein. Gehard als alles is in het vallen.
Wij verkopen ons koninkrijk voor een paard.
Een taxi die met gierende banden een remspoor achterlaat.
Wij zijn elkaars slijmspoor. Wij kotsen replica's van de ander.
Wij hebben ons de huid te hard aangespannen.
Fluit eens op mijn wang.
Onze tongen zijn larven op hun rug geworpen.
Gal lekt waar het niet spuiten kan.
Dikke zwarte druppels. Als pek.
Een aderlating. Een nieuwe mens. Wij zijn veel van elkaar maar spreken af:
geen voetnoten, geen biddende valken boven speeltuinen,
geen alligators op golfterreinen.
We zijn geen wonden, hoogstens gehalveerde hagedissen.
We zijn het spartelen verleerd. Ook dat hoort erbij.
Het is nu voluit inhaleren,
verdampte boodschappen uitblazen in het gezicht.
Rooksignalen. Schouderklopjes. Een pillamp in de ogen.
Ontkurk de fles. Blaas de illusies eruit.
Hier wordt geleefd.
Hier scheiden wegen.
Hier borrelt iets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten