Bron

al van bij de geboorte

pissen serafijnen je

wijsheden in de oren

blauwe lessen rode raad

 

en al van in de wieg

trekt de dood met de steurstaart

je suggestief bij de tenen

 

hangend aan moedersrokken

schuif ook jij door lange plassen

speel je met eikapsels en kokkels

 

je strandgaapt naar de lege lijn

vermoedt een einde ergens ooit

 

niet nu - nu schep je zand om

tot eetbare forten

waarin je wenst te [            ]

 

rillend achter geluidsdichte duinen

construeer je gipsen reuzen

een leger te weinig te laat

 

maar de dood is een orgie

met vele onbeslapen bedden

 

ze is een vrouw aan de piano

met een sleep die zich trapsgewijs

aan je bange blik onttrekt

maar we horen de aria

herkennen elke variatie

 

je smoort nachtmerries in prime time

met achter maskers maskers

tot je staart in het gelaat

van een opgedroogde bron