donderdag 24 januari 2019
Ballonnenvrees Barst! 23 januari 2019
Met de feestdagen achter de rug zijn we weer helemaal klaar voor het nieuwe jaar, inclusief een nieuw seizoen van allerhande podia. Na de uiterst geslaagde avond Hedonismuz in Ekeren kon een nieuwe editie van Ballonnenvrees niet onderdoen. Daarom pakte De Kleine Hedonist uit met een indrukwekkende affiche van jonge beginners, ouwe rotten en een snoeiharde rockband, met als afsluiter geen open mic maar een feestje. Ballonnenvrees Barst! was de eerste editie van Ballonnenvrees in z'n zesde jaargang, en nu al legendarisch.
Ella S. Dalemans beet de spits af met haar interpretatie van een wachtkamer, raak proza over een president die in een wildgroei van letters wakker wordt. Dat die letters van het eloquente type zijn, mag in het geval van deze jonge schrijfster duidelijk zijn. Vervolgens het verbale vuurwerk van Bulderdranger Steven Grietens, met zijn heerlijk bombastische en uiterst enthousiaste stijl. Omdat we uitkeken op een winterse weg begon hij met zijn wintersportgedicht. Later in zijn set trachtte hij een revolutie te ontketenen tegen de dictatuur van de technologie. Na een jubelend gedicht over gelukkig zijn bracht hij nog een hommage aan Mark E. Smith, de zanger van The Fall, die een jaar geleden overleed: 'Ik Ben Zo Verblind', Grietens' eigen interpretatie van het nummer 'Blindness'. Altijd literair verantwoorde topentertainment met deze sympathieke Antwerpenaar.
Vervolgens, uit Dilbeek, Vanessa Daniëls, een van de laatste ontdekkingen in de wereld van de podiumpoëzie. We kregen naar eigen zeggen stroperige gedichten over Touch & Go, over brief en over zeep voorgeschoteld, in volleerde performancestijl. De laatste tekst bleef nog een hele pauze lang op onze maag liggen. Sterk. Na een pauze die één soundcheck van JJ Handshake lang duurde, besteeg de Diestse kleinpunker het podium met gitaar en mondharmonika om ons enkele rauwe liedjes in het gezicht te spugen. 'Caroline', 'Wijsheid In Zetpilformaat', 'Tijger', 'Geen Stadsgedicht', 'Zonde van de Zondaars', het zijn stuk voor stuk meebrullers van formaat. Binnenkort start de man zijn wassalontournee.
Andy Fierens, mooi in het pak, staat al 25 jaar op het podium. Een ouwe rot en klassebak met dus al heel wat gedichten op de teller. Vanavond kregen we enkele pakkende primeurs te horen. Zijn pletwals had hij thuisgelaten, zijn nieuwe gedichten zijn meer ingetogen, doch niet zonder de gekende hilariteit. 'De Snurkers', een tekst over zijn vader, kwam stevig binnen. Moeiteloos hield Fierens dit hoge niveau aan, terug naar de bron van het geweld, van kogel over pijl tot vuist, terug in de tijd - zeer origineel, zoals vaak bij deze Antwerpse oervader van de podiumpoëzie. We kregen nog onder meer 'Trager', 'Lieg Tegen Me', het beklemmende 'Horresco Referens', zijn veel te late kerstgedicht 'Jingle Bells' en 'The Return Of Jesus Christ', een gedicht voor The Valerie Solanas, die binnenkort hun nieuwe plaat releasen. We zagen een meer dan overtuigende set vol nieuw werk van een rasperformer.
En dan een portie zorgvuldig georchesteerd lawaai. Uit Gent kwam, zag en overwon The Very Very Danger, een prettig gestoord trio van bas, drum en synths (geen gitaar!) met Ian Clement aan de zang. Van de gespierde powerrock ging een meesterlijke speelsheid uit, we hoorden flarden Millionaire, Queens Of the Stone Age en, niet verwonderlijk, Wallace Vanborn. De precisieaanvallen op onze trommelvliezen waren welkom, en we gaven ons volledig over aan nummers zoals 'A Hero Wears a Helmet', 'The Fastest Forward' en het via Google Translate vertaalde pseudo-Japanse 'Watashi To Kite'. Drie wouddiertjes om in het oog te houden. Volgende week neemt de Nederlandse band De Staat hen mee op tournee, wat ongetwijfeld voor een stevige uitbreiding van hun fanbasis zal zorgen.
DJ Cornholio, sinds jaar en dag bezieler van het radioprogramma en de podcast Faar Out!, sloot de avond af met een dj-set tot in de laaate uurtjes. Het is eens wat anders dan een open mic. We dansten de ziel uit onze lijven op Tool, The Clash, Depeche Mode, The Cure en Flogging Molly.
De komende edities zijn 6 februari ('t Werkhuys: Lenny Peeters, open mic...), 22 maart (Boekowksi: Johan Sebastian Stuer, open mic...) en 10 april (De Kleine Hedonist: Tonnie Anders, Marieke Lightband...).
woensdag 16 januari 2019
The Brixit Club
The Brixit Club: Jonathan Coe's Middle England
Jonathan Coe has done it again! Met zijn twaalfde roman Middle England (2018) krijgen we weer te horen van onze favoriete personages uit The Rotters' Club (2001) en The Closed Circle (2004). Middle England is daarmee het derde deel van zijn politiek-sociologische kijk op de Britse samenleving en de invloed van politieke beslissingen op een handvol families uit Birmingham: de Trotters, de Andertons, de Chases enzovoort.
Na de macht van de vakbonden en de opkomst van het thatcherisme in The Rotters' Club en Blairs Third Way in The Closed Circle is het nu de beurt aan de stille volkswoede die uiteindelijk tot een nipte YES voor Leave in het Brexit-referendum heeft geleid en alle chaos die daarop volgde.
Met zijn gebruikelijke gevoel voor op en top Britse humor pikt Coe de draad een zestal jaar na de frappante ontknoping van The Closed Circle weer op. Doug Anderton werkt en leeft op de eerste rij van de politieke ontwikkelingen, en ligt overhoop met zijn aristocratische echtgenote en zijn tienerdochter, die de levensstijl van haar moeder verafschuwt en haar vader niet radicaal genoeg vindt. Sophie Potter breekt met haar traditie om enkel met intellectuele mannen te daten en verrast iedereen, ook zichzelf, met haar nieuwe partner.
Benjamin Trotter, onze favoriete anti-held, blinkt zoals gewoonlijk uit in afwezigheid bij de tijdsgeest. Hij leeft afgezonderd, maatschappelijk losgekoppeld, en is altijd de laatste die iets te weten komt. Toch heeft hij zichzelf, en vooral zijn obsessie met Cicely Boyd, heruitgevonden. Zijn onafwerkbare superroman krijgt met de hulp van uitgever Philip Chase een nieuw elan. Zijn decennia lang gekanaliseerde obsessie bereikt zo haar hoogtepunt met een publicatie.
Pijnlijk amusant zijn de dialogen tussen Doug Anderton en Nigel Ives, waarin de glibberige logica aan de oppervlakte komt waarmee de 'gewone Brit' in de aanloop naar het referendum werd bespeeld. Het is vooral hun laatste ontmoeting, het post-Brexitinterview zeg maar, dat een zware klomp in de maag achterlaat. De complete u-turn van de Tories, het gevoel van “We’re fucked” en vooral de onvergetelijke exit van Nigel Ives geven een beklijvend beeld van de sfeer na de voor velen onverwachte resultaten van het referendum. De Tories hadden erop aangestuurd, in een sterke overtuiging van een overwinning voor Remain, en waren compleet onvoorbereid op een zege voor Leave. Je krijgt letterlijk het gevoel dat de politieke leiders van Britain absoluut niet weten waar ze mee bezig zijn. Deze passage is een van de meest frappante uit Jonathan Coe’s oeuvre.
Ook de scherpe verschillen tussen Dougs visie en die van zijn dochter Coriander tonen treffend de verdeeldheid binnen links: de oude salonsocialist versus de jonge Social Justice Warrior, de oude tegen de nieuwe punk. De verraderlijke framingtechnieken van zowel de pers als hordes SJW's (iedereen kent wel een Corrie Anderton) komen aan bod, niet zonder hun slachtoffers. Het andere uiterste is dan mogelijk de opmerkelijke vergelijking die Sophie's conservatieve schoonmoeder Helena maakt tussen de open censuur in China en de verdoken tirannie in het Verenigd Koninkrijk, die van het politiek correcte denken. Het is de tweede vorm die ze de ergste acht. De occasionele uiting van linkse intolerantie en het rechtse snowflake-vingertje wijzen erop dat niets eenduidig is, en dat het politieke spectrum allicht een gesloten cirkel is in plaats van een horizontale lijn, zoals ook al in de vorige roman werd gesuggereerd, niet het minst door zijn titel.
In elk portret dat hij tekent van Britain in de Tennies weet Coe de sterk gepolariseerde tijdsgeest te vangen. Van de gewelddadige rellen in Noord-Londen tot de steenrijke bejaarden op cruise in de Baltische Zee, overal houdt Coe de vinger op de pols van Merrie England, dat gekke land dat, dromend van een eenvoudiger, eenvormiger verleden, afdrijft naar een onzekere, beangstigende toekomst. De vermeende vijand wuift het van op de kade uit, bezorgd, steeds minder goed zichtbaar, ze weet het zelf ook allemaal niet meer.
Het begon met ergernis, altijd die betutteling, politieke correcte regeltjes en wetjes, snelheidsboetes, andere culturen die zich hier komen moeien. Speldenprikjes werden door sluwe politici genre Farage en Johnson opgeblazen tot steekwonden, muggen die prikken met de slurf van een olifant. De grootste partij werd handig bespeeld, een referendum zorgvuldig gesponnen, de illusie van echte democratie en zelfbeschikking glinsterend in het zonlicht. Het vrije land drijft verder af. Niemand weet wat er zich achter de mistbanken schuilhoudt. Maar het ga je goed, dear old Blighty.
En dan zijn er nog de talloze verwijzingen naar de eerste roman: Hatfield & The North, The Lark Ascending, Longbridge, The Grapevine, Othello - weet je nog? Er is zelfs een tekstueel knipoogje naar de interieure monoloog van Benjamin op het einde van The Rotters' Club, nog steeds de langste zin uit de Engelstalige literatuur. Ook zijn er een heleboel nieuwe personages om ons blij over te maken, net als enkele verrassende comebacks. Voor wie de eerste twee boeken nooit heeft gelezen is het perfect mogelijk om meteen met Middle England te beginnen, want er is geen betere periode om het boek te lezen dan nu, vlak voor de feitelijke Brexit (of 'Brixit' volgens Nigel Ives). Al zou je de subtiele knipoogjes, de hilarische verwijzingen, de lezersnostalgie missen, die het boek extra aangenaam maken, naast ontzettend relevant.
De enige optie als lezer is Remain, want er zijn nog wel wat rekeningen te vereffenen, hoofdstukken af te sluiten.
Op 29 maart kan je samen met onder meer Jonathan Coe en Ali Smith het Verenigd Koninkrijk gaan uitzwaaien op het Passa Porta Festival in de Bozar in Brussel.
Jonathan Coe has done it again! Met zijn twaalfde roman Middle England (2018) krijgen we weer te horen van onze favoriete personages uit The Rotters' Club (2001) en The Closed Circle (2004). Middle England is daarmee het derde deel van zijn politiek-sociologische kijk op de Britse samenleving en de invloed van politieke beslissingen op een handvol families uit Birmingham: de Trotters, de Andertons, de Chases enzovoort.
Met zijn gebruikelijke gevoel voor op en top Britse humor pikt Coe de draad een zestal jaar na de frappante ontknoping van The Closed Circle weer op. Doug Anderton werkt en leeft op de eerste rij van de politieke ontwikkelingen, en ligt overhoop met zijn aristocratische echtgenote en zijn tienerdochter, die de levensstijl van haar moeder verafschuwt en haar vader niet radicaal genoeg vindt. Sophie Potter breekt met haar traditie om enkel met intellectuele mannen te daten en verrast iedereen, ook zichzelf, met haar nieuwe partner.
Benjamin Trotter, onze favoriete anti-held, blinkt zoals gewoonlijk uit in afwezigheid bij de tijdsgeest. Hij leeft afgezonderd, maatschappelijk losgekoppeld, en is altijd de laatste die iets te weten komt. Toch heeft hij zichzelf, en vooral zijn obsessie met Cicely Boyd, heruitgevonden. Zijn onafwerkbare superroman krijgt met de hulp van uitgever Philip Chase een nieuw elan. Zijn decennia lang gekanaliseerde obsessie bereikt zo haar hoogtepunt met een publicatie.
Pijnlijk amusant zijn de dialogen tussen Doug Anderton en Nigel Ives, waarin de glibberige logica aan de oppervlakte komt waarmee de 'gewone Brit' in de aanloop naar het referendum werd bespeeld. Het is vooral hun laatste ontmoeting, het post-Brexitinterview zeg maar, dat een zware klomp in de maag achterlaat. De complete u-turn van de Tories, het gevoel van “We’re fucked” en vooral de onvergetelijke exit van Nigel Ives geven een beklijvend beeld van de sfeer na de voor velen onverwachte resultaten van het referendum. De Tories hadden erop aangestuurd, in een sterke overtuiging van een overwinning voor Remain, en waren compleet onvoorbereid op een zege voor Leave. Je krijgt letterlijk het gevoel dat de politieke leiders van Britain absoluut niet weten waar ze mee bezig zijn. Deze passage is een van de meest frappante uit Jonathan Coe’s oeuvre.
Ook de scherpe verschillen tussen Dougs visie en die van zijn dochter Coriander tonen treffend de verdeeldheid binnen links: de oude salonsocialist versus de jonge Social Justice Warrior, de oude tegen de nieuwe punk. De verraderlijke framingtechnieken van zowel de pers als hordes SJW's (iedereen kent wel een Corrie Anderton) komen aan bod, niet zonder hun slachtoffers. Het andere uiterste is dan mogelijk de opmerkelijke vergelijking die Sophie's conservatieve schoonmoeder Helena maakt tussen de open censuur in China en de verdoken tirannie in het Verenigd Koninkrijk, die van het politiek correcte denken. Het is de tweede vorm die ze de ergste acht. De occasionele uiting van linkse intolerantie en het rechtse snowflake-vingertje wijzen erop dat niets eenduidig is, en dat het politieke spectrum allicht een gesloten cirkel is in plaats van een horizontale lijn, zoals ook al in de vorige roman werd gesuggereerd, niet het minst door zijn titel.
In elk portret dat hij tekent van Britain in de Tennies weet Coe de sterk gepolariseerde tijdsgeest te vangen. Van de gewelddadige rellen in Noord-Londen tot de steenrijke bejaarden op cruise in de Baltische Zee, overal houdt Coe de vinger op de pols van Merrie England, dat gekke land dat, dromend van een eenvoudiger, eenvormiger verleden, afdrijft naar een onzekere, beangstigende toekomst. De vermeende vijand wuift het van op de kade uit, bezorgd, steeds minder goed zichtbaar, ze weet het zelf ook allemaal niet meer.
Het begon met ergernis, altijd die betutteling, politieke correcte regeltjes en wetjes, snelheidsboetes, andere culturen die zich hier komen moeien. Speldenprikjes werden door sluwe politici genre Farage en Johnson opgeblazen tot steekwonden, muggen die prikken met de slurf van een olifant. De grootste partij werd handig bespeeld, een referendum zorgvuldig gesponnen, de illusie van echte democratie en zelfbeschikking glinsterend in het zonlicht. Het vrije land drijft verder af. Niemand weet wat er zich achter de mistbanken schuilhoudt. Maar het ga je goed, dear old Blighty.
En dan zijn er nog de talloze verwijzingen naar de eerste roman: Hatfield & The North, The Lark Ascending, Longbridge, The Grapevine, Othello - weet je nog? Er is zelfs een tekstueel knipoogje naar de interieure monoloog van Benjamin op het einde van The Rotters' Club, nog steeds de langste zin uit de Engelstalige literatuur. Ook zijn er een heleboel nieuwe personages om ons blij over te maken, net als enkele verrassende comebacks. Voor wie de eerste twee boeken nooit heeft gelezen is het perfect mogelijk om meteen met Middle England te beginnen, want er is geen betere periode om het boek te lezen dan nu, vlak voor de feitelijke Brexit (of 'Brixit' volgens Nigel Ives). Al zou je de subtiele knipoogjes, de hilarische verwijzingen, de lezersnostalgie missen, die het boek extra aangenaam maken, naast ontzettend relevant.
De enige optie als lezer is Remain, want er zijn nog wel wat rekeningen te vereffenen, hoofdstukken af te sluiten.
Op 29 maart kan je samen met onder meer Jonathan Coe en Ali Smith het Verenigd Koninkrijk gaan uitzwaaien op het Passa Porta Festival in de Bozar in Brussel.
dinsdag 15 januari 2019
Flavours of the month
Out with the old! We're only two weeks into the new year, and there have been so many singles releases already, including some discoveries of bands I had never heard of before New Year's Day. Spearheading this month's list is Gary Clark Jr's new power song 'This Land'.
- Gary Clark Jr - This Land
- The Twilight Sad - VTr
- Heavy Lungs - Blood Brother
- Stadt - Nothing Twice
- Sharon Van Etten - Jupiter 4
- Tristan - Weslanda
- Balthazar - I'm Never Gonna Let You Down Again
- The Raconteurs - Sunday Driver
- Whispering Sons - Alone
- Fat White Family - Feet
- The Murder Capital - Feeling Fades
- Gum Takes Tooth - Borrowed Lies
- The Raconteurs - Now That You're Gone
- Dead Man Ray - Out
- Curtis Harding - Where We Are
- Atome - Voie lactée (Partie 2)
- The Presets - Martini
- Trixie Whitley - Touch
- De Staat - Mona Lisa
- Lagüna - The Unknown Light
- Sleaford Mobs - Kebab Spider
- Okay Champ - Ticket
- Pond - Daisy
- Petite Noire - Blame Fire
- Steven Wilson - People Who Eat Darkness
- The Valerie Solanas - Winter Blossom
- Drenge - Never See the Signs
- Beirut - Landslide
- Kokoroko - Uman
- The Calicos - Driftwood
zondag 13 januari 2019
_exit_
Is dit een mens?
Er zit namelijk nog rek op,
een kruimel koopkracht,
een morzel talent,
een walm van levenslust.
Is dit een massa
of kanonnenvoer voor de kassa?
De gieren grijnzen van op hun hoge tak,
een nasmaak van merg op ongedeerde lippen,
geen grommelmaag, geen schram,
terwijl de wereld hongermondjesmaat bederft.
Een beetje mowgli stak hun vleugels in brand
toen ze nog laag bij de grond,
om onze poensmacht te sussen,
de dollars in onze ogen te kussen.
Aanhoor het volksverheffende wijsje
van ranzige roofkatten,
hamelse lokkers met krijtjes:
hier wel, daar niet, jullie weg, wij hier
al heel lang, zoveel leren de fabels ons wel,
moederkoren op de lege maag.
Tot iemand een herashek in een winkelruit parkeert.
Dans der skeletten in gele hesjes,
de dodentrom verstomt in
miljoenen holle buiken,
nu troont oorlogsgeroffel,
de gieren gaan vliegen,
veilig voor proletenvuur.
Bij deze juwelier kocht ze
zich vroeger een gat in de hand:
een halssnoer voor zichzelf
en een mondsnoer voor haar man.
Het geld van de brandverzekering
alweer onderweg naar panama.
Koortsmondig brult iemand
waar de nooduitgang is in dit alles,
wellicht weer niet bewegwijzerd -
wie was er dan ook voorbereid op
het failliet van brood en spelen?
Uit de eiervolle rieten mand
aan de voet van de obelisk
rolt een departementshoofd,
de dunne beige lippen nog met
pasteikorsten omfloerst.
In de dood is geen hogerop,
slechts ontschminken tot op het bot.
Er zit namelijk nog rek op,
een kruimel koopkracht,
een morzel talent,
een walm van levenslust.
Is dit een massa
of kanonnenvoer voor de kassa?
De gieren grijnzen van op hun hoge tak,
een nasmaak van merg op ongedeerde lippen,
geen grommelmaag, geen schram,
terwijl de wereld hongermondjesmaat bederft.
Een beetje mowgli stak hun vleugels in brand
toen ze nog laag bij de grond,
om onze poensmacht te sussen,
de dollars in onze ogen te kussen.
Aanhoor het volksverheffende wijsje
van ranzige roofkatten,
hamelse lokkers met krijtjes:
hier wel, daar niet, jullie weg, wij hier
al heel lang, zoveel leren de fabels ons wel,
moederkoren op de lege maag.
Tot iemand een herashek in een winkelruit parkeert.
Dans der skeletten in gele hesjes,
de dodentrom verstomt in
miljoenen holle buiken,
nu troont oorlogsgeroffel,
de gieren gaan vliegen,
veilig voor proletenvuur.
Bij deze juwelier kocht ze
zich vroeger een gat in de hand:
een halssnoer voor zichzelf
en een mondsnoer voor haar man.
Het geld van de brandverzekering
alweer onderweg naar panama.
Koortsmondig brult iemand
waar de nooduitgang is in dit alles,
wellicht weer niet bewegwijzerd -
wie was er dan ook voorbereid op
het failliet van brood en spelen?
Uit de eiervolle rieten mand
aan de voet van de obelisk
rolt een departementshoofd,
de dunne beige lippen nog met
pasteikorsten omfloerst.
In de dood is geen hogerop,
slechts ontschminken tot op het bot.
dinsdag 1 januari 2019
Agenda voorjaar 2019
Januari
5 januari 2019, 20u - met Partij voor de Poëzie op De Nacht van Permeke, Permeke, Antwerpen
12 januari 2019, 20u - met KOALA op KOALA In Concert, De Kleine Hedonist, Antwerpen
23 januari 2019, 19u - Ballonnenvrees Barst!, De Kleine Hedonist, Antwerpen
26 januari 2019, 19u - Bestaansreden Deluxe, Aannemersstraat, Gent
31 januari 2019 - DichtSlamRap, Le Temps Perdu, Boxtel (NL)
Februari
6 februari 2019, 19u30 - Poëzieweek: Ballonnenvrees, 't Werkhuys, Borgerhout
9 februari 2019, 20u - met Veelvraat op De Sprekende Ezels, Café Barzoen, CC De Warande, Turnhout
11 februari 2019, 20u - met Veelvraat op De Sprekende Ezels, De Libertad, Leuven
15 februari 2019, 20u - met poëzie en Veelvraat op Ach Ja, Zaal Koekoek, 't Veurleste, Aartselaar
23 februari 2019, 14u - Expeditie Ekeren, Ontmoetingscentrum Rozemaai, Ekeren
28 februari 2019, 20u - met Veelvraat op Smeltkroezen, Tolhuistuin, Amsterdam (NL)
Maart
1 maart 2019, 20u - met Veelvraat op Smeltkroezen, Het Cenakel, Tilburg (NL)
17 maart 2019, 20u - met Veelvraat op OXOt Nieuwjaar 2019, OXOt vzw, Westerlo
20 maart 2019, 20u - De Sprekende Ezels, Bar Mirwaar, Gent
22 maart 2019, 19u - Ballonnenvrees, Café Boekowski, Antwerpen
27 maart 2019, 20u - U Zegt Wat Wij Denken, De Studio, Antwerpen
30 maart 2019, 20u - Winteroogst, Costa, Antwerpen
April
5 april 2019, 20u - Kinky Star Open Mic, Kinky Star, Gent
10 april 2019, 19u - 6 Jaar Ballonnenvrees, De Kleine Hedonist, Antwerpen
13 april 2019, 20u - met Hersencellen in Café De Vlaey, Antwerpen
24 april 2019, 21u - met Veelvraat in Cabron, Antwerpen
26 april 2019, 19u30 - Lokale Helden: Finale Rock Rally, JH Kaddish, Schoten
27 april 2019, 22u - met Veelvraat op ZaterNacht Spring Edition, Café Manger, Mortsel
Mei
15 mei 2019, 19u - Ballonnenvrees, De Kleine Hedonist, Antwerpen
16 mei 2019, 21u - met Hersencellen in Chatleroi, Antwerpen
20 mei 2019, 20u - Festina Lente, Amsterdam (NL)
31 mei 2019, 21u - met Veelvraat op Openingsfeest Café Kamyon, Café Kamyon, Antwerpen
Juni
5 juni 2019, 19u30 - Ballonnenvrees, De Kleine Hedonist, Antwerpen
7 juni 2019, 20u - met Veelvraat op Stormkop Festival, Tenace Boot, Stormkop, Antwerpen
8 juni 2019, 20u - met Hersencellen in Kaffee 't Hof, Middelburg (NL)
14 juni 2019, 20u - met Veelvraat op De Groene Fee, Huis Belcrum, Breda (NL)
29 juni 2019, 19u - Poëzinnig, Washboard Art & Jazz Café, Antwerpen
Juli
7 juli 2019, 14u - presentatie van Poëzie in de Pastorie, Pastorie, Sint-Pieters-Rode
13 juli 2019, 19u - Mensen Zeggen Dingen Voorronde NK Poetry Slam, Koerwoud, Antwerpen
24 juli 2019, 15u - met Veelvraat op De Sprekende Ezels Deluxe, Dirks Café, Watou
Abonneren op:
Posts (Atom)