Ik hou van je als raven van ruïnes,
als ratten van een zinkend schip.
Je bent een vlek op mijn ziel,
de zwarte rand van de nagel
die ik niet wil afbijten.
Er staat meer op het spel dan
boze woorden die zich met weerhaken
vastbijten in ons verbond,
luizen in de pels van onze toekomst.
We gaan allemaal dood,
zo ook de hand die nu in de mijne zwijgt.
Ik spreek je taal niet, ken je verhaal niet.
Maar morgen gaat het vast beter.
Morgen strijk ik je glad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten