Nep

Een witte flits in mijn hoofd
en de wereld trekt zich
samen, geruisloos,
een sluitspier, een sluis.
Hier sorteert men, grote kuis.
Er zijn schisma's, enigma's
die alles wat we kennen
kunnen kraken.
Wild trappend staan
we onzin te braken.
De eindmeet leek nabij,
maar is nu overal, zo blijkt,
elk overzicht is kwijt.

Een ersatz-bij,
een robot onze Heiland.
De grove borstel, al onze
zonden op één hoop geworpen.
Beklim met zuurstofmaskers
die we losrukken op de top,
het verbod op een totaalbeeld,
inhaleren van de waarheid.
Ons hoofd ontploft,
explosie bovenop een berg stront.

We vegen dorpjes van de kaart,
beton en glas komt in de plaats,
giftige gassen, beschaving,
zielloze flats, vooruitgang.
En hier heerst nu een nostalgische
drang die een vermoeden baart
van economische waarde,
en een vastgoedmakelaar reconstrueert
en noemt dat dan authenticiteit.
Zo worden ook verloren gewaande
waarden steeds hertekend
in plaats van bewaard.
Recyclage van oprechte emoties
maar dan tegen betaling
en voor de camera, volgens
één of andere hype.

En het brein wordt moe,
kan de shitload aan informatie
niet meer dragen.
Het is zwemmen in een zee
vol weke oesters zonder parels,
zwieren met een vlindernet,
al wat van waarde
glipt tussen de mazen.

We weten alles van de sterren af,
vrij compleet, zelfs hun dieet,
maar kennen we de namen nog
van de negen planeten,
wie was Vivaldi ook al weer
en weet iemand hoe
de eerste minister heet,
die van... die van... België?
En de vorige? En wat is er
ook weer met de joden gebeurd?
Iets met Hitler? En sanitair?
Ik weet het, deze tekst schrijf
ik te vroeg, maar wacht
nog enkele jaren,
en er rest niets dan troep,

pseudo-kennis,
gefabriceerde gevoelens,
en menselijkheid iets van vroeger,
even primitief als compassie en liefde,
niet meer van tel:
er is nu seks met robots!
De keuze snel gemaakt,
één grote aankoop, afbetaling,
en af en toe bijtanken.
Smeer nog wat olie en
wat passie in haar gewrichten,
dat ze niet piept.
Geen vieze ziektes en een heel
leven verzekerd van verzadiging,
zonder het gezaag,
uit de kleren wordt een keuze
als zo vele, een puur
economische overweging.

Ik verteken ons toekomstbeeld
waarschijnlijk een beetje,
maar voel je niet even trefzeker
hoe het leven steeds meer
ontbreekt in onze wereld,
kunstharten omnipresent,
de digibox onze dirigent,
sociale controle steeds sterker,
afleiding is de norm,
irrelevantie wringt
beschaving uit de kom.
Inhoud verwaarloosd, wij
knielen al jaren voor de vorm.

De garderobe van een koning
krijgt meer aandacht dan zijn beleid.
Boodschap wordt verpulverd
door een overdaad aan stijl.
Een witte flits in mijn hoofd,
een wereld afgedwaald
en ontspoord. Op de dool.
Onze apparatuur slimmer
en wij gestoord.
We zijn verzadigde slaven,
beate grijns als bij een idioot.
En alles is kunstmatig bijgeloof.