Festivalverslag Rock Werchter zondag 3 juli 2011

Begin juli. Tijd voor nog eens een dagje Rock Werchter, te Werchter! De affiche van 2011 is weer heel sterk, maar aangezien ik al heel wat bands heb gezien, sommige zelfs verschillende keren, kies ik er ook dit jaar een dag uit. Zondag begint vrij zwak. Tien minuten blijven we aan de Main Stage naar de puberrockband All Time Low, een waar dieptepunt op de affiche, kijken. Na enkele weinig om het lijf hebbende songs blijken ook hun bindteksten vreselijk clichématig te zijn. Quelle surprise! Het enige positieve aan dat stukje optreden waren de grappige teksten op de gele bordjes die heel wat festivalgangers droegen.

In de Pyramid Marquee speelde Everything Everything, die met hun ritmische indiepop en hemeltergende falsettozang wat aan Wild Beasts doen denken. Niet slecht en eigenlijk zelfs heel verfrissende synthmuziek. Vooral afsluiter 'Photoshop Handsome' viel in de smaak. Een serieus minpunt vond ik het ontbreken van 'Final Form', sowieso hun beste nummer en een trapje hoger dan hun andere songs. Maar leuke start, dat wel!

Vanaf hier enkel heel straffe acts gezien. De jonge Londense honden van The Vaccines speelden de Marquee plat met hun catchy indierock. Vooral het vrij donkere 'All in White' is goud waard. Wat een nummer. Maar vooral de meezinger 'If You Wanna' zorgde voor een feestje in de Marquee. Voor deze revelatie liet ik met plezier Social Distortion staan.

Voor de Australische psychedelische heren van Tame Impala konden we maar enkele nummers blijven staan. Vooral hitje 'Solitude Is Bliss' kwam weer heel goed over. Had nog meer willen zien, want dit is een topband, dat bewezen ze vorig jaar ook al op Pukkelpop.

Over naar de Main Stage dan met het Britse Kasabian, die een fantastisch best of concert brachten. Hoogtepunten waren de hits 'Underdog', 'Shoot the Runner' en 'Empire', en ook afsluiter 'Fire' werd door iedereen luidkeels meegebruld. Eén van de strafste songs was 'Switchblade Smile', hun nieuwe single en verdomd lekkere zomerhit als je het mij vraagt.

Vaste waarde Kaiser Chiefs volgde hierop met een even strakke set. Ik had ze al jaren niet meer live gezien, al van hun eerst album niet meer, en nu zitten ze aan album vier. Vooral met hu vorige cd wisten ze me niet meer te boeien, maar nu zijn ze terug met een nieuw album en de zeer intense, keiharde single 'Little Shocks' is alvast veelbelovend. De tijd was rijp om dit sympathieke vijftal rond Ricky Wilson, professionele springbal en stuntman, weer eens op een podium te zien staan. Het resultaat was een zeer geslaagde set met geen mindere nummers - die hadden ze achterwege gelaten - en een Ricky Wilson die tot vanachter in de PA-tent liep er er zelfs even in klom. Hoogtepunten: 'Little Shocks', 'I Predict a Riot', 'The Angry Mob' en natuurlijk 'Oh My God'.

Het kan nog straffer! Grinderman, onder leiding van de immer emminente Nick Cave, speelde - nee: mepte, trapte en thrashte - de boel ook plat. Door het voortdurend tegen de vlakte smijten van gitaren en keyboard, gaf de excentrieke snorloze frontman zijn roadies wel érg veel werk. Het werd een loeihard, chaotisch monsteroptreden met de ene seksueel gefrustreerde song na de andere. Hoogtepunt was natuurlijk het intense 'No Pussy Blues', maar ook 'Worm Tamer', 'Heathen Child', 'Get It On', 'Bellringer Blues', 'Grinderman'... waren meer dan de moeite. Op een gegeven moment nodigde Nick zelfs een dame op het podium uit, waarna hij haar een handtekening gaf en de eerste strofe van 'Kitchenette' voor haar zong, waarna hij haar niet erg subtiel naar de 'uitgang' verwees. Nick Cave is weer op Werchter gepasseerd en fuck yeah, we hebben het geweten!

Even gaan eten en nog twintig minuten meepikken van Fleet Foxes. Hoe blij was ik toen ze 'Mykonos' speelden, hun allerbeste nummer? Zo gevoelig, zo mooi, zo intens. Eerste keer dat ik ze live zag, maar ooit moet ik hen zeker eens volledig zien.

En dan de headliner, de beste metalgroep die er is, en gewoon één van de strafste livebands die ik ooit heb gezien, en dat is ondertussen, met deze Werchterpassage erbij, al vier keer! Ondertussen is het concept me al heel vertrouwd. Een enthousiaste entertainer Bruce Dickinson die zowat overal op het podium tegelijk te vinden is, wild zwaaiend met zijn Britse vlag tijdens 'The Trooper' (wat een plaat trouwens!), de gitaristen die voortdurend in een dodelijke strijd of innige liefdesdans met hun instrumenten verkeren, af en toe geplaagd door een guitige Eddie-pop, elke tour in een lichtjes afwijkende fase geëvolueerd, net zoals Eddie op de albumhoesjes (voor de Final Frontier plaat: een soort alien), en dan nog gigantische Eddie die achter de set komt piepen en gevaarlijk het publiek bekijkt die hij van plan is te vernietigen. Maar dat komt er nooit van. Eddie is een robot. Tijdens elke song verscheen er een ander kolossaal doek, en zo kon elke Iron Maiden-fan al raden welk nummer ze gingen spelen. In het begin kwamen veel nieuwe nummers aan bod, straffe songs, maar wij keken vooral uit naar het oude materiaal. Vooral songs als '2 Minutes to Midnight', 'The Wicker Man', 'The Trooper', 'Iron Maiden' en 'The Evil that Men Do' vielen zeer in de smaak. Zulke rockklassiekers zouden ze meer op de radio moeten spelen! En dan waren er nog de lange, ontzettend intense nieuwere songs zoals het innemende 'Dance of Death' en het aangrijpende, weergaloze 'Blood Brothers', een song waar ik keer op keer kippenvel van krijg. Was al zo blij dat ze dat op Pukkelpop speelden, en nu deden ze dat gewoon opnieuw! Ook oerdegelijke hits als 'Fear of the Dark' (meezinger en -headbanger van formaat), het cultnummer 'The Number of the Beast' en de verdomd knappe klassieker 'Hallowed Be Thy Name' waren weer van de partij. Net zoals op Pukkelpop kwam de oeroude hardrock-meezinger 'Running Free' helemaal op het einde, waarna iedereen blij naar huis ging, want dat was het enige zinvolle dat je na dat concert en met de nog te komen bands op de Main Stage nog kon doen. Ik heb me wel geamuseerd, moet ik zeggen!