Ballonnenvrees 24 juni 2022

Niet dat Ballonnenvrees in de zomer echt stil gaat zitten maar in 2022 kregen we eindelijk nog eens een waardevolle seizoensafsluiter in Café Boekowski. Eerst nam Eva Cabuy ons mee naar de plakkerige dansvloer. We kregen er een kortverhaal 'Industrial Feel' bij, over een baliemedewerkster bij de stadsbibliotheek en ene Andreas, op zoek naar een boek van Bukowski; van een cute meet gesproken. Verder nog de tekst 'Copernicaanse Revolutie' en ook nog haar straffe ruimtegedicht, waarin ze met taal speelt als een kind met een speelgoedraket. Van Lou Mechraoui kregen we poëzie in het West-Vlaams, en evenzeer goudeerlijke gedichten zoals 'Spectrum', over autisme. Uit zijn bundel Het Dichterdier plukte hij een gedicht over kwetsende reacties op zijn trans zijn. Met het korte 'Zout' vierde hij de vrouw.

Met Wim Vandeleene, bekend van het platform Roer, kregen we nog een West-Vlaming over de Antwerpse vloer. Hij opende met een metagedicht over poëzie voordragen op het podium. Soms moet je de thematiek niet te ver gaan zoeken. Volgden nog een bijgelovig gedicht, een verkeersgedicht, en twee klimaatgedichten, waaronder een verbale ark boordevol dieren. Met 'Werf Van Morgen' en 'Brandweerman' sloot hij zijn stoet van fijnzinnig geschreven poëzie af. Always a pleasure. Ook akim a.j. willems was van de partij. We kregen zijn inleidend en afsluitend gedicht uit zijn volgende bundel Schrammenschrift, en enkele liefdevolle in memoriams. Boudewijn Büch en Frank Vandenbroucke passeerden de revue. Zo is 'Een Renner Is een Dichter, Frank' een prachtig eerbetoon aan deze tragische wielrenner. Opnieuw een zegetocht voor de zoveelste passage op Ballonnenvrees van deze Kempenaar. Alweer hing er een heel cafépubliek aan zijn lippen.

Die stilte werd ruimschoots goedgemaakt tijdens een haveloze en laveloze pauze, waarna de al lichtjes aangeschoten Kibi Puati Nelen aantrad, de stadsdichter met de langste bindteksten. Hij zette een oude hiphoptekst om in spoken word, bezong de natuur in een gedicht over zijn Kempische roots, en haakte in op de tand van Patrice Lumumba die vorige week weer aan Kongo werd overhandigd. In 'Quarantijden' vatte hij de tijdsgeest van 2020 samen en tot slot was er zijn gedicht over Crystal Palace, het meest notoire bordeel in het Antwerpen van een eeuw geleden. Jessica Bouhez verblufte ons met een woordenwaterval die niet voor haar voorganger moest onderdoen, met expressieve teksten die amuseren dan weer schokken, echter nooit zalven zonder te schoppen. Zo was er het gedicht over de ex met kinderwens.

Muziek! Van Jakobistan kregen we een mooie en vrij afwisselende set. Uit zijn meest recente ep Twee Volle Manen Later was er het opgewekte 'Later'. Met het ontroerende 'Onder het Lawaai' raakte hij een gevoelige snaar bij het publiek, en zo ging ook de recente single 'Beter Niet Gezegd' en het bluesy en prettig gestoorde 'Bronstige Beren Dansen Niet Voor Niets' erin als zoete koek. Voor 'Losse Woorden' en 'Fietspad' kwam de organisator mee op het podium. Het zijn de twee teksten uit het ondertussen ruime repertoire waarin de singer-songwriter beroep deed op de poëzie. Dit was een van de weinige keren dat Kobe Ardui en Gert Vanlerberghe het podium delen, want Jakobistan gaat er dit najaar helaas mee stoppen. Tracht hem dit jaar dus zeker nog live te pakken te krijgen.

 

De open mic werd geopend met een nachtliedje van Traag Verstand. Nachtpoëzie was er ook, van de hand van Jeroen Van Heirzele, in 't Engels. Annika Cannaerts, van Antwerpen Leest, schrijft gedichten om in te gaan wonen. We onthouden: "Ik adem dondervliegjes." Met met de woorden van Anne-Marie Van Wijnsberghe wandelden we door de straten van het vroege Antwerpen. Een persoonlijke favoriet is Antony Samson: 'Koffiebar en enkele huiselijke gedichten die getuigen van de gelaagdheid van een relatie, plus het losbandige gedicht 'Hotelkamer'. Mia Terra las over depressie, een intens Engelstalig gedicht, maar we kregen ook een vrolijker gedicht over aantrekking. Daarna 'Forms Of Decay' van Ann Dupont, plus een gedicht over een mooie avond in Bordeaux, overgoten met wijn. Gust Peeters had enkele naar het Nederlands vertaalde Oekraïense gedichten bij, telkens een heftig oorlogsrelaas. Tot slot Lander Cornelis, over de lieve maan en een zwangerschap op de koop toe.

U was weer een gretig, lief en voltallig publiek. U kreeg waar voor uw nul euro, want de lat lag over het algemeen weer erg hoog. En zo mag Ballonnenvrees weer voorzichtig over de invulling van het najaar beginnen nadenken. Maar eerst nog een editie op de Gentse Feesten. Op 23 juli staan we namelijk in het theater Op de Wolken. En zo reist Ballonnenvrees verder dan ze ooit heeft gereisd. Wie weet tot dan!

Foto's: Jan Cuypers

Charleroi

Dat Charleroi de meest treurige stad ter wereld is, daar kan ze zelf ook weinig aan doen. Al jaren wordt de historische tristesse van de mijnen zorgvuldig en liefdevol onderhouden. Monumentenzorg. UNESCO zou haar interesse al hebben laten blijken. Het spuuglelijke belfort uit de vorige eeuw prijkt toch al jaren op de werelderfgoedlijst. Niemand weet echter waarom. En Rimbaud zag ooit iets in dit misbaksel van baksteen. Maar Rimbaud was krankjorum. En hoeveel liters laudanum dient een dichter tot zich te nemen om dit wanstaltig oord ook maar één enthousiaste dichtregel te gunnen. Er bestaat nog niet genoeg naslagwerk over. Om niet te zeggen geen.

 

Nee, Charleroi, dat is een stad om te vermijden en, lukt dit niet, om te verlaten. Eeuwige werven en lege pleinen, mijnterrils die zwijgen. Tom Pintens zong een lied en dat is best sympathiek. Maar het zet geen zoden aan de dijk. De Samber stroomt en Charleroi is haar slijk. Ik kuier door straten die zélf het leven moe zijn. En het huilt in mijn hart als de regen op de stad. Verlaine. Die andere halve gare.

 

Een huiszwaluw luchtdanst sierlijk boven de rivier. Een zeldzame manifestatie van esthetiek. En ik voel medelijden voor het dier. Het mist iets essentieels in het leven door elke lente zonder fout naar Charleroi terug te keren, er zelfs zijn zomer te spenderen, en niet pakweg in Luik of Morlanwelz. En cafés lijken met hun afschuwelijke gevels te schreeuwen: blijf hier weg. Wie strandt in Charleroi, heeft brute pech.

 

Festivalverslag Best Kept Secret 11 juni 2022

Vier jaar geleden proefde ik voor het eerst van dat heerlijke festival dat Best Kept Secret is. Twee jaar geleden zag de line-up er zo goed uit dat ik een combiticket kocht, maar door de pandemie vielen deze editie en die van het jaar daarop in het water. Eindelijk mogen we weer, en dus trokken we voor één dag naar Hilvarenbeek. Er speelde namelijk een legendarische Amerikaanse band die zo goed als nooit de Lage Landen aandoet.

De dag valt in twee op te splitsen. Vanaf dEUS begon er een ware marathon van crossen tussen podia One en Two, met de ene sublieme act na de andere. Ervoor was het vooral chillen, het mooie terrein verkennen en hier en daar een bandje meepikken. Zo was het leuk dansen op de artpop van de kortgejurkte Schotse band Walt Disco, op het wat verborgen podium The Secret. Af en toe deed dit sympathieke jonge bandje wat denken aan Talking Heads, scheutje new wave, maar op enkele uitschieters na bleef ik wat op mijn honger zitten. Pip Blom zag ik niet zo lang geledenal in het voorprogramma van Bloc Party. De Nederlanders lieten in de grote tent van Two songs opdraven die zowel strak als kabbelend klinken. Hoewel ik hield van de energie vonden we de nummers allemaal wat op elkaar lijken en gingen we halverwege het concert naar The Floor. Daar was het dansen geblazen op de zomerse dj-set van hun landgenoten Yin Yin. Het leven is mooi op een festival aan de oever van het meer. De zon was onverbiddelijk, de dansbare pop van de Noor Boy Pablo, op de One, welkom. Maar na al dat vlakke vertier snakten we naar acts die ons zouden wegblazen.

De Ieren van Just Mustard, die normaliter in The Secret zouden spelen, moesten afzeggen en dus kregen we er een Britse band voor in de plaats die we eigenlijk veel leuker vonden. The Goa Express deed ons in alle opzichten denken aan Shame, en hoewel dit echt weer het zoveelste postpunkbandje anno 2022 is, waren we fan van deze energieke set. Beste optreden van de dag tot nu toe. Maar dan moest de 'marathon' nog beginnen. Daar was dEUS al op de Main Stage, de enige band die we vandaag zagen met een discografie die tot in de jaren negentig reikt. Soms voelen we ons echt stokoud op zo'n festival. Wanneer het meesterlijke 'Instant Street' werd ingezet, zei een jonge Nederlander voor ons tegen zijn vriend dat dit toch écht wel een oud nummer was. Mauro's verwoestende gitaarriffs brachten de wei in vervoering, en met 'Hotellounge', 'Sun Ra' en 'Bad Timing' zette de Antwerpse band z'n uitstekende selectie uit een indrukwekkend repertoire verder. Met afsluiter 'Suds & Soda' ging het dak er helemaal af. dEUS overheerst altijd.

Hup naar de zijtent voor een eigenzinnige band die al enkele jaren op mijn verlanglijstje stond. Alle concerten in de Two waren 'afgekapt' omdat we altijd op tijd terug wilden zijn voor de nog straffere acts op de One. Dat is jammer want ook de line-up van de Two ging in stijgende lijn. Big Thief bracht begin dit jaar een briljante plaat van zo'n anderhalf uur uit en daaruit werd natuurlijk rijkelijk geput. Een van de hoogtepunten vond ik een snoeiharde versie van het vrij wacko 'Spud Infinity'. Bij het lieflijke 'Certainty' moest ik bijna een traantje wegpinken. Valse start bij 'Not', omdat Adrianne Lenker haar tekst even was vergeten. Het publiek wilde dit nummer zo graag dat het in een euforisch gejoel uitbarstte toen het dan uiteindelijk toch lukte. De breekbare stem, rake lyrics en ruwe distortion maken dit hun beste nummer.

Hit na hit kregen we van de Ierse postpunkers van Fontaines D.C., tot vervelens toe gehypet als de headliner van de toekomst, al is dat natuurlijk niet gelogen. Toen ik ze in Trix zag, was hun derde langspeler nog niet verschenen. Nu wel, maar naast hoogtepunten als 'Skinty Fia' en 'Nabokov' kregen we ook vooral heel veel oud werk. De band had er duidelijk veel zin in, het publiek zo mogelijk nog meer, en dus werd elke lettergreep van 'Too Real', 'Jackie Down the Line' en 'Boys In the Better Land' door duizenden kelen meeschreeuwd. Met songs als 'A Hero's Death' en 'Televised Mind' toonden Grian Chatten en zijn hoodlums zich al als songschrijvers van de bovenste plank. Met 'I Love You' kronen ze zich als koningen van 2022. Er zullen weinig platen verschijnen dit jaar die beter zijn dan Skinty Fia. Meer dolle pret bij de synthpop van Metronomy in de Two. We kregen een energieke set, dansten de virussen uit ons lijf, en scandeerden mee met 'Salted Caramel Ice Cream' en vooral 'The Look', een indieklassieker van ook alweer elf jaar geleden.

En dan de band waar we allemaal twee decennia (!) plus nog een halfuur extra op hebben gewacht. Julian Casablancas, Albert Hammond Jr., Nikolai Fraiture, Fabrizio Moretti en Nick Valensi, ofwel The Strokes, hebben in de afgelopen twintig jaar een repertoire opgebouwd waar de meeste bands alleen maar van kunnen dromen. Klassiekers zoals 'New York City Cops', 'Hard To Explain' en 'You Only Live Once' klinken nog steeds even fris, en nieuwere songs 'Brooklyn Bridge To Chorus', 'Threat Of Joy' en 'The Adults Are Talking' moeten daar niet voor onderdoen. Bij 'Reptilia' en 'Juicebox' ontplofte de uitzinnige wei, en telkens opnieuw werd de tekst gehoorzaam meegezongen. Julian Casablancas' bizarre bindteksten en grapjes ('drums please, Fab' of een award voor het nummer 'Take It Or Leave It') waren de bedenkelijke lijm tussen de nummers. Samen met enkele improvisaties bevestigden ze voor het imago van een band die niet zomaar hun setlist afratelt maar zich gewoon amuseert op het podium. Met 'Ode To the Mets' kregen we een bloedmooi bisnummer, en de knapste visuals van het concert. Dat ze hun allergrootste hit achterwege lieten, is natuurlijk jammer, maar als je uit zoveel bekende meezingers kunt kiezen, stoort dat amper. The Strokes kwamen, zagen en overwonnen, en wij konden ons geluk niet op.

Feesten tot diep in de nacht kon met onder meer Faisal en Joost Van Bellen b2b St. Paul en hun UK Rave Set, op The Floor, maar wij hadden nog een belangrijke afspraak met de Amerikanen van Beach House. Eindelijk een concert op de Two dat we volledig konden meemaken. Hun troostende en gelukzalige dreampop is als morfine voor de oren. Het was heerlijk wegdromen bij prachtsongs als 'Dark Spring', 'Silver Soul', 'Pink Funeral', en vooral 'Superstar' en 'PPP'. Want ook zij hebben een zeer uitgebreide discografie, en ik had de indruk dat ze echt voor een topsetlist hebben gezorgd. Zeker met een afsluiter als 'Over and Over'. Daarmee trokken ze een dikke vette streep onder een zeer geslaagde festivaldag. Ook alweer zo'n twaalf jaar geleden dat ik Beach House live zag, dus dit was, met al die nieuwe favorieten erbij, een fantastisch weerzien. Ook met Best Kept Secret zelf trouwens, een festival waar je haast zou willen gaan wonen. Volgend jaar opnieuw?

Flavours of the month

King Kendrick is back. His latest album Mr. Morale & The Big Steppers is already a true classic, with several singles invading this month's list, but it is 'The Heart Part 5', a masterpiece that is not on the album, that ranks #1 this month! We have some other interesting collabs as well, such as the surprising but beautiful duet of Yeah Yeah Yeahs and Perfume Genius. Arno's death was a long expected shock to every fan, and now he will leave us with a posthumous album, with a promising first single. Forgive me including myself, but I'm really happy with this collaboration with Jakobistan, who's made a really moving song that I'm proud to be a part of. Also, it's my birthday this week :) Ranging from postpunk to hip hop to jazz to reggae fusion this is a truly diverse list, just in time for the summer festivals!

 

 

1. Kendrick Lamar - The Heart Part 5
2. black midi - Welcome To Hell
3. The Smile - Thin Thing
4. Gently Tender - Love All the Population
5. Kiwi Jr. - Night Vision
6. Kendrick Lamar feat. Kodack Black - Silent Hill
7. Yeah Yeah Yeahs feat. Perfume Genius - Spitting Off the Edge Of the World
8. Arcade Fire - Unconditional I
9. Fontaines D.C. - Roman Holiday
10. Altin Gün - Badi Sabah Olmadan
11. Kendrick Lamar feat Blxst & Amanda Reifer - Die Hard
12. Jakobistan feat. Gert Vanlerberghe - Losse Woorden
13. Interpol - Fables
14. Cucamaras - Winners Chapel
15. Regina Spektor - Up the Mountain
16. Will Butler - A Stranger's House
17. ...And You Will Know Us By the Trail Of Dead - No Confidence
18. Kendrick Lamar - N95
19. Viagra Boys - Troglodyte
20. Anna Calvi - Ain't No Grave
21. Andrew Bird - Make a Picture
22. Jack White - If I Die Tomorrow
23. easy life - BEESWAX
24. Beach House - Hurts To Love
25. Arno - La vérité
26. Santigold - High Priestess
27. Denzel Curry feat. REASON - 1st Quarter
    
28. Ezra Collective - Victory Dance
29. Dans Dans - Wolk
30. Danger Mouse & Black Thought feat. Joey Bada$$, Russ and Dylan Cartlidge - Because

Laat de oorlog thuis

De eeuwenoude kreten in ons dna.

Ze zwijgen laat ons zijn zoals we zijn.

Uw legers en uw tanks

zijn hier niets verloren.

Tot wie ik bid,

met wie ik slaap,

hoe ik me kleed,

wat ik graag doe,

het zijn uw zaken niet.

Dus verzamel uw paarden en soldaten,

uw tanks en al uw wapens,

en keer terug achter de horizon.

Neem de dood weer mee,

we moeten haar hier niet.

En al uw hang naar macht,

alle gruwel die u hier bracht,

uw tegenpool van onze vrijheid,

waar we best blij mee waren,

voor u verscheen,

uw haat en uw geweld,

pak ze weer mee.

 

En binnen vele jaren,

als u zich weer aan onze deur vertoont,

en u laat de oorlog thuis,

wie weet bent u weer welkom;

voorlopig echter niet,

voor nu

verdwijn.