De zomer kan mij niet raken.
De lente kreeg me al klein.
Er huivert een holenbeer
in de tempel tussen
twee keer slapen.
De zon, slechts decor,
verveelt zich in
mijn niet ontluiken.
Zout in mijn aarde,
spoiler: iedereen gaat dood.
Er is hoop maar die is zich
bij aanvang gaan ontschminken.
Er valt een les te
ontfutselen aan leegte,
cour of jardin.
De herfst souffleert niet,
zuigt de regels weer het brein in,
ontmantelt kunst tot concept.
En de winter ont-oefent z'n encores,
kent ze bijna niet meer par coeur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten