Blijf in uw kot, bij uw kat.
In tegenstelling tot honden, voor wie lockdowns niet lang genoeg kunnen duren, met al die extra uitgesponnen uitvluguitjes, heeft de huiskat het wellicht nog lastiger in dergelijke periodes dan z'n baasje. Vroeger hadden de katten van België vijf dagen in de week het kot voor zich alleen. Ook Raki was vaker overdag alleen thuis dan dat-ie m'n appartement moest delen met - stel je voor - zijn baasje. Nu was dat baasje elke dag de hele dag thuis.
Strontvervelend, mocht je het hem vragen en hij het Nederlands machtig. Ik zag het verwijt onweerlegbaar in zijn ogen staan. Wanneer ga je nog eens weg? Voor minstens acht uur? En wanneer nog eens voor veertien dagen? Maar vakantie zat er voor Raki de komende maanden niet in.
En wat kroop de tijd. Vooral voor hem dan. Hoeveel kattenjaren zijn er tijdens de lockdown alles bij elkaar verstreken? Binnenkort kunnen we spreken van een verloren kattengeneratie, die amper van de geneugten van alleen thuis mocht proeven. Want laat ons ook deze helden van de pandemie niet vergeten.
Dus hield ik hem zo goed en zo kwaad ik kon bezig. Met een staarwedstrijd waren we al gauw een uur zoet. Ik won altijd.
Als vergelding zouden de sofa en de tafelpoten eraan geloven. Beetje bij beetje de tand des tijds een pootje helpen.
Af en toe keek hij een serie onbegrijpend mee, afgewisseld met spontane gymnastiek en kattenwasjes. Beelden zonder betekenis bingen was voor hem niet weggelegd. Voor wie wel?
Elke dag stal hij buitenlands nieuws van me nog voor ik zelfs maar de kans had om door de koppen te snellen. Zelfs mijn kat was dezelfde gemaskerde tronies in dezelfde pulls of pakken beu. Maar de krant was zijn enige raam op de wereld. En ook al kunnen dieren niet lezen, na maanden pandemie in de gazet weet zelfs een fruitvliegje wat het woord 'virus' betekent.
Geen moment liet ik Raki met rust. Hij was mijn enige kompaan. We braken samen het brood, vertelden elkaar jokes, zagen de avondklokzon achter de stad verdwijnen. En de volgende avond opnieuw.
Soms speelden we krokodil met kiespijn. Ik won altijd.
Foto: Teutë Kllokoqi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten